Ο RTM είναι αρχιτέκτονας. Και graffiti artist. Και εικονογράφος. Και animator, και καλλιτέχνης που τρέχει το project Imaginary Rooms. Ταλαντούχος, που την παλεύει στην ζούγκλα της Αθήνας και άλλα πολλά.

(Για την ακρίβεια, είναι το «Sexy Boy» απ’ το κλασικό κομμάτι των Air). Επίσης, μιλάει ωραία και γράφει ακόμα καλύτερα. Α, και τον λένε Εμμανουήλ (οι γονείς του πρέπει να αγαπούσαν πολύ το σοφτ πορνό των ’70s). Κι αυτή είναι μια αφήγηση ποταμός στην οποία αποκαλύπτει τα πάντα.

Πορτρέτα: Manteau Stam.

Μεγάλωσα στο Ναύπλιο. Σε όλη μου την εφηβεία, όμως, θυμάμαι ότι ήθελα να φύγω και να ζήσω σε ένα μεγάλο αστικό περιβάλλον, που να ανθεί το graffiti, γιατί πάντα το παρακολουθούσα και αισθανόμουν ότι ήμουν έξω από αυτό.

Γύρω στο ’98 υπήρξε ένα πολύ μικρό κύμα, όταν έβγαλε ο Κυριάκος Ιωσηφίδης το βιβλίο «Το Χρώμα της πόλης». Έκαναν γκράφιτι μερικά παιδιά και μπλέχτηκα και εγώ σε αυτό. Κατέληξα σε όλο το Λύκειο να κάνω graffiti ολομόναχος, γιατί όλοι οι άλλοι πλέον δεν ασχολούνταν με αυτή τη «μόδα». Οπότε, ήταν λίγο μοναχικά τα εφηβικά μου χρόνια. Τελικά δεν πέρασα στην Αθήνα, όπως περίμενα. Πέρασα στον Βόλο. Δεν το μετανιώνω, αν και με ενοχλεί που σπατάλησα 3-4 χρόνια πηγαίνοντας σε μπουζούκια και σε όλα αυτά τα mainstream club. Αυτό με κράτησε πίσω από πολλά πράγματα. Αλλά απ’ την άλλη, ήταν η μόνη επιλογή για να μην γίνεις αντικοινωνικός, θέλεις να έρθεις σε επαφή με γυναίκες και όλα αυτά. Όλοι αυτοί οι κοινωνικοί παράγοντες.

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω αυθόρμητα, όπως όλα τα παιδάκια. Ζωγράφιζα από μικρός. Έφτιαχνα σκίτσα. Ποτέ δεν ζωγράφιζα κάτι όμορφο, αλλά μου άρεσε να το κάνω. Θυμάμαι στο δημοτικό τα θρανία μου να είναι μόνιμα ζωγραφισμένα. Μετά, ο ξάδελφος μου που μου ασκούσε μεγάλη επιρροή, μού έμαθε πώς να ζωγραφίζω τα πρώτα characters με κάποιες βασικές αρχές. Πρώτα τα δύο μάτια, δύο κύκλοι που ο ένας πέφτει στον άλλον, μια μύτη, ένα στόμα και ένα αυτί αριστερά, η οποία είναι η βασική αρχή που μάλλον χρησιμοποιώ μέχρι σήμερα. Παρόλα αυτά δεν ήμουν πωρωμένος, ούτε με απασχολούσε το ζήτημα. Μέχρι που έφτασα στο γυμνάσιο όπου είναι η περίοδος της ζωής σου που θέλεις να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου, να πεις ότι βάφω, να σε προσέξουν οι υπόλοιποι. Τότε δεν είχα κανένα χόμπι και δεν μου άρεσε κανένα είδος μουσικής. Ένα απόγευμα με ξυπνάει ο αδερφός μου και μου λέει έλα να δεις μια εκπομπή, έχει αφιέρωμα για το hip hop. Του λέω τι είναι αυτό; Μου λέει «έλα ρε, αυτό που κάνουν τα Ημισκούμπρια». Σηκώνομαι, βλέπω και τρελάθηκα, εκστασιάστηκα. Μετά μου πήρε ο αδερφός μου δώρο το «Η πόλις εάλω» των Terror X Crew. Τρελαίνομαι με όλο αυτό το πράγμα, ειδικά με το εξώφυλλο το οποίο είχε lettering απ’ τον Αρτέμη. Αρχίζω να φτιάχνω μόνο γράμματα, -τα οποία τότε ήταν απαράδεκτα.

