Ο κινηματογράφος, ζωή να έχει, το έχει άχτι το Νοστραδαμιλίκι, η αλήθεια να λέγεται.

Θέλει όποτε βρίσκει την ευκαιρία να σου κάνει μια έτσι, μια αλλιώς και να προσπαθεί να σου δείχνει τι έρχεται, τι θα ζήσεις στο άμεσο ή το μακρινό μέλλον. Στην πορεία βέβαια, ο χρόνος περνάει γιατί τέτοιος παλιοχαρακτήρας είναι και μένουν οι προβλέψεις να συγκρίνονται με το μέλλον που γίνεται παρόν και να βγαίνουν οι κινηματογραφισταί/μέντιουμ ολίγον οφσάηντ, σα να λέμε τρία στρέμματα άπλα και σηκωμένο το χέρι του αμυντικού προς τον επόπτη τύπου «σήκωσε το σημαιάκι σου μωρή βιολέτα, ο τύπος έχει στήσει λυόμενο εξοχικό στην περιοχή μας να πούμε».

Το παραπάνω βέβαια ουδέποτε έχει πτοήσει τους κινηματογραφισταί, οι οποίοι ως άλλοι Μύριαμ και Τζόσουα σε κοιτάνε με μια απάθεια της συνομοταξίας λοβοτομή και κάνουν πως δεν ήκουσαν, ή δεν είδαν. Και συνεχάνε στην επόμενη μελλοντική πρόβλεψη. Παρακαταίως, εξετάζουμε τις πιο εντυπωσιακές εξ αυτών, δγιότι αυτοί ξεχνάνε, εμείς όχι. Κυρίως επειδή είμαστε αργόσχολοι και δεν έχουμε δουλειά να κάνουμε.

Η αρχή γίνεται (ή τουλάχιστον εμείς από εκεί ξεκινάμε) με το New Barbarians (I Nuovi Barbari) του σωτήριου έτους 1983, τότε που ο Ένζο Καστελάρι, μεγάλη η χάρη του, ξηγιέται ποστ αποκαλύπτικ όραμα που λέει πως το 2019 η ανθρωπότητα έχει εξαφανιστεί λόγω πυρηνικού τσαμπουκά και αυτοί που έχουν μείνει, οδηγούν κάτι καροτσάκια με μοτόρια που έχουν αμπροστά κάτι αλουμίνια σαν και αυτά που έχουν οι τσιγγάνοι στα τσαντιροτέτοια τους. Επικρατεί επίσης πολύ η βάτα, που κάνει πάρτι like its 1983 (γιατί ήταν), καθώς και το λοφίο από κράνος οπλίτη της Αρχαίας Ελλάδας, μόνο σε κόμμωση. Επιπλέον τα αμάξα δεν έχουν προχωρήσει ως ντηζάην από τα τέλη της δεκαετίας του 70, πράγμα περίεργο, αλλά ποστ αποκαλύπτικ είναι αυτό, ποτέ δεν ξέρεις. Μας μένουν ένα γιομάτο επτάρι χρόνια για να δούμε αν τα λέει καλά ο Καστελάρις, αλλά κάτι μου λέει πως δεν το προλαβαίνει το ντεντλάην ο καψερός.

Θα μου πεις καλύτερο αυτό από το 1990: The Bronx Warriors (1990: I Guerreri Del Bronx), του ιδίου δημιουργού, το οποίο όχι μόνο έχασε το ντεντλάην αλλά έχει αρχίσει να μυρίζει κιόλα. Σύμφωνα με δαύτο το κινηματογραφικό, το 1990 λέει, το Μπρονξ της Νέας Υόρκης ανακηρύσσεται επίσημα ζώνη του άστα να πάνε στο διάολο, με τις αρχές να αποσύρονται και το κουμάντο να το έχει η συμμορία των Riders, που είναι καβαλαραίοι μηχανών με κάτι πλαστικά κρανία με φωτάκια μέσα. Και έναν ντράμερ που παίζει στο ξεκάρφωτο σε ένα ξέφωτο κοντά στην γέφυρα που σε πάει από και προς το νησί του Μανχάταν. Επειδή μπορεί και επειδή ένα τύμπανο ποτέ δεν πάει χαμένο. Τελευταία φορά που πήγα προς Μπρονξ πριν από 2-3 χρόνια, ούτε Riders είδα, ούτε ξεκάρφωτους τυμπανιστές, πόσο μάλλον μια περιοχή που τήνε κάνουνε κουμάντο κάτι συμμορίες, μια εκ των οποίων έχει σήμα κατατεθέν της ότι χορεύει κλακέτες πριν μπει στην μάχη. Ειλικρινά, αυτά και να ήθελα δεν μπορούσα να τα βρω από το πουθενά.

