Οι "The Real Intellectuals" δε φοβούνται να λερώσουν τα χέρια τους. Ούτε να κάνουν λάθος.

"Dudes on 'ludes" λέει ένα από τα logo στα φούτερ του "TRI". Ο Νίκος Θεοδωρόπουλος και ο Σωτήρης Κωτσόπουλος, είναι δύο κομψοί και συνεσταλμένοι dudes και όχι οι σκληροί χαρλεάδες που περιμένεις. 

Περίπου ένα χρόνο πριν, άφησαν πίσω τη ζωή στα ατελιέ και γκάζωσαν με φόρα για το πιο intellectual road trip στο street wear. Σήμερα, εξερευνώντας την τέχνη της μεταξοτυπίας σε ένα υπόγειο, παραδίδουν στο κοινό μια σειρά ρούχων και αξεσουάρ για αναβάτες και όχι μόνο.

Φώτο: Eftychia Vlachou

Μεσημέρι Κυριακής και στο Monsieur Barbu στο Κουκάκι, μαζευτήκαμε  με τον Νίκο, τη σύντροφό του - και ενίοτε μοντέλο του TRI – Μαρία, τον Σωτήρη και τον Ozzy, τον σκύλο τους που απολαμβάνει να τρώει χαρτιά, αλλά και φιστίκι αράπικο.  Η βροχερή μέρα δε μας εμπόδισε πέρα απ’ τη συνέντευξη, να μιλήσουμε για ονειρεμένα road trips και μακροχρόνια σχέδια. Το ουίσκι δε σταμάτησε να ρέει. 

Η ιδέα για να ξεκινήσουμε το “The Real Intellectuals” μα ήρθε μια μέρα ενώ βρισκόμαστε στο υπόγειο του σπιτιού μας και πειραματιζόμαστε με την μεταξοτυπία. Πάντα ήθελα να αξιοποιήσω κάπως τον υπόγειο αυτό χώρο. Ήθελα να χω ένα εργαστήριο με όλα μου τα πράγματα μέσα. Κι επειδή ως γραφίστες μας άρεσε και η τυπογραφία και το γουστάραμε όλο αυτό ξεκινήσαμε το TRI. Με τον Σωτήρη είμαστε φίλοι εδώ και επτά χρόνια. Γνωριστήκαμε στην παλιά μας δουλειά.

Την μεταξοτυπία την ξέραμε απλά θεωρητικά. Κανένας απ’ τους δύο δεν είχε ασχοληθεί ποτέ έμπρακτα. Ήταν και είναι ένας πειραματισμός για μας. Έχει πολλά στάδια και μπορείς να το εξελίξεις πάρα πολύ. Εμείς έχουμε αρκεστεί στα βασικά για την ώρα. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι μονόχρωμη μεταξοτυπία, γιατί γενικά μπορείς  να κάνεις μέχρι κι ένα μεγάλο τύπωμα που μοιάζει με πίνακας. Εμείς ωστόσο είμαστε μονόχρωμο επειδή μας ταιριάζει κιόλας. Είμαστε των γήινων χρωμάτων. Προσπαθούμε να κινούμαστε μέσα σε πλαίσια τα οποία μας εκφράζουν. Τύπου “Θα το φόραγα εγώ αυτό;”, οπότε η παλέτα μας έχει τα βασικά χρώματα. Μπορεί να υπάρξει ένα κόκκινο ή κίτρινο μπλουζάκι, μας το έχουν προτείνει κιόλας, αλλά νομίζουμε ότι αυτό που ταιριάζει πιο πολύ σε μας, είναι τα μαύρα, τα άσπρα, τα γκρι. Ξεφύγαμε μέσα στα πλαίσια μας με το πράσινο τύπωμα του “The sovereign sun”.