Ανυπομονούσα να περάσω στην Αθήνα επειδή είχε graffiti σκηνή. Θυμάμαι που μικρός ερχόμουν με τους γονείς μου επειδή ήταν εδώ ο αδερφός μου και έβλεπα να υπάρχουν graffiti. Θυμάμαι ταξιδεύοντας στην εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου ότι συναντούσαμε σε κάποιες γέφυρες μερικά, τα οποία προσπαθούσα να τα φωτογραφίσω μέσα απ’ το αμάξι σε κίνηση, με αναλογική κάμερα και ο πατέρας μου γελούσε. Μετά ερχόμασταν στο σπίτι που είχαν οι ξαδέρφες μου στην Αχαρνών. Έπαιρνα την φωτογραφική, πήγαινα σε ένα σχολείο στην περιοχή και είχα βγάλει όλα τα κομμάτια. Είχε κομμάτια Raiden και Ζeder που ήταν άθλια, αλλά ο Raiden είναι απ’ τους καλύτερους γκραφιτάδες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Θυμάμαι επίσης που πηγαίναμε σε γάμους με τους γονείς μου στην Αθήνα και στα Βόρεια Προάστια και έβλεπα graffiti πάνω σε τζαμαρίες. Μάλιστα, μου φαινόταν ότι στα βόρεια είχε περισσότερο graffiti απ’ ότι στο κέντρο. Και μετά κατάλαβα ότι το graffiti στην Αθήνα ξεκίνησε από πιο βόρειες περιοχές, Νέα Ιωνία και πάνω και μάλλον είναι λογικό, γιατί ίσως το βιοτικό επίπεδο ήταν ψηλότερο, οπότε ήταν πιο εύκολο από μικρός να είσαι πιο cool, να αγοράσεις δίσκους, να πάρεις σπρέι. Εγώ ήμουν αδύνατος στο σχολείο επειδή έκανα οικονομία να πάρω κάνα σπρέι. Μέχρι που πέρασα φοιτητής και πάχυνα.

Θυμάμαι Πάσχα στο χωριό, στην τρίτη γυμνασίου. Είχαν έρθει οικογενειακοί φίλοι απ’ την Αθήνα και λέω στον έναν για hip hop. Αυτός πήγαινε σε συναυλίες και ήξερε και για graffiti. Είχε ένα κολλητό, ο οποίος φωτογράφιζε όλα τα graffiti στην Αθήνα. Με τρέλανε. Άρχισε να μου λέει ιστορίες. Μου είπε για τον Παπαδόπουλο, το χρωματοπωλείο στη Κάνιγγος, που ήταν ένα από τα πρώτα που πουλούσε σπρέι. Μάζεψα ένα πεντοχίλιαρο, το έβαλα σε ένα γράμμα και το ταχυδρόμησα για να μου στείλει περιοδικά και βαλβίδες που δεν υπήρχαν στο Ναύπλιο. Μου έστειλε δύο περιοδικά και τρεις βαλβίδες λεπτές. Θεωρούμουν τότε στο Ναύπλιο ο πιο τρελός γαμάτος γκραφιτάς που είχα τρεις βαλβίδες. Το καλοκαίρι όταν έφυγα να πάω στη Κω -απ’ όπου είναι η μάνα μου- για για ένα μήνα διακοπές, άφησα τις βαλβίδες σε ένα φίλο γκραφιτά και όταν γύρισα έμαθα ότι πουλούσε μούρη.