Όχι πως οι πιο αμερικέν παραγωγές τα έχουν πάει καλύτερα ως προς το «βλέπω το μέλλον μάνα μου, το λένε και τα κόκαλα της κότας που έχω μπροστά μου». Δγιότι τι να πει και ο μέγας Τζων Κάρπεντερ που με το Escape From New York, την ταινία που κατά τα λοιπά έβανε στον χάρτη των αιώνων τον Κερτ Ράσελ μέσω του πολλά βαρύ Σνέηκ Πλίσκεν, είδε όνειρο πως το 1988, το έγκλημα στας Ηνωμένας Πολιτείας τραβάει ορθοπεταλιά 400%, οπότες και το Μανχάταν μετατρέπεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Εμείς πιάνουμε την ιστορία το 1997, τότε που πλέον έχει περάσει και η πρώτη περίοδος προσαρμογής και το έχουν καταπιεί γενικώς το καραμέλι, διατί κουμάντο εντός των τοιχών της πόλης κάνουν οι φυλακόβιοι. Όπως ενδεχομένως θα έχετε πάρει γραμμή, και αυτό το σενάριο έπεσε ελαφρώς όξω, μιας και η Νέα Υόρκη είναι πιο κοντά στην έννοια του παρθεναγωγείου και κάπως πιο μακριά από την έννοια της φυλακής, αλλά μικρό το κακό διατί Σνέηκ Πλίσκεν. Αυτό απο μόνο του αρκεί.

Επιστρέφοντας βέβαια στα αμάξια του μέλλοντος (παρακολούθα δεν είναι δύσκολο), δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απόξω το Death Race 2000, που είδε όνειρο πως στην Αμερική του δύο χιλιάδες (ξερό), θα έχει πέσει το έθνος γενικότερα λόγω οικονομικής κρίσης – αυτό το πέτυχε στο περίπου – και κουμάντο θα κάνει μια κυβέρνηση πραξικοπήματος με σαφή μιλιτέρ στοιχεία. Το μεγάλο της επίτευγμα είναι η θέσπιση ενός αγώνα αυτοκινήτων από την μια άκρη της χώρας στην άλλη, που θα βρίσκει νικητές από αυτούς που επιβιώνουν και σκοτώνουν τους περισσότερους ξέμπαρκους καθώς το κάμουν. Ωραία πράματα δηλαδή. Βασικά παίζει να είναι και πιο κοντά στην τωρινή πραγματικότητα από τις προηγούμενες, αλλά χάνει στα σημεία και αυτή, γιατί σιγά και μην ήταν αστέρι των αγώνων ο Σταλόνε, που εικάζω πως θεωρεί πως στρίβει με τον λεβιέ και βάζει ταχύτητα με το τιμόνι.

Καθόλου ποστ αποκαλύπτικ γενικώς, αλλά εξίσου άστοχο σαν πρόβλεψη, το περίφημο Timecop, όπου ο μούσκλες φρομ μπρούσκλες (ναι είναι λάθος, αλλά μου πάει καλύτερα απο το μασλς φρομ μπράσλς) Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ είναι χρονόμπατσος, ο οποίος ταξιδεύει μπρος και πίσω στο χρόνο για να συλαμβάνει κακούς που χρησιμοποιούν το χρονοτάξιδο για δικά τους οφέλη. Το κακό είναι βέβαια, ότι σύμφωνα με την ταινία, το χρονοτάξιδο θεσπίζεται στα 1994 και μέχρι το 2004, ο Ζαν Κλοντ έχει αφήσει χαίτα επιπέδου και είναι πλέον βετεράνος της εργασίας του. Όπως ενδεχομένως θα θυμάστε, το μόνο αξιοσημείωτο του 2004 είναι ασούμε πως κάναμε εδώ χάμω τους Ολυμπιακούς και κάναμε κάτι στα ποδόσφαιρα. Ούτε Ο Βαν Νταμ έσκασε πουθενά, ούτε την δεκάχρονη σελεμπρασιόνα του χρονοτάξιδου γιορτάσαμε. Που είναι κρίμα, γιατί άνετα θα πήγαινα πίσω στο χρόνο να δω τα πανηγύρια για την ανάληψη των αγώνων. Μπράβο μαλάκες.