Όπως και να το κάνεις όμως,  η διαδικασία είναι πολύπλοκη και δύσκολη και ακόμα και σήμερα ξαφνικά εκεί που νομίζεις ότι το ‘χεις μπορεί να κάνεις κάτι καινούργιο και να βγει αλλιώς απ’ ότι το φανταζόσουν. Είναι τρελό. Φωτίζεται το τελάρο με το μετάξι, ξεπλένεται για να βγει η στάμπα, τα υλικά είναι φωτοευαίσθητα και άρα είναι ακριβά και θέλει σχεδόν μια ώρα για να φτιάξεις την πρώτη στάμπα που την έχεις μετά ως μήτρα. Χαλάσαμε πολλά χρήματα, αλλά τώρα βρισκόμαστε σε ένα σημείο που μπορούμε να το υποστηρίξουμε.

Μας αρέσει όμως η δυσκολία που ‘χει όλο αυτό. Θέλαμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Κι όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή ρωτάς κάποιον που ξέρει, ψάχνεις στο διαδίκτυο, είτε αυτό είναι You Tube, είτε κάποιο site και βρήκαμε τις λύσεις μόνοι μας. Δεν πήγαμε δηλαδή κάπου για να μάθουμε τη μεταξοτυπία. Είναι μια DIY προσπάθεια.

Η πρώτη κολεξιόν βγήκε περίπου στους έξι μήνες. Δεν είχαμε στο μυαλό μας να βγάλουμε μια κολεξιόν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο ή να προλάβουμε κάποια σεζόν. Ακόμα και σήμερα το κάνουμε αυτό. Ό,τι μας αρέσει και είναι έτοιμο το βγάζουμε. Ανάλογα και με την δημιουργικότητα που έχουμε. Η παραγωγή μας είναι μικρή άλλωστε, δεν μπορούμε να στηρίξουμε μια μεγάλη παραγωγή. Τα μπλουζάκια τα τυπώνουμε ένα – ένα.

Θέλαμε πολύ καιρό να το κάνουμε αυτό. Τώρα ήρθε η σωστή στιγμή. Αλλά έγινε λίγο από μόνο του. Δεν είναι ότι το μελετήσαμε. Έγινε λίγο πιο κατά λάθος. Είμαστε πλέον σίγουροι ότι, ό,τι έγινε μέχρι σήμερα για να φτάσουμε ως εδώ, έγινε για καλό. Είτε αυτό είναι νεύρα, είτε είναι οικονομική μιζέρια, είτε αποτυχίες, την επόμενη ξυπνούσαμε καλύτερα γιατί είχαμε προσπαθήσει να κάνουμε κάτι γι αυτό. Μπορεί να μην το λύναμε, αλλά τουλάχιστον το ‘χαμε προσπαθήσει. Χρειάζονται λάθη για να μάθεις και δεν είναι cliché αυτό που λέω, ισχύει όντως.

Στις εύκολες εποχές και στις εύκολες καταστάσεις είναι πιο εύκολο να χαθεί ένας άνθρωπος γιατί βολεύεται πάρα πολύ. Συνδυάζοντας αυτό που αγαπάς με την ανάγκη να κάνεις κάτι είναι το καλύτερο blend. Δεν είναι ότι ήρθε η κρίση και αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό. Η συγκυρία της κρίσης σίγουρα προσέφερε, αυτό που σου είπαμε και πριν. Μπορεί αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα να μην το σκεφτόμαστε καν, αλλά το αγαπούσαμε από πριν όλο αυτό το πράγμα, που σήμερα ενσωματώνεται στο TRI. Τότε δεν είχαμε και το χρόνο. Όταν είσαι δεκατέσσερις ώρες σ’ ένα ατελιέ, λες ok το Σάββατο. Ποιο Σάββατο; Το Σάββατο είσαι νεκρός. Θες μόνο να βγεις να πιείς τα ποτά σου και να κάνεις ό,τι δεν προλάβαινες . Όταν φύγαμε από την προηγούμενη εργασία μας είχαμε πια το χρόνο ν’ ασχοληθούμε με τους εαυτούς μας και άρα να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.