Έπρεπε να βρω μια υπογραφή, αλλά δεν ήξερα όλο αυτό το πράγμα περί nicknames, οπότε θεώρησα αυτονόητο ότι από την στιγμή που τα hip hop συγκροτήματα είχαν ονόματα με τρία γράμματα, έτσι έπρεπε να είναι και το δικό μου. Είδα ένα περιοδικό Μετρό που είχε λεξικό για skate. Εγώ βέβαια δεν έχω καμία σχέση με skate. Έλεγε radical: ριζοσπαστικός. Wow, γαμάτο λέω! Δεν ήξερα βέβαια ακριβώς τι σημαίνει ριζοσπαστικός αλλά μ’ άρεσε. Μετά είδα trick: κόλπο. Λέω είμαι ο ριζοσπαστικός κολπατζής! Και το τρίτο τι να είναι; Man! Οπότε ήμουν ο Radical Tricker Man παύλα Μανώλης. Επειδή καταλάβαινα ότι είναι άθλιο, έπρεπε να το υποστηρίξω αυτό το πράγμα, βελτιωνόμουν στο γκράφιτι και με εκτιμούσαν όλοι περισσότερο για το στυλ μου. Και από τη στιγμή που είχα σεβασμό, μετά λέω θα το κάνω Respect Me! Και έγινα o Respect Me μέχρι την πρώτη Λυκείου που με ρωτάει ένας καθηγητής μου «Τι σημαίνει αυτό;» και μου λέει για πλάκα «Ρε τον μαλάκα;». Kαι λέω αυτό είναι! Αυτογνωσία! Το γνώθι σ’ αυτόν. Οπότε θεώρησα ότι θα έχει πλάκα το RTM και είναι και ένα κοινωνικό σχόλιο το ρε το μαλάκα από μόνο του. Έτσι έμεινε το RTM. Και το κράτησα επειδή στις κουβέντες πάντα γελούσε ο κόσμος και μου αρέσει το χιούμορ.

Στην αρχιτεκτονική του Βόλου μου συνέβησαν πολύ σημαντικά πράγματα. Το ένα ήταν η αλληλεπίδραση με κάποιους συγκεκριμένους καθηγητές: τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, τον Αλέξανδρο Ψυχούλη, τον Ιορδάνη Στυλίδη και τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Εκείνοι με υποστήριξαν πάρα πολύ, όσον αφορά στο graffiti. Με επηρέασαν και με γαλούχησαν. Το δεύτερο σημαντικό ήταν το βολιώτικο crew που φτιάξαμε, το 50κι1, με τον Σούγκαρ, τον Wake -το έτερόν μου ήμισυ στο graffiti-, τον Larry Gus που ήταν ο μέντοράς μας, τον Ιωσηφίδη και άλλους φίλους. Γενικότερα, η ζωή στον Βόλο είναι κάτι που δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ. Είναι ένα μέρος ανάμεσα σε χωριό και σε γαμάτη πόλη. Βέβαια είχαμε και εκεί τα θέματά μας, παθαίναμε καταθλίψεις κάθε χρόνο. Όμως είχαμε μεγάλη άνεση χρόνου για να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε. Αυτό δεν θα το ξανασυναντήσουμε. Είχαμε τις ιδανικές συνθήκες για να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και να τα τελειοποιήσουμε, αλλά τελικά δεν το κάναμε, -δεν υπήρχε ανταγωνισμός εκεί, επειδή δεν υπήρχε και σκηνή. Έτσι θεωρούσαμε ότι δεν έχει νόημα και λέγαμε «ας κάτσουμε να κοιμηθούμε πάλι μέχρι τις τρεις το μεσημέρι». Για να ξεπεράσουμε την κατάθλιψή μας πηγαίναμε συνέχεια ταξίδια Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ταξιδέψαμε για 2 χρόνια σε όλη την Ελλάδα και πήγαμε στα πιο κουφά μέρη. Kυρίως την περίοδο που φτιάξαμε το Yakuza crew. Πηγαίναμε να βάψουμε σε χωριό στα Τρίκαλα, στην Σύρο, στη Δράμα, στις Σέρρες, στο Καρπενήσι. Χωρίς λόγο. Απλά σηκωνόμασταν, πηγαίναμε, βάφαμε και περνούσαμε τέλεια.