Σε ένα κάπως διαφορετικό σεναριακό τοπίο, αλλά με κοινά χρονικά μαντικά, το Reign of Fire, το πήγε ένα βήμα παραπέρα και είπε το εξής όμορφο: ότι κάπου εκεί κοντά στα 2004, στο έμπα δηλαδή του νιού μιλένιουμ, εργάται στον μετρό της Αγγλίας κάνουν μια στραβοφτυαριά και ξυπνάνε έναν δράκο που κοιμάται στα έγκατα. Γιατί όπως όλοι ξέβρουνε, τα έγκατα τσι Αγγλίας, είναι τίγκα στα δρακόπουλα. Ο εν λόγω δράκος εξυπνάει και αφού μαζί του ξυπνάνε και άλλα φιλαράκια του, η ανθρωπότητα οδηγείται στην πυρηνική λύση του 2010, η οποία δεν τους βγαίνει και πολύ καλή. Κοινώς, αφανισμός της ανθρωπότητας και επιβίωση των δράκων που γενικώς δεν καταλαβαίνουν απο τέτοια. Αν κοιτάξετε όξω απο το παράθυρο, δράκους δεν παίζει να δείτε, οπότε και αυτό το μαντικό οδηγείται στην χλεύη πως την λένε αυτήνα.

Θα μπορούσαμε βεβαίως στην παραπάνω λίστα των κινηματογραφικών μέντιουμ να προσθέσουμε και κάτι σε Terminator, αλλά δεν θέλουμε επειδής πάντα πιστεύαμε στην ικανότητα του Άρνι να αποτρέψει το κακό και εσχάτως στην θέληση του Κρίστιαν Μπέηλ να αλλάξει το μέλλον, δηλαδή το παρελθόν, που είναι το δικό μας παρόν. Αν με εννοάτε τι εννοάω. Στο χωνευτήρι θα χώραγε και το Back To The Future, που στο μέλλον εκατέβανε χόβερ σανίδια και αυτοκινητοδρόμους στους αιθέρες, αλλά είναι της κωμωδίας αυτά και ως εκ τούτου δεν τα λαμβάνουμε στα σοβαρά ως προβλέψεις.

Το μόνο τελικά που μένει να φαίνεται απόλυτα εφικτό με τις παρούσες συνθήκες είναι το Running Man του 1987, που οραματίστηκε ότι το 2017 η παγκόσμια οικονομία έχει καταρρεύσει και τα πάντα είναι υπό την επίβλεψη ενός γκλομπαλικού αστυνομοκρατούμενου κυβερνητικού μηχανισμού, που στήνει παίχνιδια με μελλοθάνατους φυλακόβιους δια την διασκέδαση του κοινωνικά ευνουχισμένου πλυθησμού του πλανήτη.

Το γεγονός και μόνο ότι έχει παρελαύσει απο τις τηλεοπτικές μας οθόνες το έκτρωμα των American gladiators, αποδεικνύει ότι σαν σχέδιο υπάρχει και έχει λειτουργήσει. Άρα καλά το πάμε.

Που καταλήγουμε; Στο περίπου ένα στα οκτώ; Άντε, περίπου ένα στα έξι; Ναι οκ, δεν το λες και άσχημο. Σάμπως η Μύριαμ με τον Τζόσουα έχουν καλύτερα ποσοστά; Τουλάχιστον αι κινηματογραφισταί μας έδωκαν και έναν Σνέηκ Πλίσκεν. Είναι ένα κάποιο παράσημο αυτό. Λίγη ουσία, πολύ θέαμα ένα πράμα.