Το πρώτο εξαιρετικό άλμπουμ του Jackie Farrow δώρο για τους αναγνώστες του ough!

Ο δίσκος του Jackie Farrow είναι εσωστρεφής και σκοτεινός και τόσο φορτωμένος με μνήμες από ’80s, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι τον έχει φτιάξει ένας 22χρονος. Επίσης, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι ο ίδιος Παναγιώτης που στα 17 του χτυπιόταν με τους Exposed By Observers και τα έσπαγαν στην σκηνή. Ο Παναγιώτης έχει μεγαλώσει και έχει αλλάξει πολύ. Όχι μόνο «μουσικά». Έφυγε από την Αθήνα κι επέστρεψε στον Αλμυρό, αφήνοντας αρκετά πράγματα πίσω του, ολοκληρωμένα ή ανολοκλήρωτα, ξεκινώντας καινούργιες ασχολίες και με άλλου είδους προοπτικές. Το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι το πάθος του για τη μουσική. Στο Beyond The Chromatic Grayscale κάνει βουτιά στο new wave και στις πρώιμες κυκλοφορίες της 4AD και καταλήγει να ακούγεται σαν τον Lou Reed της εποχής του Berlin, σε έναν δίσκο που φτιάχτηκε σε διάστημα τριών μηνών από το περασμένο φθινόπωρο μέχρι πριν από λίγες μέρες, και αποφάσισε να τον χαρίσει για δωρεάν download.

Ιδανικά η παρακάτω συνέντευξη διαβάζεται με συνοδεία τη μουσική του: 

Φωτο: Manteau Stam.

Πες μου μερικά πράγματα για τον Παναγιώτη. Για το background σου. Πού έχεις μεγαλώσει; Τι ήθελες να γίνεις μικρός;
Κατάγομαι και μεγάλωσα στον Αλμυρό Βόλου, μία μικρή κωμόπολη όπου ζω και σήμερα μόνιμα, σπουδάζοντας παράλληλα φωτογραφία στο Δημοτικό ΙΕΚ Βόλου. Η μουσική έχει γίνει οικογενειακή υπόθεση, έχω άλλα 2 αδέρφια, ο ένας παίζει κιθάρα και ο άλλος είναι ντράμερ. Από μικρός περνούσα διάφορες φάσεις, αλλά πάντα κατέληγα στη μουσική. Είναι ένα όνειρο που ξεκίνησε από πολύ νωρίς.  

Ποια είναι η πρώτη έντονη ανάμνησή σου;
Για κάποιον παράξενο λόγο θυμάμαι αρκετά πράγματα, κυρίως στιγμιαία συναισθήματα που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Ένα έντονο αίσθημα φόβου όταν είχα κάνει μια επέμβαση στα 2 μου χρόνια, να είμαι πάνω σε ένα κρεβάτι κλαίγοντας και να με πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο, ενώ ταυτόχρονα να απομακρύνομαι από την οικογένειά μου. Και ένα άλλο συμβάν όταν ήμουν περίπου 10 χρονών, έξω από το ωδείο (το οποίο τότε βρισκόταν στην άκρη της πόλης) όπου έκανα μαθήματα πιάνου. Περίμενα τους γονείς μου να έρθουν να με πάρουν και είχαν αργήσει. Δύο άνθρωποι με πλησίασαν με ένα φυλλάδιο μουσικών οργάνων και ήθελαν να τους συμβουλέψω σχετικά με ποιο αρμόνιο να αγοράσουν. Ύστερα προσπαθούσαν να με πείσουν να πάμε μέσα στο ωδείο από την πίσω πόρτα για να τους παίξω μερικά κομμάτια κι εγώ αρνούμουν. Είπα ψέματα πως ήρθε η μητέρα μου και πήγα στη γωνία του τετραγώνου απ' όπου θα ερχόταν οι γονείς μου και κρύφτηκα κάτω από έναν φράχτη. Τους έβλεπα να πλησιάζουν σιγά-σιγά και φοβήθηκα πολύ. Ευτυχώς ήρθε η μητέρα μου την τελευταία στιγμή και μπήκα στο αμάξι γρήγορα. Μόλις την είδαν, γύρισαν από την άλλη και εξαφανίστηκαν.  

