Λίγο πριν τελειώσει μια πολύ δημιουργική χρονιά, οι Acid Baby Jesus μοιράζονται φωτογραφικές στιγμές από την περιοδεία τους στην Αμερική και μιλούν για το εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ τους.  

Την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί -πριν από έναν χρόνο και κάτι- για να μιλήσουμε για τις εμπειρίες τους από την πρώτη περιοδεία τους στην Ευρώπη και για την κασέτα που είχαν μόλις κυκλοφορήσει χέρι με χέρι, ήταν βέβαιο ότι θα είχαν μια άριστη συνέχεια. Οι Acid Baby Jesus γράφουν πολύ καλή μουσική, έχουν ενέργεια, έχουν πάθος για αυτό που κάνουν και επιμονή, απαραίτητα συστατικά για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Και στην περίπτωσή τους, μέχρι τώρα έχουν κατορθώσει να χαρούν ένα μέρος από την επιτυχία που τους αξίζει. Το 2011 ήταν μία πολύ καλή χρονιά για αυτούς. Έκαναν μια πολυήμερη περιοδεία στην Αμερική [περισσότερα από 40 live], έβγαλαν ένα δίσκο στη Slovenly Records πού πήρε εξαιρετικές κριτικές και συνεχίζουν ακάθεκτοι να περιοδεύουν στην Ευρώπη με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, κερδίζοντας όλο και περισσότερους οπαδούς. Το σημαντικότερο που έχουν καταφέρει είναι να γίνονται όλο και καλύτεροι και αυτή τη στιγμή οι ζωντανές εμφανίσεις τους να είναι από τα πιο συναρπαστικά 40λεπτα που μπορείς να πετύχεις στη σκηνή –μεγάλη και μικρή- παγκοσμίως. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή…   

Με τι ασχολείστε αυτή τη στιγμή;
Είμαστε σε τουρ στην Ευρώπη με τους Bazooka και τους Black Lips.

Μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, όσο καιρό είστε γκρουπ, έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα στην Ελλάδα, στους Acid Baby Jesus τι έχει αλλάξει;
Έχουμε ταξιδέψει πολύ, δεν είμαστε πολύ στην Ελλάδα τελευταία.

Αν πριν από δύο χρόνια σας έλεγαν ότι θα κάνετε μια μεγάλη περιοδεία στη Αμερική θα το πιστεύατε;
Δεν το νομίζω, αλλά το επιδιώξαμε.

Πώς κλείσατε την περιοδεία;
Μας την έκλεισε η booker μας από την Αμερική.

Πόσες εμφανίσεις κάνατε; Πόση ώρα ήταν το κάθε σετ;
40 κάτι, δεν θυμάμαι ακριβώς. Παίζουμε περίπου 40 λεπτά.

Τι σας έκανε να αντέχετε να παίζετε για σχεδόν κάθε νύχτα για τόσες μέρες;
Σε τι κοινό παίζατε, ποιο ήταν το πιο μεγάλο, το πιο μικρό;
Το συνηθίζεις, εγώ δεν καταλαβαίνω πώς αντέχει ο κόσμος να πηγαίνει στο γραφείο κάθε μέρα για τόσες μέρες. Το κοινό που παίξαμε ήταν από 5 άτομα μέχρι και 300 νομίζω.

Πού ήταν το καλύτερο κοινό;
Νέα Υόρκη, Charlotte, Μέμφις και Μόντρεαλ.

Και το χειρότερο;
Το χειρότερο ήταν μάλλον στη Νέα Ορλεάνη, αλλά ήταν τόσο ωραία πόλη που δεν πειράζει.

Γκρούπις υπήρχαν;
Είχαμε μια γκρούπι μαζί μας σε όλο το τουρ, τον Jeff Clarke, που το βράδυ έβαζε φόρεμα νεράιδας και περνάγαμε τέλεια.

Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική; 
Στην Αμερική οι άνθρωποι ζουν το παρόν, ενώ στην Ευρώπη το παρόν μέσα από το παρελθόν. Ανάλογες είναι και οι διαφορές στην σκέψη τους και στον τρόπο που ζούνε.

Ξέρουν έξω τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
Ναι, αλλά τα ξέρουν όπως τα παρουσιάζουν τα μέσα. Η αλήθεια δεν εξαντλείται σε αυτό, αλλιώς τη νιώθουμε εμείς την Ελλάδα.

Το πιο εντυπωσιακό πράγμα που είδατε ποιο ήταν; Τι θα σας μείνει αξέχαστο απ' την περιοδεία; 
Βάλτοι με κροκόδειλους, ο ωκεανός στο Μαϊάμι, οι καταρράκτες, τα όπλα στο Τέξας, το τηγανητό κοτόπουλο και η ζούγκλα της Νέας Ορλεάνης.

Σας θύμισε κάποιο μέρος την Ελλάδα;
Η Νέα Ορλεάνη. Έξω από το μέρος που παίξαμε είχε ένα αυτοκόλλητο που έλεγε: «From New Orleans To Greece: Fuck The Police».

Άλλαξε κάτι στη μπάντα από την αρχή μέχρι το τέλος της περιοδείας; Πλακωθήκατε καθόλου;
Μάθαμε πολλά πράγματα, δεν τσακωθήκαμε αλλά είναι φυσικό να υπάρχει ένταση καμιά φορά.

Η εταιρία που είστε πώς προέκυψε; Σας βρήκε, την βρήκατε;
Ο Pete από τη Slovenly μας άκουσε επειδή παίζαμε σε ένα φεστιβάλ στη Σαρδηνία και μας ζήτησε να κάνουμε δίσκο μαζί τους.

Όταν γράφατε τον δίσκο τι μουσική ακούγατε; Πείτε μου λίγα πράγματα για τον ήχο του.
Ακούγαμε και κοινά πράγματα και διαφορετικά. Beatles, Kinks, Beach Boys, Black Sabbath. Θέλαμε να πατήσουμε σε έναν κλασικό ήχο με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει και να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε λίγο πιο ψυχεδελικό. Ο ήχος δεν βγήκε κατά λάθος. Το έχουμε σκεφτεί και το έχουμε δουλέψει. Το έχουμε ηχογραφήσει αναλογικά με καλούς ενισχυτές και καλά μικρόφωνα. Για αυτό με εκνευρίζει λίγο όταν μας λένε ότι είμαστε low fi. Το έχει ηχογραφήσει ο Γιάννης ο Βούλγαρης και το έχει μιξάρει και ηχογραφήσει λίγο ο Nikos Lavdas.

Το εξώφυλλο ποιος το έχει κάνει; Γιατί είστε κάτω απ’ το νερό; Υπάρχει κάποιος λόγος;
Το φωτογράφησε ο Γιώργος Καρβέλας. Το σκεφτήκαμε μαζί με αυτόν και το κάναμε στη πισίνα της μαμάς του Όθωνα. Η αρχική ιδέα ήταν να καθόμαστε στις καρέκλες. Είχαμε βγάλει πάρα πολλές, αυτή βγήκε κάπως κατά τύχη και όταν τις κοιτάζαμε αυτή μας έκανε. Οι ηχογραφήσεις είχαν βγει αρκετά wet, έχουν reverb και είναι σαν να είσαι λίγο μέσα στο νερό.

Πιστεύετε ότι η μουσική σας ταιριάζει αυτή τη στιγμή με την κατάσταση στον κόσμο, στην Ελλάδα;
Δεν θεωρώ ότι είμαστε πολιτικοποιημένοι αλλά σίγουρα μας έχει επηρεάσει και όλα τα καινούρια είναι πολύ πιο σκοτεινά από τα προηγούμενα. Δεν σκεφτόμουν την Ελλάδα όταν έγραφα. Ξεκινάει από κάτι προσωπικό αλλά όλοι ζούμε στο ίδιο κοινωνικό σύνολο. Πολιτική είναι και μια ευρεία έννοια. Αυτό που κάνεις είναι πολιτική, δεν χρειάζεται να είσαι ενταγμένος κάπου.