Μετά έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος του Βόλου και της αρχιτεκτονικής, να πάρω το πτυχίο μου. Ολοκλήρωσα τη διπλωματική μου και πήγα για τρεις μήνες στο Ναύπλιο. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζήσω πια εκεί, επειδή έπρεπε αναγκαστικά να αλλάξω 100% τη προσωπικότητά μου. Σε μια πόλη σαν το Ναύπλιο, αν εγκατασταθείς, το μόνο που πρέπει να κάνεις για να επιβιώσεις είναι να γραφτείς σε γυμναστήριο και να πηγαίνεις κάθε μέρα για δύο καφέδες στην ίδια καφετέρια. Μόνο στο γυμναστήριο μπορείς να γνωρίσεις άτομα. Στην καφετέρια ντρέπεσαι να τους μιλήσεις, παρόλο που τους βλέπεις συνέχεια. Μόνο στο γυμναστήριο έχεις μια αφορμή για να πιάσεις κουβέντα μαζί τους. Είναι κουφό. Θα έπρεπε να σταματήσω όλα μου τα χόμπι. Καλλιτεχνικά πράγματα δεν συμβαίνουν. Θα ζούσα με τους γονείς μου, πράγμα που θα με έκανε να νιώσω σαν να ήμουν ακόμα έφηβος. Βέβαια δεν το κατακρίνω αυτό, πάρα πολλοί ζουν με τους γονείς τους και περνάνε τέλεια. Μια χαρά είναι οι γονείς μου και μάλλον εκεί θα καταλήξω τελικά. Και θα λέω και ευχαριστώ.

Στη συνέχεια ήρθε η άσχημη περίοδος του στρατού. Πέρασα χάλια, γιατί όπως λέει και ο Wake παίρνω τη ζωή πολύ στα σοβαρά. Μόνιμα. Και εκεί πήρα τα πράγματα στα σοβαρά. Το αποτέλεσμα ήταν να καούν λίγο τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Προσπαθούσα να ακούσω τη συμβουλή του ξαδερφού μου που μού έλεγε να το βλέπω σαν να είμαι σε reality show. Αλλά αυτό που κατάφερα ήταν να νιώθω ότι εκεί μέσα ήταν η πραγματική ζωή και ότι όταν έβγαινα έξω ήμουν σε reality show. Το ίδιο και όταν τελείωσε ο στρατός, παρακολουθούσα τα πράγματα πάλι σαν να ήμουν σε reality show. Αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα και νόμιζα ότι ζω στο Big Brother, οπότε ό, τι και να κάνεις, όπως και να αντιμετωπίσεις τους συνανθρώπους σου, δεν έχεις συνέπειες.

Προσπαθώ να βρω τον δρόμο μου, όπως όλοι. Και προσπαθώ να επιβιώσω οικονομικά και να ανεξαρτητοποιηθώ απ’ τους γονείς μου. Εδώ και δέκα μήνες έχω μπει στη διαδικασία να διοχετεύσω όλη μου την δημιουργική ενέργεια σε κάτι επαγγελματικό, το οποίο θα μου αποφέρει τα προς το ζην. Αυτό το διάστημα πέρασα από 15 διαφορετικούς χώρους. Προσπάθησα να βρω δουλειά σε αρχιτεκτονικά γραφεία με αρνητικό αποτέλεσμα. Έστειλα το βιογραφικό μου σε περίπου 120 αρχιτεκτονικά γραφεία, μου απάντησαν αρνητικά τα 12. Αυτό ίσως να με βόλευε, γιατί δεν θέλω να καταλήξω απλά ένας κακοπληρωμένος σχεδιαστής που δεν θα κάνει τίποτα δημιουργικό. Αποφάσισα να κάνω κάτι πιο καλλιτεχνικό. Έκανα κάποια animation για εκπομπές στη τηλεόραση, οι οποίες δεν προβλήθηκαν και ούτε θα προβληθούν ποτέ. Έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία μου σαν animator, η οποία έληξε άδοξα. Επικοινώνησα με τις 3-4 ομάδες animation που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά δεν είχαν δουλειές, ώστε να χρειάζονται κάποιον ακόμα.