Στην Αθήνα πώς βρέθηκες;
Ήθελα να ξεφύγω από την επαρχία και να ασχοληθώ με τη μουσική και το να περάσω σε μια σχολή στην Αθήνα φάνταζε ως η ιδανική ευκαιρία. Δεν με ενδιέφερε πολύ το τι θα σπουδάσω, αν και αργότερα αναγκάστηκα να συμβιβαστώ και άρχισε να μου αρέσει η Πληροφορική. Για 2 χρόνια η μόνη μου ασχολία στην Αθήνα ήταν οι Exposed By Observers. Πολλές πρόβες και ηχογραφήσεις και πολλές εμφανίσεις. Δεν μου έμενε ουσιαστικά χρόνος και για πολλά άλλα.

Πότε ξαναγύρισες στον Αλμυρό; Ποιος ήταν ο λόγος;
Έφυγα τον Οκτώβρη του 2011, έχω σχεδόν 3 μήνες εκτός. Αισθανόμουν έναν περιορισμό στην Αθήνα, ήθελα να κάνω πολλά πράγματα και δεν μπορούσα, ή ίσως δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση να τα κάνω. Υπήρχαν περίοδοι που απλώς καθόμουν στο σπίτι και άφηνα τον χρόνο να περάσει. Ολοένα συνειδητοποιούσα πράγματα και αντιθέσεις μέσα μου και ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να φύγω κάποια στιγμή. Βρισκόμουν σε μια μορφή πολέμου, ένα όραμα μιας ήρεμης ζωής ενάντια στην σκληρότητα της αστικής καθημερινότητας. Και ύστερα σχεδόν από 1,5 χρόνο αποφάσισα να φύγω. Στον Αλμυρό αισθάνομαι πιο ελεύθερος, αν υπάρχει όντως η έννοια της πλήρους ελευθερίας. Μπορώ να εκφράζομαι οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, είτε αυτό έρχεται με τη μορφή της μουσικής, είτε με μια βόλτα στη φύση. Στην Αθήνα με ενοχλούσε ο τόσο γρήγορος ρυθμός της πόλης, βιαζόμουν συνεχώς. Εδώ όταν θελήσω να ηρεμήσω, αφήνω το κινητό σπίτι και φεύγω. Έστω και 5 λεπτά να λείψω, όταν επιστρέφω αισθάνομαι ανανεωμένος.

Οι Exposed By Observers τι απέγιναν;
Αν και είμαστε ακόμα πολύ δεμένοι μεταξύ μας, ψάχναμε διαφορετικά πράγματα και αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε μαζί. Υπήρχαν διαφορετικές μουσικές εξελίξεις στον καθένα μας και το όλο πράγμα έμενε πίσω. Είχαμε πολλές ιδέες, αλλά δεν μπορέσαμε να τις συγχωνεύσουμε. Έπειτα προσωπικά είχα χτίσει κάτι με τους Exposed στο οποίο δεν μπορούσα ύστερα να ανταποκριθώ και αυτό με ταλαιπωρούσε πολύ. Και επειδή δεν θέλαμε να χαθεί αυτό το πάθος, τελικά αποφασίσαμε έτσι. Τα παιδιά ήταν οι πρώτοι που με στήριξαν και με βοήθησαν με τη μουσική μου και τους εκτιμώ πολύ. Πλέον στήνουν ένα ενδιαφέρον project που ονομάζεται .boot και ο Μάριος γράφει και κομμάτια ως bonebrokk.

