Ο Ζαχαρίας έχει μετατρέψει μια ολόκληρη στοά στο Μοναστηράκι σε ναό του βινυλίου.

Ο ιδιοκτήτης του ομώνυμου, εμβληματικού δισκοπωλείου που κρύβεται στο βάθος της Ηφαίστου τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει συνεισφέρει στη μουσική μόρφωση δύο γενιών και έχει ικανοποιήσει τα «βίτσια» χιλιάδων συλλεκτών. Εκεί, κάτω από τη γαλάζια νέον επιγραφή και την γιγαντοαφίσα κάποιου Ινδού πνευματικού ηγέτη με ηλεκτρισμένο μαλλί, καθήσαμε για λίγο μαζί του και ακούσαμε ιστορίες για τα μουσικά σαφάρι που συνεχίζει να κάνει σε όλο τον κόσμο, το Μοναστηράκι και τους «ιδιόρρυθμους» αγοραστές βινυλίων που συναντά καθημερινά.

Φωτο: Manteau Stam.

«Ξεκίνησα δουλεύοντας σε ένα δισκάδικο στην Αθηνάς. Ο ‘Ζαχαρίας’ άνοιξε το 1989. Το αντικείμενό μας ήταν πάντα το βινύλιο. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, γιατί δεν μπορούσα να βρω δίσκους. Ειδικά στην δεκαετία του ενενήντα, δεν υπήρχαν καθόλου. Πλέον έχουμε και ένα μικρό μαγαζί στη Θεσσαλονίκη, Ζαχαρίας λέγεται και αυτό, στην πλατεία Ναυαρίνου.

Μετά άρχισα τα ταξίδια. Ξεκίνησα να πηγαίνω Αμερική και να φέρνω από εκεί δίσκους. Και σε πολλά μέρη στον κόσμο: Αγγλία, Ολλανδία, Ιαπωνία, Βέλγιο, Γερμανία. Όταν είχα πάει στην Ιαπωνία, θυμάμαι, ζήτησα από έναν γνωστό μου Ιάπωνα να μου βρει έναν ξεναγό επειδή όλες οι ταμπέλες ήταν στα ιαπωνικά και δεν καταλάβαινα τίποτα. Οπότε, μου λέει έχω ένα παιδί, άμα θες να σε βοηθάει. Ρωτάω πόσο θα παίρνει την ώρα και μου λέει δεν θέλει λεφτά, μόνο το φαγητό του. Αισθάνθηκα άσχημα. Μου έρχεται την άλλη μέρα ένας τεράστιος τύπος, τύπου σούμο. Με πήγαινε σε όλα τα δισκάδικα και όταν έτρωγε ήταν η καταστροφή. Πηγαίναμε για σούσι και έτρωγε τριάντα πιατάκια. Μου είπε ότι οι γονείς του τον είχαν διώξει από το σπίτι γιατί έτρωγε πολύ. Αυτό μ’ αρέσει στα ταξίδια. Να γνωρίζω ανθρώπους.     

Το μαγαζί το άνοιξα στο Μοναστηράκι γιατί εδώ ερχόμουν μικρός να ψάξω για δίσκους. Από δώδεκα χρονών. Συγκεκριμένα ερχόμουν στην ίδια στοά που έχω το μαγαζί τώρα, σε ένα υπόγειο. Έβρισκες διακόσιες δραχμές τον δίσκο. Είναι ωραία εδώ, δεν έχει καυσαέριο. Πάντα μου άρεσε. Το παζάρι τη Κυριακή, το μεταχειρισμένο, το παλιό, η ευκαιρία.

Ο δίσκος παλιά ήταν κάτι που δεν μπορούσες να το βρεις εύκολα. Τώρα μπαίνεις στο youtube  και βλέπεις ό,τι θέλεις. Τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Αν κάποιος είχε δίσκους όλοι τον έκαναν παρέα και πήγαιναν σπίτι του να ακούσουν μουσική. Πλέον, βλέπεις πολλές νεαρές ηλικίες που δεν μεγάλωσαν με τον δίσκο να ανακαλύπτουν τους δίσκους του μπαμπά. Πολλοί έχουν δίσκους και ψάχνουν να αγοράσουν πικάπ. Έχει γίνει πιο χιπ.

Στο μαγαζί θα βρεις δίσκους γραμμοφώνου, κασέτες, CD, μικρούς δίσκους, μεγάλους, maxi, δεκάιντσους. Από είδη σχεδόν τα πάντα: ροκ, κλασική και τζαζ, σόουλ, πανκ, χιπ-χοπ, ελληνικά. Φέρνουμε και καινούριους δίσκους, αλλά κυρίως μεταχειρισμένους. 

Διαχρονικά οι δίσκοι που έχουν πουλήσει περισσότερο είναι αυτοί των Beatles, των Pink Floyd, του Χατζιδάκι, το ‘Φως’ των Socrates, το ταγάρι των Poll. Ο πιο ακριβός δίσκος που έχω πουλήσει είναι τα ‘Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα’ του Γιώργου Ρωμανού, ψυχεδέλεια του ‘69-‘70.

Το πρώτο μου δίσκο τον πήρα στα δώδεκά μου από ένα σούπερ μάρκετ. Ήταν το ‘Rubber Sou’l των Beatles. Μου είχε πει η αδερφή μου: «Είναι αυτό που έχει μέσα το Girl, είναι ωραίο».

Οι συλλέκτες μαζεύουν τις αναμνήσεις τους. Κάποιος πέρασε καλά στα δεκαπέντε, στα είκοσί του, αλλά δεν είχε λεφτά τότε να αγοράσει τη μουσική που άκουγε, οπότε έρχεται τώρα και την αγοράζει. Έχω προσωπική συλλογή, όχι πολύ μεγάλη, γύρω στους 3000 δίσκους. Αλλά δεν είμαι κολλημένος, αν μου ζητήσει κάποιος κάτι, το δίνω.

Τόσα χρόνια έχουμε ακούσει τρελά πράγματα από πελάτες. Μπαίνει ο άλλος και μου ζητάει «Βεάτλες», ή αρχίζουν τα «να να να να να» και πρέπει να κάνεις το μέντιουμ για να καταλάβεις ποιο κομμάτι ψάχνουν. Και διάφοροι άλλοι ιδιόρρυθμοι. Έχει έρθει και πελάτης που έκοβε τα νύχια του πάνω από τη γλάστρα, μέσα στο μαγαζί. Αλλά δημιουργείται φιλική σχέση με τους περισσότερους. Κάποιοι το βλέπουν και σαν στέκι, έρχονται κάθε μέρα».

Ζαχαρίας, Ηφαίστου 20, Μοναστηράκι, 210 3210055

Δ. Γούναρη 17, πλατεία Ναυαρίνου, Θεσσαλονίκη, 2310 287688