Η ζωή του rider έχει πολλά πράγματα μέσα. Το ταξίδι, τη φύση – που θα εστιάσουμε πιο πολύ εκεί τώρα, γιατί ενέχει κι όλη αυτή τη δυσκολία που μας αρέσει ούτως ή άλλως -.

Οδηγώ από πολύ μικρός μηχανή, από τα δεκατέσσερα περίπου. Τώρα μπαίνει και ο Σωτήρης στη φάση. Οδηγεί αλλά δεν έχει τώρα. Έχουν περάσει από vespa -την πρώτη vespa του πατέρα μου που την έχω ακόμη και τώρα - μέχρι πολύ μεγάλες μηχανές. Δε μου αρέσουν οι καινούριας τεχνολογίας μηχανές. Σκέψου ότι στα δεκαέξι μου, οδήγησα ένα  Bol’ d’ or. Οπότε έχω οδηγήσει αρκετά μηχανάκια αλλά εμείς προσανατολιζόμαστε στα πιο κλασικά, όπως είναι το δικό μου το Triumph. Το έχω από το 2009.

Τα λογότυπα των t – shirts και των φούτερ είναι μικρές ιδέες που μας σκάνε. Δεν έχουν κάποια πεπατημένη, αλλά θέλουμε να δηλώνουν το ελληνικό στοιχείο. Θέλαμε να πατάει πάνω σε μια vintage τεχνοτροπία και επειδή αυτό από μόνο του βγάζει μια αμερικανιά – και μας έχουν χαρακτηρίσει έτσι λίγο – θέλουμε να το ξορκίσουμε όλο αυτό με κάτι πιο ελληνικό και μίνιμαλ. Για παράδειγμα το print “Sovereign Sun” ,που είναι ιδέα του Σωτήρη,  είναι από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη “Ο Ήλιος, ο Ηλιάτορας”. Η κουλτούρα της μηχανής ξεκινάει απ’ την Αμερική. Όλο αυτό βέβαια θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα, και πριν τους Αμερικάνους. Έχουμε τα πάντα για να γίνει.

Αγαπημένος δρόμος για road trip με τη μηχανή... Και προς τα κάτω μας αρέσει να πηγαίνουμε, προς Πελοπόννησο και ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στα Καλάβρυτα επίσης ήταν ωραίο. Μας αρέσει πιο πολύ το βουνό. Γι αυτό θεωρούμε ότι η Ελλάδα ίσως είναι  ιδανικότερος προορισμός από την Αμερική για road trip. Μέσα σε λίγα λεπτά έχεις πάρα πολλές εναλλαγές στα τοπία και στο δρόμο. Έχεις τον καιρό, τη θάλασσα, το βουνό, έχεις άπειρα πράγματα να δεις, μέσα σε δέκα λεπτά. Μπορείς επίσης να κατασκηνώσεις οπουδήποτε.

Γι αυτό και τα αξεσουάρ μας θέλουμε να είναι χρηστικά και θα ασχοληθούμε με αυτό παρακάτω. Ο στόχος δεν είναι haut couture. Θέλουμε να είναι casual, χρηστικά και ν’ αντέχουν στο χρόνο. Σκεφτόμαστε ίσως κάποια δερμάτινη τσάντα και επειδή έχουμε και γυναικείο ρούχο βγάζουμε κάποια μαντίλια τώρα πιο μακριά.

Όποιος ξέρει τη μεταξοτυπία, γνωρίζει ότι μας τρώει πάρα πολύ χρόνο και ότι έχει πολύ κόπο, αλλά τις τιμές δεν τις βαράμε. Προσπαθούμε να βγάζουμε τα έξοδά μας και να μένει και κάτι για να μπορούμε να εξελίξουμε την επιχείρησή μας. Για την ώρα, αυτό συμβαίνει.