Κατόπιν θεώρησα ότι μπορώ να γίνω ένας πετυχημένος εικονογράφος. Κάτι που είναι επίσης δύσκολο πλέον. Ίσως επειδή δεν είμαι μέσα σε αυτόν τον κύκλο, τον εκδοτικό. Οι εκδοτικοί και τα περιοδικά πάνε κατά διαόλου. Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του καταπληκτικού κομιξά Λώλου, ο οποίος ήταν στο εξωτερικό, καριέρα Marvel και τέτοια, ότι έχει γυρίσει στην Ελλάδα. Πράγμα δυσοίωνο, δεν είναι πολύ ευχάριστο. Άκουσα ότι έχει γυρίσει και κάνει τατουάζ. Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα κάνω αυτό που κάνουν πλέον όλοι οι γκραφιτάδες. Οι γκραφιτάδες της δεκαετίας του ’90, όπως είπε και ο Ταξής, γίνανε γραφίστες, οι γκραφιτάδες του 2000-2010 είναι τατουατζήδες. Και πάνε και πάρα πολύ καλά. Είχα πάει βόλτα στο μαγαζί του Sake και ήταν μέσα σαν να ήταν Goody’s, γινόταν χαμός από κόσμο. Και μου λέει ότι όλοι αυτοί είναι άνεργοι, δεν έχει κανείς τους λεφτά και έρχονται όλοι για tattoo και πληρώνουν με τα λεφτά των γονιών τους. Τα τελευταία χρόνια παίζει πολύ το tattoo. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την κρίση και όλο αυτό το οικονομικό γίγνεσθαι που θες να επαναστατήσεις, να κάνεις κάτι. Το να έχεις tattoo πάνω σου σε κάνει λίγο πιο άγριο. Όταν κάνεις tattoo γίνεσαι «άτομο».

Αυτός ήταν ο λόγος που έκανα και το δικό μου tattoo, για να γίνω «άτομο». Αλλά μέσα σε μια βδομάδα ξενέρωσα. Έψαχνα να βρω τι tattoo θα κάνω για μερικά χρόνια. Το επεξεργαζόμουν. Οπότε ένα βράδυ λέω θα ζωγραφίσω κάτι και ό,τι μου βγει αυθόρμητα, θα το χτυπήσω. Σκέφτηκα και ένα επιχείρημα για να μην το μετανιώσω ποτέ, ότι αν ξενερώσω τα επόμενα χρόνια θα απολαμβάνω την παιδική αφέλεια και τον αυθορμητισμό που πλέον θα έχω χάσει. Τελικά την πρώτη μου ήττα την έφαγα μετά από μια βδομάδα που θυμήθηκα ότι ο Πάνος (ο Πάνος είναι ο ξάδελφος μου, που ό,τι κάνω το έχει κάνει δέκα χρόνια νωρίτερα) είχε ζωγραφίσει ένα παρόμοιο character, όταν ήταν στην Τρίτη δημοτικού, στη ντουλάπα του στο υπνοδωμάτιό του. Και ένιωσα χάλια. Όταν το αντιλήφθηκα τον πήρα κατευθείαν τηλέφωνο στην Γερμανία που ζει και σπουδάζει, να τον ευχαριστήσω που σαν παιδί με ενέπνευσε.

Οι επιρροές μου είναι άπειρες. Πέρα απ’ τις χιλιάδες επιρροές που δέχομαι από το ίντερνετ και τους δρόμους κτλ, στη ζωή μου με επηρέασε το περιοδικό Βαβούρα, το οποίο είχε κόμικς από Άγγλους και Ισπανούς κατά βάση. Αυτό είχε τον φοβερό τον Κιμωλάκια του Peter Gray. Ήταν ένας τύπος με κιμωλία που ό, τι ζωγράφιζε στον τοίχο γινόταν πραγματικό. Με επηρέασαν όλοι οι γκραφιτάδες της Ελλάδας που τους έβλεπα σε περιοδικά και σε βιβλία. Επίσης με επηρέασαν συγκεκριμένα άτομα: το πρώτο μου crew στο Βόλο οι 2Α, από τους οποίους ο ένας είναι ο Link αρχιτέκτονας και ο άλλος ο Javaspa, ράπερ απ'το χώρο της αναρχίας. Μετά ο Wake με διαμόρφωσε. Τώρα που λείπει στη Βιέννη νιώθω μισός. Και ο Larry Gus με διαμόρφωσε με άπειρους τρόπους. Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για την τέχνη, το graffiti -παρόλο που δεν είναι γκραφιτάς-, την μουσική -παρόλο που δεν είμαι μουσικός, και την ζωή. Ο Σούγκαρ και ο Σίμος αποτελούν ευτυχώς καθημερινές επιρροές μου. Ο τρόπος σκέψης μου είναι επηρεασμένος από την graffiti αισθητική και κουλτούρα που σε βοηθά να αφομοιώνεις ό,τι υπάρχει τριγύρω, στον δημόσιο χώρο. Σε κάνει να σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά σε σχέση με τους υπόλοιπους, με την έννοια ότι άμα κοιτάξεις κάπου, ένα κτίριο πχ , θα σηκώσεις και το βλέμμα σου ψηλά να δεις πάνω. Οι γκραφιτάδες πάντα ψάχνουν spots καλά, ψάχνουν την πόλη, τα αστικά κενά. Αυτό συμβαίνει και με εμένα. Στην Αθήνα είναι διαφορετικός ο τρόπος που κοιτάς ψηλά σε σχέση με μια άλλη πόλη. Έφαγα σοκ όταν μετά από 4 μήνες στην Αθήνα πήγα στο Ναύπλιο. Έβλεπα παντού ουρανό. Τα σπίτια είχαν χαμηλό ύψος και έβλεπες μόνο ουρανό. Ενώ εδώ στην Αθήνα για να δεις ουρανό πρέπει το κεφάλι σου να γυρίσει 90 μοίρες, το οποίο είναι τραγικό. Στην Αθήνα δεν υπάρχει ουρανός.