Γιατί σε λένε Jackie Farrow; Πώς προέκυψε το όνομα;
Αρκετές φορές γελάω με το όνομα όταν το ακούω, το βρίσκω αστείο που αυτοαποκαλούμαι έτσι. Η αλήθεια είναι πως το επινόησα απλώς ως ένα ψευδώνυμο για το project μου. Αρχικά χρησιμοποιούσα το κανονικό ονοματεπώνυμό μου, αλλά μουσικά μου φαινόταν παράξενο. Προτιμώ να το χρησιμοποιήσω λογοτεχνικά. Το Jackie Farrow προέκυψε από τον Dino Valente, ο οποίος ανά περιόδους επινοούσε διαφορετικά ψευδώνυμα. Το πραγματικό του όνομα είναι Chet Powers και το ομώνυμό του άλμπουμ είναι ένας από τους αγαπημένους μου ψυχεδελικούς folk δίσκους. Μου λένε πως μικρότερος έμοιαζα με την φωτογραφία στο εξώφυλλο, έτσι συνδύασα δύο ψευδώνυμά του και βγήκε αυτό.

Με τη μουσική πώς ασχολήθηκες; Για ποιο λόγο γράφεις μουσική;
Τα πάντα τα οφείλω στον μεγάλο μου αδερφό. Οικογενειακώς αυτός ασχολήθηκε πρώτος με την μουσική, θυμάμαι μετρούσαμε κέρμα προς κέρμα όλες τις οικονομίες μας για να πάρει μια μεταχειρισμένη κιθάρα τότε. Και όντως τα καταφέραμε, όμως. Την έχουμε ακόμα στο σπίτι εδώ, την κοιτάμε και γελάμε. Από τότε τον ακολουθούσα πιστά και μετέπειτα μαζί αλλάξαμε γούστα. Μια φορά στο δημοτικό είχα πάει στο μάθημα πιάνου με ένα βιβλίο Dream Theater, και η καθηγήτρια μου λέει "Μα αυτά δεν παίζονται!". Δεν ξέρω ακριβώς τι με κάνει να γράφω μουσική. Είναι ένα συναίσθημα και μια έλξη που με κυνηγάνε από πολύ μικρό, ονειρευόμουν να γίνω μουσικός, σε σημείο που ταυτιζόμουν με αυτό που άκουγα. Παρατηρώ πως κάθε φορά που τελειώνω ένα κομμάτι αισθάνομαι πολύ καλά, ανεξαρτήτως της προδιάθεσής μου. Λειτουργεί σαν φάρμακο για μένα, με κάνει να είμαι καλύτερος προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους. Καταλαβαίνω πότε είναι στιγμή για να γράψω κάτι ανάλογα με το πώς είμαι εσωτερικά. Κυρίως βρίσκω αφορμές από παράξενες στιγμές, οι οποίες σου προκαλούν κάτι που δεν μπορείς να το εκφράσεις με λέξεις ή δεν θες να το εκφράσεις λεκτικά.  

Ποιος ήταν ο δίσκος ή οι δίσκοι που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με τη μουσική;
Δεν ήταν κάποιοι συγκεκριμένοι δίσκοι, θα έλεγα πως ήταν περισσότερο το όλο κλίμα που είχαμε δημιουργήσει με τον αδερφό μου. Δευτέρα δημοτικού γύρναγα από το σχολείο και άκουγα το Paranoid και είχα στο νου μου τον Ozzy σαν κάποιον μεγάλο, σοβαρός και καλά! Ήτανε 4 χρόνια metal μόρφωσης, μέχρι ο αδερφός μου να φύγει για σπουδές. Ακούγαμε τοπικά ραδιόφωνα και μια φορά με έβαλε να πάρω τηλέφωνο και να παραγγείλω Van Halen! Μου άρεσε να τραγουδάω, 5η και 6η δημοτικού ήταν αφιερωμένες σε Rage Against The Machine, είχα μάθει όλους τους στίχους απ' έξω. Από τη στιγμή που έφυγε για σπουδές, κάθε φορά μου έφερνε και από κάτι διαφορετικό να ακούσω, ώσπου φτάσαμε στους Strokes και στους Black Rebel Motorcycle Club. Τότε ήταν που πήραμε και τον Μάριο (τον άλλο Exposed, ξάδερφός μας) στο λαιμό μας και είδα τα πρώτα μου live, White Stripes, Marianne Faithfull, Queens Of The Stone Age. Τα πρώτα μου ολοκληρωμένα κομμάτια τα έγραψα σε μια ακουστική κιθάρα το 2004, αφού άκουγα για μέρες δίσκους του Frusciante, το Shadows Collide With People και το To Record Only Water For Ten Days.   

Ο ήχος του άλμπουμ σου είναι πολύ πιο σκοτεινός, τι έχει αλλάξει σε σένα; Σε έχει επηρεάσει το «βαρύ» κλίμα της εποχής;
Τα τελευταία 2 χρόνια μου στην Αθήνα ήταν όντως σκοτεινά για μένα, δοκίμαζα και συνειδητοποιούσα πράγματα και καταστάσεις που δεν είχα σκεφτεί πιο πριν. Άρχισε να με ενδιαφέρει πολύ η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων και το πόσο μεγάλη μπορεί αυτή να είναι. Μου άρεσε να κάθομαι σπίτι και να σκέφτομαι, αν και πολλές φορές δεν το άντεχα καθόλου. Δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, ήταν απλώς μια μεταβατική περίοδος. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μέσα μου, ασφαλώς, με τον πανικό που επικρατεί. Έχοντας όλοι μας ένα αβέβαιο μέλλον, είναι λογικό να επηρεαζόμαστε σε μεγάλο βαθμό. Ποτέ δεν πίστεψα στην πολιτική με την έννοια που έχει αυτή αποκτήσει σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βλέπω τι γίνεται γύρω μου. Δεν ανοίγω ποτέ την τηλεόραση επειδή δεν μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύουν τα κανάλια ενημέρωσης. Τους τελευταίους μου μήνες στην Αθήνα ήμουν σε μια προσπάθεια επαγρύπνησης, περνούσα τον μήνα ηθελημένα με 60 ευρώ και έτρωγα δωρεάν στη σχολή μου. Έτσι κατάφερα να πάρω μια κάρτα ήχου και ένα μικρόφωνο. Ήταν από τις καλύτερές μου εμπειρίες, ήξερα πως δεν θα ξόδευα τίποτα και δεν με ένοιαζε καθόλου. Στον Αλμυρό που μένω τώρα δεν έχω θέρμανση και είμαι μια χαρά. 

Πες μου μερικά πράγματα για τα πράγματα που γράφεις τώρα. Και για το Beyond The Chromatic Grayscale.
Τώρα έχω πολύ περισσότερο χρόνο και ελευθερία να πειραματιστώ πάνω σε οτιδήποτε. Προσπαθώ να κάνω ό,τι με εκφράζει χωρίς περιορισμούς. Το νέο μου υλικό βασίζεται πολύ στα φωνητικά αλλά δουλεύω παράλληλα και σε άλλα κομμάτια με πιάνο και διάφορους ήχους. Το Beyond The Chromatic Grayscale άρχισε από μια βόλτα στο δάσος που έχουμε εδώ, με έναν καλό φίλο αργά το βράδυ. Καθόμασταν στο σπίτι μου και κουβεντιάζαμε και ύστερα κάναμε τον γύρο του δάσους για 1 ώρα. Περιέχει 7 κομμάτια που άρχισα να δουλεύω όταν ήρθα στον Αλμυρό τον Οκτώβρη. Δεν ακολουθώ συγκεκριμένη τακτική για να γράψω ένα τραγούδι, μου αρέσει ο αυθορμητισμός. Σε πολλά σημεία στο άλμπουμ άφησα το μικρόφωνο ανοιχτό και ηχογράφησα ό,τι μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Για τον τίτλο έβγαλα μια ανακοίνωση στο ίντερνετ όπου ζητούσα να μου προτείνουν διάφορες φράσεις και μου έστειλαν αρκετές προτάσεις. Τελικά αποφάσισα σε αυτόν, είναι μια ιδέα του Shay J. Katz. Το artwork είναι στην ουσία ένα εξώφυλλο κι ένα οπισθόφυλλο, 2 φωτογραφίες που είχα τραβήξει στο δάσος και στα γραφιστικά με βοήθησε ο φίλος μου ο Λευτέρης που προανέφερα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος μουσικός στην Ελλάδα σήμερα;
Το να ζήσει κάποιος από την μουσική στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλο θέμα. Η μεγαλύτερη δυσκολία πιστεύω πως είναι το να βλέπεις τα πράγματα πιο σφαιρικά, αν και ακούγεται εύκολο. Μπορεί δυστυχώς οι περισσότεροι μουσικοί εδώ να απευθύνονται σε έναν μικρό αριθμό ατόμων, αλλά ταυτόχρονα μπορεί στην άλλη άκρη του κόσμου να υπάρχουν άλλοι τόσοι στους οποίους να αρέσει η μουσική σου. Είναι δύσκολο όμως να διατηρήσεις την ενεργητικότητά σου ύστερα από ένα live το οποίο δεν είχε μεγάλη ανταπόκριση. Για αυτό έχω επιλέξει αυτό τον τρόπο να δουλεύω, ανεβάζω τα κομμάτια μου στο ίντερνετ την στιγμή που είναι έτοιμα, κι έτσι μπορώ κατευθείαν να ασχοληθώ με άλλες ιδέες. Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.   

Με τι άλλο ασχολείσαι αυτή τη στιγμή;
Ασχολούμαι πολύ με τη φωτογραφία και τη λογοτεχνία. Ειδικά στη φωτογραφία, περνάω μία φάση με τους κλασικούς, Dorothea Lange, Alfred Stieglitz, Bresson. Τελικά το αναλογικό πάντα θα υπερτερεί. 

Γράφεις ένα βιβλίο, τι ακριβώς είναι;
Είναι κάτι σαν ημι-αυτοβιογραφία. Πρόζα που στηρίζεται σε διάφορες εμπειρίες συνδυασμένη με μυθιστόρημα. Άρχισα να το γράφω τον περασμένο Δεκέμβρη, το 2010, αλλά έχει αρκετό δρόμο ακόμα. Το ξεκίνησα για μένα, χωρίς να έχω σκοπό να το στείλω κάπου, κάτι σαν συντονισμένη καταγραφή γεγονότων. Δεν ξέρω τι θα το κάνω, ούτε το σκέφτομαι πολύ, ίσως το κρατήσω καιρό μέχρι να καταλαγιάσει η ιδέα μέσα μου. Κάτι παρόμοιο έκανα και με το άλμπουμ μου Inner Mysticism. Το έγραψα την περίοδο Ιανουάριος '11 - Μάιος '11, αλλά την απόφαση να το μοιραστώ με άλλους την πήρα πρόσφατα. Σκοπεύω να το ανεβάσω αρχές Ιανουαρίου, κλείνοντάς του έναν χρόνο.

Πώς είναι η ζωή στον Αλμυρό; Τι σου λείπει πιο πολύ απ’ την Αθήνα;
Η ζωή εδώ είναι πιο ήρεμη, αν και η κρίση δεν έχει αφήσει κανέναν απ' έξω. Έχω παλιούς φίλους που με επισκέπτονται πολύ συχνά, παίζουμε μουσική και κάνουμε βόλτες. Είναι λίγες οι επιλογές που μπορείς να έχεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αλλά δεν ξέρω αν κάτι παραπάνω είναι όντως απαραίτητο. Νομίζω πως αυτό πρέπει να σκεφτούμε κυρίως, τι είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά. Από την ζωή μου στην Αθήνα το μόνο που μου λείπει είναι οι φίλοι που άφησα πίσω, αν και κρατάμε επικοινωνία. Μου αρέσει να την επισκέπτομαι που και που, αλλά σαν πόλη προτιμώ τον Βόλο. 