Δεν είμαστε και άρρωστοι με το ανδρικό στυλ, αλλά πάντα μας ενδιέφερε. Αναγκαστικά βέβαια έχει προκύψει και απ’ την προηγούμενη μας εργασία. Πάντα όμως μας άρεσε να ντυνόμαστε καλά, το καλό ντύσιμο και να  μην είναι ο άλλος ατημέλητος. Χωρίς να εννοούμε ότι μας άρεσαν τα brands. Δεν είχαμε και τα χρήματα να το κάνουμε αυτό. Πιστεύουμε άλλωστε ότι μπορείς να ντυθείς φθηνά, αλλά και στιλάτα.  Το στυλ είναι στυλ, δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Θεωρούμε ότι είναι κάτι που πρέπει να σ’ ενδιαφέρει.

Τα φούτερ και τα t –shirt τα παίρνουμε από μια λονδρέζικη εταιρία που έχει παράρτημα στην Ελλάδα. Έχουμε όμως στο μυαλό μας να κατασκευάσουμε δικό μας πατρόν και να ράβουμε τα δικά μας ρούχα. Έχουμε κάνει ήδη κάποιες επαφές, αλλά θέλει αρκετό research. Πρέπει να υπάρξει και παραπάνω ζήτηση γιατί τώρα δεν έχουμε stock. Ή αν υπάρχει, είναι ένα πολύ μικρό stock. Πρέπει να έχεις ζήτηση για να πεις θα πάω να ράψω εκατό μπλουζάκια.

Το κοινό μας είναι και αντρικό και γυναικείο, αλλά να πούμε, ότι το γυναικείο είναι περισσότερο απ’ ότι περιμέναμε, γιατί τα αξεσουάρ μας προσανατολίζονται κυρίως προς τους άνδρες. Το μπρελόκ ας πούμε, δε θα το βάλει γυναίκα. Γι αυτό θα ‘χουμε και περισσότερες γυναικείες προσθήκες στο τμήμα των αξεσουάρ.

Πρώτα βάζουμε το κόστος παραγωγής και το κέρδος είναι πάντα τελευταίο. Ακόμα κι αν φτιάξουμε κάτι καλό, είμαστε ήσυχοι ότι δεν το ‘χουμε κοστολογήσει σε τραγικό βαθμό - γι αυτό που είναι πάντα - κι ότι ο άλλος έδωσε τα λεφτά γιατί το γουστάρει αυτό που βλέπει. Οι περισσότεροι πελάτες μας δεν είναι bikers παρόλα αυτά. Κι αυτό γιατί  η Ελλάδα δεν έχει μεγάλη κοινότητα, έχει κοινότητα σε μηχανές άπειρη, αλλά δεν έχουν την κουλτούρα. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ας πούμε έχουν μεγάλες κοινότητες. Είναι χιλιάδες.Θέλουμε να κάνουμε άνοιγμα στο εξωτερικό και να περάσουμε στην λιανική πώληση και εντός και εκτός.

Για τα αξεσουάρ έχουμε στο μυαλό μας να βγάλουμε κάποιες εμαγέ κούπες, σαν  προσκοπικές της δεκαετίας του ’40, τσάντες από καμβά και δέρμα, φουλάρια όπως είπαμε, ακόμα και κάποια μαχαίρια, τύπου σουγιάδες. Αυτά είναι ήδη στα σκαριά. Από ‘κει και πέρα ό,τι άλλο μας προκύψει θα το εντάξουμε. Η αλήθεια είναι ότι δε σκεφτόμαστε πολύ μακριά στο τι θα κάνουμε. Είναι το τι θα μπορούμε να υποστηρίξουμε τον επόμενο μήνα. Τώρα αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πραγματικά τι θέλουμε να κάνουμε. Στην αρχή ήταν όλα ένας πειραματισμός. Δεν υπήρχε business plan. Πολλά πράγματα σκεφτόμαστε. Μια τρελή σκέψη που είχαμε για παράδειγμα είναι να κάνουμε ένα συνεργείο με μηχανάκια που να έχει και cafe.

