Μέσα στη μαυρίλα της εποχής υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο που αντιμετωπίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Η Euangelia είναι μία απ’ αυτούς.

Φωτο: Christos Tzimas (www.effex.gr).

Τα ρούχα που σχεδιάζει η Ευαγγελία Μπούμπουλη είναι ξεχωριστά, όπως και η ίδια. Μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο, ένας συνδυασμός της ιαπωνικής μινιμαλιστικής αισθητικής με τα ρούχα της αναγεννησιακής μόδας. Τα σχεδιάζει και τα ράβει η ίδια στο ατελιέ της στου Ψυρρή, με θέα την Ακρόπολη (ή περίπου), όπου τη συναντήσαμε και μας μίλησε για ... τα πάντα. Η Ευαγγελία είναι καλλιτέχνις, με πολύ ιδιαίτερο στυλ και από τους πιο θετικούς και αισιόδοξους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην Αθήνα και με τρόπο ζωής που μπορείς να χαρακτηρίσεις «αντισυμβατικό». Όπως και τα ρούχα της.

    
Πες μου για σένα. Πού έχεις γεννηθεί;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην Καλλιθέα κι από μικρή ήξερα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Έφτιαχνα χάρτινα φορεματάκια για τις κούκλες μου...

Κι ήταν φουσκωτά;
Ήταν όλα φουσκωτά! Έχω φωτογραφίες του '90 από κατασκήνωση, σε διαγωνισμούς με δημιουργίες από γκοφρέ χαρτί, και πραγματικά κάνω τα ίδια ρούχα! Μάλλον δεν έχω φαντασία!

Ντυνόσουν έτσι από μικρή;
Το φαντάζεσαι; Όχι, έχω αλλάξει πολλά στυλ. Έχω περάσει rave εποχή, με ξυρισμένο κεφάλι και μακριά τσουλούφια, χρωματιστά ρούχα κι όλη τη σχετική ψυχεδέλεια.

Φωτογραφίες έχεις από εκείνη την εποχή;
Έχω, έχω...

Θα μου δείξεις καμία;
Όχι, όχι! (γέλια) Ήταν ωραία εποχή πάντως, κι από διασκέδαση κι από εμφάνιση.  Ήταν μια καινοτόμα μόδα, μια επανάσταση μετά τους ροκάδες και τους μεταλλάδες -κι από εκεί έχω περάσει, εννοείται... Στους γονείς μου δεν πρέπει να πήγε πολύ καλά εκείνη η περίοδος, αλλά δεν πειράζει.

Η δική σου η εμφάνισή πόσο σε ενδιαφέρει;
Με ενδιαφέρει, πολύ, αλλά όχι εμμονικά, όχι κομπλεξικά. Είναι η δήλωσή μου. Υπάρχουν μέρες που βγαίνω με φόρμα και φαρδιά παντελόνια κι άλλες φορές έτσι, όπως με βλέπεις τώρα.

Για να πας στη λαϊκή π.χ., βάφεσαι και φτιάχνεις τα μαλλιά σου;
Στη λαϊκή; Δεν πηγαίνω συχνά... αλλά ναι, έτσι θα πήγαινα. Θέλω να είναι ωραίοι οι άνθρωποι κι αν χρειάζεται να φτιάξεις τα μαλλιά, να βαφτείς, να ντυθείς, ναι, ας γίνει! Μου αρέσουν οι ωραίες εικόνες.

Φαντάζομαι πως όταν συναντάς κάποιον άνθρωπο προσέχεις τι φοράει...
Ε, βέβαια, τον εξετάζω γεωμετρικά. Δεν με απασχολεί τι είναι αυτό που φοράει, αν είναι στη μόδα, αν είναι επώνυμο κι ακριβό. Όλα αυτά μπορεί να είναι ένα plus, αλλά, γενικά, πιο πολύ με ενδιαφέρει αν του πάνε τα ρούχα που έχει επιλέξει. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε διαφορετικό στυλ, προσωπικό, και πάνω από όλα, να αισθανόμαστε καλά μέσα στα ρούχα μας.

Έχουν γούστο οι Έλληνες;
Δεν ξέρω, όταν ζούσα στην Καλλιθέα έλεγα όχι. Από τότε που μετακόμισα στο κέντρο και συναναστρέφομαι πιο πολύ κόσμο της αισθητικής μου, άρχισα να αλλάζω γνώμη. Και πάλι όμως, δεν μπορώ να πω ναι, πανηγυρικά. Υπάρχει τόσος κόσμος που κινείται γύρω απ’ τη μόδα και την ακολουθεί πιστά, που αισθάνεται πως κάπου πρέπει να ανήκει, σε κάποιο μουσικό κίνημα, σε ένα μαγαζί που πηγαίνει... το βαριέμαι πάρα πολύ αυτό. Προτιμώ την προσωπική αισθητική. Ο χαρακτήρας μας δεν είναι κάτι απόλυτο, μονόπλευρο, είναι μια σύνθεση πολυδιάστατη, έτσι πρέπει να είναι κι η εμφάνισή μας, να μας αντιπροσωπεύει, να μας εκφράζει, να μας διαφημίζει... Αν δεν έχεις την ικανότητα να το κάνεις αυτό, φόρα ένα T-shirt κι ένα τζιν. Και θα ’σαι cool. Είναι ωραίο. Όποιος δεν πιστεύει πως μπορεί να εκφραστεί με  το ντύσιμό του ας μην το κάνει, δεν πειράζει. Κι εγώ που είμαι σχεδιάστρια δεν προτείνω να γίνουν όλοι σαν εμένα. Μπορεί να είμαι μια αφορμή να σκεφτεί η γυναίκα ή ο άντρας που είναι απέναντί μου λίγο παραπάνω.

Όταν φτιάχνεις ένα ρούχο έχεις κάποιον στο μυαλό σου, αυτόν που θα ήθελες να το φορέσει;
Όχι, γιατί δεν είναι ένας άνθρωπος. Είμαι εγώ, ένα κολάζ συναισθημάτων, εικόνων, γνώσης, τεχνικής. Αυτό που θέλω είναι να προβάλω μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου, μία απλή πρόταση, όχι πορεία ή κατεύθυνση. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ έναν κόσμο που όλοι είναι ντυμένοι Euangelia. Βοήθεια!

Τι είδους ρούχα φτιάχνεις;
Έχω δυο σειρές: Τα Εuangelia, μοναδικά κομμάτια, double face, με γεωμετρικά σχήματα και όγκο. Είναι μια μίξη της αναγεννησιακής περιόδου με την σύγχρονη ιαπωνική αισθητική, μια σύνδεση παρελθόντος και μέλλοντος. Τα You Drive Me  Crazy | He Drives Me Crazy | She Drives Me Crazy | unisex, γυναικεία κι αντρική σειρά αντίστοιχα. Ευκολοφόρετα αλλά ιδιαίτερα κομμάτια, με σύμβολο της σειράς τον τρισδιάστατο κύβο και γεωμετρικά στοιχεία να προσθέτουν στις βασικές γραμμές.

Τι σημαίνει μοναδικό κομμάτι; Πώς σκέφτηκες να κάνεις double face ρούχα;
Απίθανο, απίστευτο, αξέχαστο... (γέλια!) Προφανώς αστειεύομαι... Σημαίνει ότι το σχέδιο δεν επαναλαμβάνεται, δεν επαναπαράγεται. Είναι μοναδικό γιατί ψάχνει να βρει τον μοναδικό αγοραστή του... Double face δηλαδή δυο σε ένα, δυο στην τιμή του ενός... χρειάζεται να πω κι άλλα;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου υλικό;
Πλαστικό, ξύλο, χαρτί, ύφασμα... ανακατεύομαι με χρώματα, πηλό, πινέλα, βελόνες, καρφίτσες, κλωστές ... πολλά τα αγαπημένα υλικά, με όλα φτιάχνεις κάτι και πολύ μου αρέσει!

Είναι τα ρούχα σου αντισυμβατικά; Θεωρείς πως είσαι τέτοιος άνθρωπος;
Δεν πιστεύω στις συμβάσεις, πιστεύω στην ελεύθερη έκφραση. Rock ζωή, ό,τι θέλουμε κάνουμε!

Είναι ρούχα για πολλούς;
Τα ρούχα που φτιάχνω είναι πολυδιάστατα, μεταμορφώνονται ανάλογα με αυτόν που τα φοράει, προσαρμόζονται στον χαρακτήρα, επομένως, ναι, είναι για πολλούς, εντάξει, όχι για όλους. Έχω δει  ρούχο μου να μην πηγαίνει καθόλου σε κάποια που, όμως, είχε ξετρελαθεί που θα το φορούσε.

Της το είπες;
Της είπα ότι εγώ δεν θα το πρότεινα, αλλά ήταν δικιά της η επιλογή. Έχω πει άπειρες φορές "δεν σου πάει"... Η χειρότερη περίπτωση είναι οι Ελληνίδες που ενώ δεν έχουν το σωστό σώμα επιμένουν να φοράνε μίνι. Έχουν τρέλα με το μίνι. Δεν τους νοιάζει να φορέσουν οτιδήποτε, αρκεί να είναι μίνι, να έχει στρας, αλυσίδες, κρόσια. Δεν ξέρω πως τους έχει έρθει αυτή η έμπνευση... ίσως από την τηλεόραση.