Ποια θα ήταν η ιδανική συνέχεια για σένα ως μουσικός;
Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί πολύ. Ένα ουτοπικό όνειρο που είχα και ακόμα έχω θα ήταν να χτίσω με τη βοήθεια άλλων ένα σπίτι στην εξοχή όπου θα ζω με λίγα χρήματα και όπου θα μπορούν να έρχονται διάφοροι για να δημιουργήσουν και να ηχογραφήσουν, φροντίζοντας ταυτόχρονα ο ένας τον άλλο. Αλλά αυτό μια σκέψη είναι μόνο. 

Πες μου μερικούς Έλληνες μουσικούς που σου αρέσουν.
Οτιδήποτε κάνει ο Boy και οι Baby Guru. Μου αρέσει επίσης η αισθητική των Le Page και ο Larry Gus.

Και ξένους. 
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Oneohtrix Point Never, ο Ensemble Economique, ο Conor Oberst.

Πες μου κάποιον άνθρωπο που έχεις ως πρότυπο.
Ίσως οι κυριότεροι είναι ο John Frusciante, ο Brian Eno και ο John Cage. Ο πρώτος για την αφοσίωσή του, ο δεύτερος για την πρωτοπορία του και ο τρίτος για την αντίληψή του. Αλλά είναι και πολλοί άλλοι πέρα από μουσικούς.

Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;
Νομίζω πως τα πάντα χρειάζονται αν ξέρεις να τα εκμεταλλεύεσαι σωστά. Αν έχω μετανιώσει ποτέ για κάτι καλό ή κακό, με την πάροδο του χρόνου διαπιστώνω πως κάπου μου χρησίμευσε τελικά. Ο Thoreau είπε να μην κοιτάζεις ποτέ πίσω, εκτός αν σκοπεύεις να κατευθυνθείς προς τα εκεί. Έχει δίκιο.

Ποια πράγματα σου δίνουν χαρά;
Να ξυπνάω ανανεωμένος το πρωί και να περπατάω, να καλώ κόσμο σπίτι για φαγητό και οι βόλτες με το ποδήλατο.

Και τι σε εκνευρίζει αφόρητα;
Η ηθελημένη ένδειξη ανωτερότητας κάποιων ανθρώπων απέναντι σε άλλους. 

Πώς το βλέπεις το μέλλον;
Κάθε μέρα ακούμε και κάτι διαφορετικό. Είναι εξωφρενικό αν σκεφτούμε το πόσα μπορούν να συμβούν αύριο. Ήδη 2 γνωστοί μου θα φύγουν για Γερμανία. Είναι σίγουρο πως οι συνθήκες ζωής μας θα αλλάξουν τελείως, το θέμα είναι το πόσοι άνθρωποι θα καταφέρουν να προσαρμοστούν σε αυτή την αλλαγή. Πραγματικά δεν ξέρω όμως τι να περιμένω. Είναι απαραίτητο να παρθούν κάποιες αποφάσεις, προσωπικές και εθνικές.

Τι σε φοβίζει πιο πολύ;
Το να μεγαλώνω και να διαπιστώνω κάθε χρόνο πράγματα που θέλω να κάνω, αλλά που ολοένα έχω όλο και λιγότερες πιθανότητες να πραγματοποιήσω . Δεν μου αρέσει να σταματάω να ελπίζω για οτιδήποτε.

Πες μου μια ταινία που σε κάνει να κλαις.
Το Dead Poets Society, γιατί απεικονίζει το πάθος που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χρόνο. Και για το πως η σύγχρονη κοινωνία δεν είναι χτισμένη έτσι ώστε να χωράει τέτοιες πεποιθήσεις.

Και μια πολύ αγαπημένη σου. 
Η αγαπημένη μου ίσως είναι το πρώτο μέρος του New York Stories, το Life Lessons του Scorcese. Κάθε φορά που την βλέπω με ωθεί να δημιουργήσω κάτι.

Και από σίριαλ;
Αδιαμφισβήτητα το Six Feet Under. Είναι ο μόνος λόγος που θα έβλεπα τηλεόραση. Ασυνείδητα σε κάνει να σκεφτείς τόσα πράγματα, που στο τέλος καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά είναι τελικά. 

Πόσο μοναχικό είναι να γράφεις μουσική μόνος;
Η όλη διαδικασία δεν είναι καθόλου μοναχική θα έλεγα. Συγκεντρώνεσαι στη στιγμή και οι λέξεις γίνονται ήχοι. Αυτή είναι και η μαγεία της μουσικής εξάλλου, μια αόρατη επικοινωνία μεταξύ ανθρώπινων συναισθημάτων. 

Ποιοι δίσκοι που σε έχουν κατά οποιονδήποτε τρόπο σημαδέψει;
Σίγουρα το 13 από τους Blur. Μου άρεσε από μικρός να το ακούω τον χειμώνα όταν έξω βρέχει. Το Guero από τον Beck για τον αντίστοιχο λόγο ότι μου θυμίζει το καλοκαίρι. Το Is This It από τους Strokes επειδή τότε είχε γίνει τρόπος ζωής, και το Strange Days από τους Doors επειδή με κάνει ακόμα να κοιτάω τον ουρανό τη νύχτα.

Πες μου τι ετοιμάζεις τώρα.

Πριν από λίγους μήνες συνειδητοποίησα το πόσο χρειάζομαι τελικά τη δημιουργία, σε οποιαδήποτε μορφή της», λέει. «Ύστερα από το άλμπουμ μου «Eddie’s Head» ακολούθησε μια περίοδος στασιμότητας, όπου το να μισείς κατά διαστήματα την δουλειά σου επηρεάζει και την προσωπική-κοινωνική σου ζωή ταυτόχρονα. Ο μόνος τρόπος για να αποτρέψω κάτι τέτοιο να συμβεί είναι να προσπαθώ να εκφράζω κάθε ιδέα και σκέψη μου, είτε αυτό έρχεται υπό την μορφή μουσικής, είτε ως κάτι άλλο. Τα δύο νέα μου άλμπουμ, «9.7.2012» και «One Foot In The Graveyard» κυκλοφορούν από την Somehow Ecstatic Records και την Already Dead Tapes αντίστοιχα. Το ’29.7.2012’ αποτελεί μέρος του project ‘One Day Series’, όπου ο κάθε μουσικός γράφει, ηχογραφεί, μιξάρει και παραδίδει το τελικό αποτέλεσμα σε μια προκαθορισμένη μέρα, η οποία είναι και ο τίτλος του άλμπουμ. Το ‘One Foot In The Graveyard’ πρόκειται για μια έκφραση και περιγραφή εσωτερικών συναισθημάτων, μία στιγμή στον χρόνο στην οποία συχνά ωθούμαι να επιστρέφω. Παράλληλα, εκτός από την φωτογραφία, ασχολούμαι πολύ με ένα blog το οποίο ονομάζω Mystic Groove, όπου πέρα από μουσική, δημοσιεύω ταινίες μικρού μήκους, συνεντεύξεις και αφιερώματα νέων φωτογράφων και άλλα, ενώ ταυτόχρονα γράφω για το Foxy Digitalis, ένα online zine που επεικεντρώνεται κυρίως στην πειραματική μουσική. Έχω επίσης συνεισφέρει δύο μικρές μουσικές κριτικές  για το πρώτο online τεύχος του Chasseur Magazine, ενός νέου περιοδικού που κυκλοφορεί στις 22 Σεπτεμβρίου, ενώ την ίδια περίοδο η διασκευή μου στο κομμάτι Name Of The Game του Bobby Jameson θα είναι μέρος της νέας συλλογής της Already Dead Tapes.

http://somehowecstatic.blogspot.gr/p/releases.html
http://alreadydeadtapes.com
http://mysticgroove.tumblr.com/

https://rapidshare.com/files/3009665910/The_Linear-A_Experiment_-_Beyond_the_Chromatic_Grayscale.rar