Ένας αναβάτης - πέρα από το βασικό της ασφάλειας  που είναι το κράνος -  πρέπει να έχει ένα αδιάβροχο, είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που κάνουμε εμείς όταν πάμε ταξίδι είναι να βάζουμε τα πράγματα σε σακούλες που βάζουμε μες το σάκο, για να μη βραχεί μια δεύτερη αλλαξιά που θα ‘χεις μαζί σου. Το νερό είναι ο εχθρός του αναβάτη. Αν κρυώσεις, θα έχεις πρόβλημα. Ένα σακίδιο πρέπει να έχεις, ειδικά αν πηγαίνεις μακριά επίσης. Στα πλαίσια του κοντινού ταξιδιού σίγουρα είναι το αλκοόλ απαραίτητο.  Άρα ένα φλασκί. (γέλια) Και τέλος, ένας σουγιάς ή ένα πολύεργαλείο. Κι ένα φακό θα έλεγα.

Επειδή δεν είμαστε της ταχύτητας θα λέγαμε ότι το ιδανικό ταξίδι θα ήταν με μια πιο on / off μηχανή. Να πηγαίνει λίγο δρόμο, αλλά να πηγαίνει και λίγο χώμα για να είσαι πιο κοντά στη φύση, έστω για λίγο. Να πας πιο ορεινά, να δεις μια λίμνη, κάτι που δεν μπορείς να δεις κάθε μέρα στην πόλη. Που θα θέλαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι; Παίζει η Αμερική, αλλά αυτή είναι η cheesy απάντηση. Δε λέμε όχι, αλλά δεν είναι και το όνειρο της ζωής μας. Μια Βάλια Κάλντα δε θα μας χάλαγε.

Για μας δεν είναι μόνο η διαδρομή του ταξιδιού, αλλά και πού θα βρεθείς, τι θα κάνεις, είτε αυτό είναι βόλτα, είτε camping. Δεν είναι μόνο το «ταξιδεύω πάνω στη μηχανή». Στα ταξίδια που κάναμε σταματάμε αρκετά συχνά να φάμε, να πιούμε κάτι. Τα χωριά που έχουμε δει είναι απίστευτα και έχουμε περάσει πολύ ωραία. Ξέρεις από πού έχεις περάσει. Αν δεν σταματήσεις, δεν έχεις πάει. Είδαμε ένα χωρίο πάνω στη Ζήρεια και λέμε εδώ σταματάμε. Και μας έρχεται η γιαγιά με τσιπουράκι και κάτι τρομερές ποικιλίες και λέμε, “Ok δε θέλουμε κάτι άλλο”.

Δεν έχουμε κάνει πολλά τέτοια ταξίδια, αλλά έχουμε κάνει τρία. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα. Κυρίως μετράει να ζεις εκεί που πηγαίνεις. Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά θα φτάσεις. Όντως με τη μηχανή το ζεις περισσότερο όταν περάσεις από κάπου, γιατί έχεις περισσότερη επαφή με το περιβάλλον γύρω σου.  Αλλά είτε είναι μηχανή, είτε αμάξι, είτε άλογο, αν απλά περνάς, περνάς. Το θέμα είναι σταματήσεις να δεις τη φύση, την κουλτούρα του τόπου, έναν άνθρωπο που θα σου πει μια κουβέντα.

Θυμήθηκα ένα ταξίδι που λέγαμε ότι θέλουμε να κάνουμε! Από εδώ, Κωνσταντινούπολη κι από εκεί Κάιρο. Κι άλλο ένα, αν το πάμε στο πιο cheesy, είναι στην Αμερική αντί να πάρεις το Route 66, να ξεκινήσεις από Καλιφόρνια και να πάρεις τις πολιτείες του Νότου με τη σειρά.

http://www.therealintellectuals.com/
 

Το νέο promo video TRI εδώ: