Όταν ο ποδηλάτης και σχεδιαστής Μάνος Ανδρέου συνδυάζει τα δυο του πάθη και κάνει την καθημερινότητα του ποδηλάτη πιο έυκολη. 

Ένα ηλιόλουστο πρωινό ο Μάνος κατέβηκε μια βόλτα μέχρι το "Podilato" στην οδό Κολοκοτρώνη. Εκεί βρίκαμε και την Κατερίνα, πελάτισσα του καταστήματος, που δέχτηκε να σεργιάνισει τον πεζόδρομο της οδού Ρόμβης, κρατώντας αξεσουάρ του Three Legs And A Model, του brand αξεσουάρ ποδηλάτου του Μάνου.

Φώτο: Eftychia Vlachou 

Με αρκετά γαλόνια στο χώρο της μόδας και του θεάτρου, ο Μάνος, που το ποδήλατο είναι γι αυτόν τρόπος ζωής, άλλαξε πορεία και άρχισε να σχεδιάζει αξεσουάρ για το μέσο που αγαπάει περισσότερο απ’ όλα τα’ άλλα.

«Εργάστηκα για οκτώ χρόνια ως σχεδιαστής μόδας και πριν απ’ αυτό ήμουν κατασκευαστής θεατρικών κουστουμιών. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. Ποδήλατο πάντα έπαιζε στη ζωή μου, απλά έπαιζε άλλο ποδήλατο, όχι το κλασικό. Μέχρι πρόσφατα έκανα bmx, απλά από ένα σημείο κι ύστερα πονούσα ή εγώ, ή το bmx.  Έτσι, θέλησα να δοκιμάσω αυτή τη φάση που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Συνδύασα λοιπόν το ποδήλατο με τα αξεσουάρ που ούτως ή άλλως από τότε που ήμουν στη μόδα μου άρεσε πολύ να τα σχεδιάζω.

Η σχέση μου με τη μόδα μάλλον ξεκινάει από το γεγονός ότι σαν πιτσιρίκι πέρασα απ’ όλες τις μουσικές φυλές.Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω φωτογράφος – πολεμικός ανταποκριτής. Τελείως άσχετο. Τώρα γιατί με τράβαγε ο πόλεμος και τα επεισόδια μη με ρωτήσεις, αλλά ακόμα και σήμερα όταν βλέπω επεισόδια στην τηλεόραση, κάθομαι με το μάτι καρφωμένο.  Ήταν δύο ταινίες νομίζω, το «Σαλβαδόρ» και το «Κραυγές στη σιωπή», στις οποίες ο φωτογράφος άλλαζε λίγο την ροή της ιστορίας προς το καλό και νομίζω ότι με αυτές με επηρέασαν. Καλύτερα που δεν έγινα γιατί θα πέρναγε καμιά σφαίρα από μέσα μου στανταράκι. Θα μπλεκόμουν σίγουρα σε περίεργες περιστάσεις και θα γινόταν το κακό.

Οδηγούσα πάντα ποδήλατο στην Αθήνα, οπότε μου φαίνεται εύκολο. Βλέποντας όμως φίλους ή φίλες να πιάνουν τώρα το πηδάλιο, βλέπω ότι είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να κάνεις ποδήλατο στην Αθήνα. Η στάση των οδηγών είναι ό,τι να ‘ναι. Εδώ δεν προσέχουν τα μηχανάκια - και στο λέω γιατί οδηγώ κι ένα βεσπάκι και το βλέπω κι εκεί-. Όμως με το μηχανάκι έχεις ήχο, έχεις μεγάλα φώτα… Κάτι γίνεται. Το ποδήλατο είναι σα να μην υπάρχει.

Από την άλλη υπάρχει μια αρνητική στάση και από τους ποδηλάτες. Το freeday. Μέσα στο freeday υπάρχει λάθος κόσμος. Είναι αυτός που με το αμάξι ως ποδηλάτη θα σε χτυπούσε κι έχει πάρει το ποδήλατο και το οδηγεί με τον ίδιο τσαμπουκά. Για ‘μένα είναι το ποδήλατό μου, εγώ και οι φίλοι μου. Είναι ένα μέσο το ποδήλατο. Δεν είναι κουλτούρα μόνο. Είναι στάση ζωής ναι, αλλά πρέπει το αμάξι να σέβεται τον ποδηλάτη, αλλά και το αντίστροφο.  Σίγουρα είναι πιο cool μεταφορικό μέσο απ’ οτιδήποτε άλλο μουγκρίζει, ρυπαίνει το περιβάλλον και πιάνει χώρο. Και στην τελική είναι και γυμναστική.

Η Αθήνα δύσκολα θα γίνει Άμστερνταμ. Κι αυτό γιατί δεν έχεις που να το παρκάρεις το ποδήλατο. Αν δεν έχεις μονοκατοικία ή δε μένεις σε ισόγειο έχεις πρόβλημα. Εμένα για παράδειγμα, το ποδήλατό μου είναι βαρύ και μένω στον τρίτο όροφο. Πρέπει να το ανεβάζω πάνω κάθε μέρα και είναι σα να κουβαλάω το σταυρό μου.  Στο εξωτερικό τα περισσότερα κτίσματα είναι ισόγεια ή έχουν υποδομές όπου κλειδώνουν κανονικά τα ποδήλατα.  Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά μας απ’ τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, το πώς είναι χτισμένη η πόλη. Σίγουρα τα σπαστά ποδήλατα λύνουν το πρόβλημα. Αλλά κι αυτό θα πάρει καιρό. Τώρα είναι loud το ποδήλατο. Ας ελπίσουμε να μην είναι κι αυτό μια μόδα όπως χίλιες δυο άλλες που περνάνε μέσα απ’ αυτή τη χώρα και να μη ξεθωριάσει. Στο Λονδίνο όπου έμενα από το 1997 μέχρι το 2001, θεωρητικά τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά τελευταία έμαθα ότι έχουν σκοτωθεί τρεις ποδηλάτες από λεωφορείο. Προσωπικά για μένα όμως θεωρούσα ότι το ‘χω να οδηγήσω οπουδήποτε.

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι αδιάβροχος καμβάς και δέρμα και είναι όλα ελληνικά. Τα υφάσματα είναι από εδώ, η κατασκευή γίνεται εδώ και δεν είναι παραγωγής, είναι χειροποίητα τα κομμάτια. Η παραγωγή μου είναι μικρή και πάει πάντα σύμφωνα με τη ζήτηση. Δε μπορείς να συγκριθείς με μια μαζική παραγωγή.

Η πρώτη συλλογή, αυτή που τρέχει τώρα δηλαδή, μου πήρε επτά μήνες. Ήξερα το αξεσουάρ, την τσάντα δηλαδή, αλλά έπρεπε να μάθω και τεχνικά κομμάτια. Για παράδειγμα, ό,τι σχεδίαζα έπρεπε να προσαρμόζεται, όχι μόνο στο ποδήλατο που έχω εγώ, αλλά και σε άλλα ποδήλατα. Αυτό ήταν κάτι που το έμαθα στην πορεία. Έπρεπε να κάνω πολλές δοκιμές. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι το ‘χα και μετά ανακάλυπτα πως υπάρχει κάποιο ποδήλατο που δεν το καλύπτω και άρα έπρεπε να κάνω αλλαγές.

Υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα για το ποδήλατο, αλλά το θέμα είναι πως θα το δεις. Τα δικά μου αξεσουάρ δεν ήθελα να είναι καθαρά για το ποδήλατο, αλλά για τον ποδηλάτη. Να είναι ωραία, εμφανίσιμα για να μπορείς να τα πάρεις να πας και στη δουλειά σου. Στο μυαλό μου ο ποδηλάτης δε φοράει κολάν και αθλητική περιβολή. Το ποδήλατο είναι μια καθημερινότητα για ‘μενα. Το ωραίο είναι να μπορείς να προσαρμόσεις την καθημερινότητα αυτή στο στυλ σου, δηλαδή, την τσάντα που κουβαλάς στο ποδήλατό σου.

Υπάρχουν όλες οι τιμές στην αγορά. Στο Three Legs And A Model έχω κάνει την προσπάθεια να είναι χαμηλές οι τιμές. Έκοψα κάτι από το προσωπικό μου κέρδος για να είναι προσιτά τα αξεσουάρ. Προσωπικά θεωρώ και μου το έχουν πει κιόλας, ότι οι τιμές - γι αυτό που είναι - είναι σωστές. Γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μιλάμε για χειροποίητα πράγματα, με καλό φινίρισμα. 

Λόγω του στυλ τους, γιατί έχουν έντονο το ρετρό στοιχείο μέσα, τα αξεσουάρ μου κινούνται στα βασικά χρώματα γιατί ήθελα να βγάζουν ακριβώς αυτό. Το κλασικό, με κάποια στοιχεία ρετρό. 