Μερικές φορές αισθάνομαι τύψεις που ασχολούμαι με την τέχνη, επειδή τα θέματα τα οποία διαπραγματεύομαι σε όλη μου την «εικαστική ζωή» έχουν να κάνουν με τον δημόσιο χώρο, και αυτή τη στιγμή στον δημόσιο χώρο αυτό που κυριαρχεί είναι η επιβίωση. Υπάρχουν γύρω στους 500 ρακοσυλλέκτες (επίσημα) και ακόμα και στην πιο μικρή διαδρομή συναντάς πάρα πολλούς άστεγους. Πώς είναι δυνατόν να μας απασχολήσει σε αυτή τη φάση η όψη του αστικού περιβάλλοντος, η αισθητική, η πολεοδομία και η ρυμοτομία όταν άνθρωποι πεθαίνουν, όταν ο κόσμος για να επιβιώσει αναγκάζεται να κάνει εγκλήματα. Για αυτό αισθάνομαι τύψεις.

Όλοι μας είμαστε αρκετά εγωιστές για να κάνουμε κάτι. Όλοι το συζητάμε, το αναλύουμε. Βλέπουμε να μειώνονται οι μισθοί μας και οι μισθοί των γονιών μας. Η γενιά μας κατά βάση τρέφεται απ’ τους μισθούς των γονιών μας, και αν δεν τρεφόμαστε, βοηθιόμαστε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Έτσι δεν δίνουμε την ελεημοσύνη που ίσως δίναμε παλιότερα, δεν βοηθάμε κανέναν. Πριν από δύο χρόνια, θα έδινα σε κάποιον που θα μου καθάριζε το αμάξι στα φανάρια κάποια ευρώ, πλέον δεν θα το κάνω.

To Imaginary Rooms (www.imaginaryrooms.com) είναι αναμφισβήτητα το αγαπημένο μου project. Όλοι οι γκραφιτάδες έχει τύχει να ζωγραφίσουν στο παρελθόν κάποιο παιδικό δωμάτιο. Παλιά ήταν λίγο ντοπιαστικό, γιατί έχανες την αίγλη του σκληροπηρυνικού και αυθεντικού γκραφιτά. Φαντάζομαι οι γκραφιτάδες έχουν μεγαλώσει κι ωριμάσει πλέον, γι’ άυτο κι έχουν εκλείψει αυτά τα σχόλια. Έτσι μου προέκυψαν κι εμένα κάποιες τέτοιες δουλειές και τελικά διαπίστωσα ότι μου ταιριάζουν αρκετά. Η τεχνοτροπία μου σαν ένα κράμα street art-κόμιξ-θετικής ενέργειας είχε πάντα ανταπόκριση στις μικρές ηλικίες. Έτσι η θετική ανταπόκριση γονιών και πάιδιών με έχει παρακινήσει να το πάρω στα σοβαρά. Είναι τέλειο άλλωστε να έρχεσαι σε επαφή με τα παιδάκια, που έχουν άπειρη φαντασία και ενέργεια. Έχουν να σου μάθουν και να σου δώσουν τόσα πολλά που οι καταθλιπτικοί ενήλικες δεν μπορούν. Κι εγώ, αν και δεν το γνώριζα, έχω πολύ καλή επικοινωνία κι αλληλεπίδραση μαζί τους. Μου αρέσει που με αφήνουν να διαμορφώνω το χώρο τους, γιατί νοιώθω ότι συμμετέχω στη διαμόρφωση της προσωπικότητας της επόμενης γενιάς. Τους εξηγώ τι κάνω και γιατί το κάνω. Κάθε σύνθεση έχει προκύψει κατόπιν συζήτησης με τα παιδάκια ή τους γονείς, οπότε στην ουσία φιλτράρω και εξελίσω τις δικές τους ιδέες. Σιχαίνομαι να κάνω ήρωες Disney και κλασικές φιγούρες. Αυτό που θέλουν πολλοί, βέβαια, για τα δωμάτια των παιδιών τους. ΟK, με αυτούς τους ήρωες μεγαλώσαμε και τους σεβόμαστε, αλλά ζούμε στο 2012. Επιρροές από τα πάντα. Street art, ίντερνετ, ανεπτυγμένη η κουλτούρα των characters και plush toys, cartoon κλπ. Γιατί να θες να κάνεις το τυποποιημένο δωμάτιο, που ανήκει στη δεκαετία του '80;