Φτιάχνεις κάτι μόνο και μόνο επειδή γουστάρεις εσύ ή σκέφτεσαι αν θα αρέσει στην πελάτισσα;
Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι εικαστικό, δεν είναι μόδα σαν αποτέλεσμα. Φτιάχνω ένα σχέδιο, το αφήνω απέναντι μου, το παρατηρώ και, κάπου εκεί, αρχίζω να αφαιρώ, ώστε να μην τρομάζει, να επιτρέπει την "πρόσβαση". Δεν σκέφτομαι την τύπισσα που θα το βάλει πριν το φορέσει, την οραματίζομαι μέσα σε αυτό. Δεν είναι πολύς ο κόσμος εδώ που επιλέγει τέτοια ρούχα¨ ψωνίζουν από second hand, από παζάρια, από ανταλλαγές. Είναι πολύ "τάση" αυτό.  Αν είχαμε όλοι οι σχεδιαστές ένα χώρο να παρουσιάζουμε τη δουλειά μας συλλογικά, οργανωμένα, όμορφα, να δίνεται μια ολοκληρωμένη εικόνα της ελληνικής μόδας, θα μπορούσε να γίνει ανταγωνιστική ακόμα και προς το ΖΑRΑ. Αυτό είναι το δικό μου μελλοντικό πλάνο, να δημιουργήσω έναν τέτοιο χώρο. Ο κόσμος δεν θα πάει εύκολα στο ατελιέ ενός σχεδιαστή. Φοβάται να πάρει τηλέφωνο να έρθει, απλώς, για να δει, φοβάται ότι θα ντραπεί να φύγει χωρίς να πάρει κάτι. Αλλά έτσι δεν μπαίνει στη διαδικασία να σε γνωρίσει. Μάλλον σκέφτεται ότι είναι ακριβά. Δεν ξέρω από πού έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση.

Από τις σελίδες των περιοδικών; Τα ρούχα στα editorial είναι πανάκριβα.
Όταν ο περισσότερος κόσμος ξέρει μόνο τους παλιούς, κλασσικούς Έλληνες σχεδιαστές κι όταν "ντύσιμο" θεωρούνται τα ρούχα για μια βάφτιση ή ένα γάμο... ε, δεν υπάρχει καθόλου κουλτούρα. Όταν μιλάμε για μόδα όλοι σκέφτονται κάποιον που είναι νάρκισσος, που ενδιαφέρεται για τα ρούχα, για το μακιγιάζ, για την επιτηδευμένη εικόνα. Λάθος. Το να είσαι καλοντυμένος δεν σημαίνει ότι είσαι ψώνιο ή ότι δεν αντέχεις χωρίς αϊλάινερ ή μάσκαρα. Το κάνεις για σένα πρώτα και πάνω απ’ όλα. Τα ρούχα απ’ τα παζάρια δρόμου ή τα κινέζικα καταστήματα είναι κακής ποιότητας και κακής αισθητικής. Δείχνουν ότι δεν σέβεσαι τον εαυτό σου. Θα μου πεις, βέβαια, ότι όταν κάποιος δεν έχει να φάει ή να πληρώσει τους λογαριασμούς του, πόσα περιθώρια έχει να σκεφτεί την αισθητική. Τα τρία και τα πέντε ευρώ για ρούχα λαϊκής τα δίνει για να μην κυκλοφορήσει γυμνός, είναι θέμα επιβίωσης.

Η μόδα δεν είναι κυρίως για ανθρώπους που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους;
Φυσικά και δεν θα υπήρχε μόδα αν οι άνθρωποι δεν είχαν λύσει το βιοποριστικό τους, κανείς μας δεν θα ασχολιόταν με αυτό. Μπορεί η μόδα να είναι πολυτέλεια αλλά ας μην παραβλέπουμε ότι είναι και τρόπος έκφρασης και πηγή χαράς... Σε κάθε περίπτωση,  αναφέρομαι στην mix and match τάση της μόδας... ήτοι τσάντα Louis Vuitton με λίγο Berska, λίγο το παντελόνι του αγοριού τους, καθώς και το σακάκι του μπαμπά. Κακιούλα; Δεν πειράζει...

Με πόσα χρήματα π.χ. θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει ρούχο σου;
Από 40 ευρώ!  Είναι λάθος μόλις ακούς τη λέξη ατελιέ να σου έρχονται στο μυαλό τριψήφια νούμερα. Ο κόσμος πρέπει να ψάξει, να ενδιαφερθεί. Είναι σαν να ανοίγεις την Vogue για να διαβάσεις λογοτεχνία και ποίηση και να μου λες δεν έχει, ποιος σου φταίει; Πήγαινε, ψάξε. Δεν με αφορά αυτός ο καταναλωτής, δεν τον αφορώ κι εγώ. Η Αθήνα, η Ελλάδα γενικότερα, έχει πολλούς καλλιτέχνες, σε όλες τις τέχνες, χίλιες δυο προτάσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος είναι με παρωπίδες.