Τα ποδηλατικά αξεσουάρ συνέβησαν τυχαία. Ξεκίνησε σαν παιχνίδι. Απλά, όταν σταμάτησα να σχεδιάζω στο χώρο της μόδας, έκανα κάτι για μένα και άρεσε πολύ. Συνήθως η πρώτη ιδέα έτσι είναι. Να φτιάξω κάτι για μένα. Μετά εμπλέκεσαι, βλέπεις ότι το έχεις κι έτσι αποφασίζεις να κάνεις κάτι μεγαλύτερο.

Η παρθενική εμφάνιση του Three Legs And A Model έγινε τον Σεπτέμβρη στην Ποδηλατική Έκθεση στο Γκάζι. Από τότε βλέπω ότι υπάρχει ανταπόκριση, παρόλο που δεν έχω προλάβει να το προωθήσω ακόμα όσο θα ‘θελα. Έχει μεγάλη σημασία αυτό στη φάση που είναι αυτή τη στιγμή η χώρα. Μάλιστα, έτυχε μέσω φίλων να φτάσουν κάποια πράγματα στο εξωτερικό και είδα ότι υπάρχει ενδιαφέρον. Οπότε προετοιμάζομαι να προσεγγίσω μαγαζιά κι εκεί. Φιλικά αρχικά, όχι επίσημα.

Δε θυμάμαι καθόλου την πρώτη φορά που ανέβηκα σε ποδήλατο. Σίγουρα οι γονείς μου μού έμαθαν, αλλά δεν έχω κάποια ανάμνηση. Θυμάμαι όμως, ότι το πρώτο μου ποδήλατο ήταν ένα σπαστό Bianci του παππού μου. Πολύ όμορφο ποδήλατο, αλλά του έκανα άλματα δυστυχώς. (γέλια) Σαν πιτσιρίκι είχα μια κλήση στα άλματα και τις σούζες, οπότε μετά κατέληξα να κάνω bmx. Η πρώτη μας επαφή με το bmx ήταν ο ET. Τότε το πρωτοείδαμε στην Ελλάδα. Μέχρι τότε παίρναμε όποιο ποδήλατο βρίσκονταν μπροστά μας, πηδάγαμε σκαλιά και κάναμε ό,τι μας ερχότανε. Αργότερα αντιληφθήκαμε ότι υπάρχουν άλματα, ράμπες και τα λοιπά.

Επικές τούμπες έχω φάει και ήταν και πολλές γι αυτό σταμάτησα το bmx. Έχει φτάσει νοσοκομείο η φάση πέντε – έξι φορές. Τώρα γελάω, αλλά τότε δε γελούσα καθόλου.

Three Legs And  A model. Είναι τα δύο σκυλιά μου. Το ένα είναι τρίποδο. Ήταν κάθε μέρα έξω απ’ την παλιά μου δουλεία και τον τάιζα. Μια μέρα τον είδα με λιωμένο ποδαράκι και τον μάζεψα. Έπρεπε να του το κόψουνε. Ο άλλος σκύλος μου είναι ένα Kurzhaar. Απ’ όπου περνάμε λένε «Α, τι ωραίο σκυλί» και το ‘χει πάρει πάνω του. Το ξέρει ότι είναι ωραίος και είναι λίγο σνομπ, οπότε είναι το μοντέλο. Έτσι, όταν ψάχναμε με φίλους την επωνυμία του brand δύο τύποι έπαιζαν στο σπίτι, κυνηγιόντουσαν και μου σπάγαν τα νεύρα και λέω αυτό είναι “Three Legs And A Model”.

Θέλω να κάνω πολλές βελτιώσεις στην επόμενη κολεξιόν και να προσεγγίσω και άλλα είδη ποδηλάτου, όπως τα σπαστά, τα οποία έχουν τελείως διαφορετικό σχεδιασμό. Είναι ένα ποδήλατο που πρέπει να πάρουμε πιο σοβαρά στην Αθήνα, γιατί βολεύει. Βολεύει πολύ για τον τρόπο που ζούμε. Μπαίνει μες το σπίτι, το μετρό, την καφετέρια ακόμα. Δηλαδή ό,τι φτιάχνω να καλύπτει όλες τις τεχνικές προϋποθέσεις που έχει ένα αξεσουάρ το οποίο βρίσκεται πάνω σε δύο ρόδες. Η σεζόν των ποδηλατικών αξεσουάρ ξεκινάει Σεπτέμβρη, οπότε τότε θα βγει η επόμενη κολεξιόν.

Το προσωπικό μου αγαπημένο αξεσουάρ νομίζω είναι η City Bag. Ήταν δηλαδή μέχρι που μου την κλέψανε μες το Ταχυδρομείο. Αλλά όλοι είπαν ότι έγινε επειδή ακριβώς άρεσε πολύ. (γέλια)  

http://threelegsandamodel.com/