Το χρώμα που χρησιμοποιώ έντονα είναι το ροζ. Δε θυμάμαι πώς ξεκίνησε. Σίγουρα ήταν την περίοδο που μεταπήδησα από το παραδοσιακό graffiti στο μεταμοντέρνο street art και ήθελα να βρω χαρακτηριστικά που θα με ξεχώριζαν και θα έδιναν αναγνωρισιμότητα στα μινιμαλιστικά αγγελάκια που ζωγράφιζα τότε. Το ροζ μου άρεσε γιατί ιντρίγκαρε περισότερο, αν σκεφτείς ότι είμαι άντρας. Αν και είναι περισότερο χρώμα τσιχλόφουσκας. Big bubble. Θυμάσαι;

Μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Να περπατάω από το σπίτι μου στο Λυκαβηττό την κατηφόρα μέχρι το Γκάζι. Βόλτα στον Εθνικό κήπο, ξάπλα στο Μέγαρο Μουσικής. Τσιπουράκια με φίλους, εκθέσεις και εγκαίνια με κρασί. Φεστιβαλάκια graffiti. Το ωραιότερο είναι όταν έρχονται φίλοι από άλλες πόλεις και κάνουμε διακοπές μαζί τους. Όπως πριν μερικές μέρες όταν ήρθαν για το Boom! ο Στρατουλένιος, ο Polygrains, ο Dozendraft και άλλοι. Κάναμε τα πάντα μέσα σε 2 μέρες. Εκθέσεις, βόλτες, ταβέρνες, lives, καφέδες.  Και τα παιδιά ξετρελάθηκαν και νόμιζαν ότι έτσι είναι η καθημερινότητά μας στην Αθήνα. Κι εγώ έτσι νόμιζα παλιά!

Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει νόημα στη ζωή και αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να ορίσεις εσύ ένα νόημα για να είσαι ευτυχισμένος.

Συμμετέχω στην έκθεση "Οn the Blocks", στην gallery Vamiali's, σε συνεργασία με την Αννέτα Παπαδάτου, μαζί με τους Αpset, Blaqk, Boohaha και Μint. Θα μελετήσουμε εννοιολογικά την μεταφορά του street art στον εκθεσιακό χώρο. Ποια η σχέση του graffiti με τον δημοσιο-ιδιωτικό χώρο. Πώς μεταφράζεται η υπόστασή του όταν δέχεται τέτοιου είδους μεταβολές. Και αναφερόμαστε βέβαια στο γεγονός ότι το graffiti σχεδόν απ'τη γέννησή του στεγάστηκε σε εκθεσιακούς χώρους. Mε αφορμή τους τοίχους του Banksy, oι οποίοι από το δρόμο ξαφνικά βρίσκονται κομμένοι και εκτεθιμένοι σε συλλογές, θα χτίσουμε τοίχους εντός της έκθεσης και θα κάνουμε graffiti πάνω σε αυτούς. Ο τοίχος έρχεται και αντικαθιστά τον κανβά με όλη την κυριολεξία και την ειρωνία της φράσης.

Vamiali's Σάμου 1, Πλατεία Kαραϊσκάκη, Aθήνα (Mεταξουργείο, έξοδος Δηληγιάννη) info@vamiali.net
Εγκαίνια την Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου στις 20:00
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Μαρτίου.

www.rtmone.com

www.imaginaryrooms.com