Υπάρχει κάποιο έντυπο στην Ελλάδα που να προωθεί την ελληνική μόδα;
Δυστυχώς, όχι. Όλα τα περιοδικά, λίγο-πολύ, παρουσιάζουν Έλληνες σχεδιαστές, αλλά όχι σαν πρώτο τους θέμα. Αφιερώματα μου έχουν κάνει ένα σωρό. Ενδιαφέρονται, όχι, όμως, με τρόπο τέτοιο που να φέρνει αποτέλεσμα. Σκέψου ότι στα περιοδικά αυτή που θα καλύψει τα fashion θέματα μπορεί να είναι η κοπέλα που, απλώς, ντύνεται καλύτερα... κι ας μην έχει σχέση με το αντικείμενο...

Υπάρχουν σάιτ και μπλογκ στην Ελλάδα που να ασχολούνται με ελληνική μόδα;
Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι πολύ να διαβάζω μπλογκ που λειτουργούν ως ημερολόγιο με λίγο από μόδα...

Δεν υπάρχει κάποια Ελληνίδα fashion blogger που ξεχωρίζεις;
Υπάρχουν κάποιες που κινούνται στην Αθήνα, μιλάνε σε κόσμο, κάνουν ολοκληρωμένες παρουσιάσεις και τις παρακολουθώ, αλλά δεν είναι δυνατό ρεύμα. Είναι πάρα πολύ λίγες, ελάχιστες. Το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να βρεις και να παρουσιάσεις σωστά κάποιον που γουστάρεις. Να τον προτείνεις. Κι ακόμα πιο δύσκολο να τον εξελίξεις. Αν υπήρχαν πολλοί καλοί bloggers, θα υπήρχε αυτόματα εξέλιξη.

Στην τηλεόραση παίζουν οι νέοι Έλληνες σχεδιαστές;
Μου έχουν πει ότι σε κάποια από τα πρωινά προγράμματα υπάρχουν στυλίστες που ψάχνονται, είναι πιο ενημερωμένοι. Δεν γίνεται όμως άμεση προβολή.  Δεν υπάρχει ούτε μια εκπομπή με θέμα τη μόδα ενχώρια και μη...

Αυτή τη στιγμή πώς είναι τα πράγματα για έναν Έλληνα σχεδιαστή;
Τι σε φοβίζει πιο πολύ;  Τι σου δίνει δύναμη κι ελπίδα;
Τραγικά. Δεν ξέρω αν βρίσκομαι εγώ σε φθίνουσα κατάσταση, αλλά βλέπω κι απ’ τους φίλους μου –κι είμαστε μια πολύ μεγάλη ομάδα- ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Φοβάμαι τον περιορισμό, την παραίτηση, τον εγκλωβισμό. Και καθώς τα λέω αυτά.. παραμένω αισιόδοξη! Άκρως αντιφατικό, αλλά απολύτως αληθινό.

Ατελιέ πότε άνοιξες;
Πριν από τέσσερα χρόνια, στου Ψυρρή.

Γιατί δεν έχεις site;
Είχα ήδη την τιμή να "εμπνεύσω" κάποιους συναδέλφους...  εντάξει, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη αλλά αποφάσισα να προστατέψω τα σχέδια μου από την υπερ-έκθεση, προς το παρόν, τουλάχιστον.

Ο αγαπημένος σου σχεδιαστής ποιός είναι;  
Η Rei Kawakubo κι ο Hussein Chalayan - λατρεύω ό,τι έχουν κάνει. Είναι, κι οι δυο τους, βήματα μπροστά στη μόδα, είναι τέχνη!

Από Έλληνες;
Οι φίλοι μου. Για τη ματιά τους, για τη δουλειά τους, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις πράγματα εδώ. Πόση προσπάθεια χρειάζεται...

Πώς βλέπεις τη μόδα στον κόσμο; Είναι ίδια με αυτό που ήταν πριν από πέντε χρόνια;
Η μόδα είναι κοινωνικό-πολιτικό αποτέλεσμα, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να παραμείνει ανεπηρέαστη από τις ραγδαίες αλλαγές, από τις ανατροπές, από την εξέλιξη, από τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν. Μένει ίδιος ο άνθρωπος;

Το ατελιέ της Euangelia είναι στην οδό Αριστοφάνους 12, στου Ψυρρή.
euangelia_ffd@yahoo.gr