Δεν φοβάστε για το επόμενο βήμα, για το αν θα αρέσει. Σας αγχώνει καθόλου η συνέχεια;
Όχι, μεγαλύτερη σημασία έχει να βγάλεις κάτι καλό που θα σου αρέσει εσένα. Δεν το κάνουμε σκεπτόμενοι τι θα πει κόσμος, θέλουμε να αρέσει σε εμάς. Αλλιώς θα γράφαμε τελείως άλλη μουσική.

Αμερική πότε θα ξαναπάτε;
Τον Απρίλιο για μερικά φεστιβάλ και κυρίως την Δυτική Ακτή. Θα πάμε και στο Ισραήλ.

Ποιο κομμάτι είχε πιο μεγάλη ανταπόκριση στις συναυλίες;
Μάλλον το It's On Me και το I'm A Baby, επειδή έχουν βιντεοκλίπ.  

Ο δίσκος πώς πάει;
Πάει καλά, απ’ ό,τι ξέρω τον έχουν κάνει repress τρεις φορές.

Διαβάζετε αυτά που γράφονται για εσάς; Ποιο είναι το καλύτερο που έχει γραφτεί; Έχει γραφτεί κάτι άσχημο;
Ναι, διαβάζουμε μερικά, το δικό σας review ήταν πολύ καλό, ευχαριστούμε. Καλά και κακά reviews είναι το ίδιο καταστροφικά ή καλά για μια μπάντα, οπότε δεν τα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά και προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που αρέσει σε εμάς.

Αν σας λέγανε να μείνετε έξω θα μένατε, αν υπήρχαν προοπτικές;
Ναι, νομίζω θα το κάνουμε κιόλας. Όχι μόνιμα πάντως. Βέβαια, όταν γυρνάω από κάθε τουρ ή ταξίδι εκτιμάω πιο πολύ το πώς είναι εδώ, απλά ταυτόχρονα βλέπω ότι αυτοί που είναι εδώ δεν έχουν δει το ιδιαίτερο που έχουν. Να κάνουν τη διαφορά τους δύναμη για να γίνει κάτι καλύτερο. Και εμένα η Αθήνα είναι η αγαπημένη μου πόλη απ’ όλες που έχουμε πάει. Έχει κάτι που δεν το χουνε αλλού. Έχει αυτή την ελευθερία, ότι μπορείς να βγεις σε ένα πεζοδρόμιο και να δεις κάτι, είναι εδώ που έχεις μεγαλώσει. Να κάνεις σε ένα πεζοδρόμιο ένα live με τσάμπα ρακί και πίτσα. Αυτό δύσκολα γίνεται κάπου έξω. Γίνεται μεν αλλά στο πλαίσιο κάποιου χώρου. 
Τα τουρ είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις ταξίδια. Πας για δυο μέρες κάπου αλλά μένεις με έναν άνθρωπο που είναι από εκεί, βλέπεις τις συνήθειές του. Δεν πας απρόσωπα σε ένα ξενοδοχείο. Εγώ έχω ξεχάσει πως είναι να κάνεις τουρισμό και ούτε και θέλω να το κάνω. Τώρα συζητάμε για Αυστραλία και Βραζιλία.

Τώρα που ξανακούτε τον δίσκο πώς σας φαίνεται;
Όταν τον βγάλαμε τον είχα ακούσει τόσες φορές δεν τον άντεχα. Τώρα τον είχανε βάλει στο Vinyl τις προάλλες και τον άκουγα και ήμουνα περήφανος. Μ’ άρεσε. 

Πιστεύετε στην τύχη;
Πιστεύουμε στη δουλειά και να πιστεύεις στον εαυτό σου, μετά υπάρχουν ευχάριστες εκπλήξεις που μπορείς να τις πεις τύχη.

http://slovenly.com/store