Ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους του 2011 και μια συνέντευξη-έργο τέχνης με τον TIP και τον Κανένα.  

Φονική και αυτοκαταστροφική blackfolk; Υπερευαισθησία για την φθορά της χαμένης ψυχής; Το όραμα του χαμένου παιδιού μέσα από το καλειδοσκόπιο του απαγορευμένου ηχοχρώματος; Χρυσοστόλιστοι avant-garde πύργοι; Οι κραυγές της αιωνιότητας στο dna ενός άτομου; Απρόσκλητοι εφιάλτες σε παγωμένα νερά και ένα κοριτσάκι στην όχθη ενός πόταμου να ακούει τον ακάλεστο φλαουτίστα; Εxperimental οροπεδιακό ψύχος; Βγαίνει μουσική μέσα από ορφανά παιδιά; Όποιος είναι σίγουρος ότι ακούει την πιο γαματη μουσική του κόσμου, ας μην συνεχίσει να διαβάζει. Aς μην ασχοληθεί καν με το όραμα αυτών εδώ των τύπων. Δεν είναι για σένα, είναι για εμάς που ακούμε κατεστραμμένη μουσική. Μπορεί και θόρυβο, έτσι σε έχω ακούσει να το λες. Ναι σε εσένα μιλάω. Που κατεβάζεις άλμπουμ εν ριπή οφθαλμού και δεν ξέρεις τι σημαίνει βινύλιο. Γίνομαι κακός κυρίες και κύριοι (και όχι μικρά παιδιά) αλλά το avant black folk theatrical dream doom όραμα των THIS IS PAST πρέπει να το ακούσετε, έστω και αν σας δέσουμε σε καρέκλες, και οπλίσουμε τις καραμπίνες. ΝΑΙ, τόσο αναγκαίο είναι για την ψυχή σας.

[Τα gif. οι φωτο και το βίντεο είναι οι απαντήσεις του TIP]

Το Alice in Uglyland μου δημιουργεί πολλές εικόνες στο μυαλό. Αχανή λαγούμια, λαγοί που τρέχουν να κρυφτούν -μάλιστα φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μια όχθη και να ξεπροβάλλει μια βάρκα με έναν μαυροντυμένο βάρδο-μάγο που δεν φαίνεται το πρόσωπό του που με σαγηνεύει με μελωδίες αποκρυφιστικών ευαγγελίων. Θα ήθελα μια επεξήγηση παρακαλώ πολύ.
ΚΑΝΕΝΑΣ: Είμαι εδώ για να ισοπεδώσω οποιαδήποτε φαντασίωση, στην προκειμένη περίπτωση τη δικιά σου. Το Alice in Uglyland πατάει σε πραγματικά γεγονότα. Ξεκινάει από βιώματα που από μόνα τους είναι ικανά να σε πάνε πολύ μακριά, εννοώ να σου δώσουν μια διαφορετική αντίληψη του κόσμου. Στα δείχνω: είναι η ζάλη των παραισθήσεων που προκαλεί η αγωνία και ο φόβος. Η πλήρης συνείδηση ότι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής πρέπει να κλείσει. Ότι οι άνθρωποί μας πεθαίνουν, νωρίς. Τα γιατί. Η απουσία σε όλα αυτά οτιδήποτε θεϊκού, οποιασδήποτε βοήθειας. Μένεις μόνος έχοντας τους υπόλοιπους ανθρώπους να στροβιλίζονται γύρω σου, στους δικούς τους ρυθμούς. Καταλήγεις λοιπόν στην υπέρβαση του να νιώθεις πράγματα για πρώτη φορά και στο μέγιστο βαθμό.

Ειναι δύσκολο να υπάρξει μια κατάταξη σε ένα ή περισσότερα μουσικά ρεύματα. Θα τολμούσα να κάνω μια νύξη ότι πρόκειται για μια κλειστοφοβική γεμάτη ψυχεδελικές φιλμ νουάρ εικόνες μουσική, που κουβαλά έντονα τον ψυχισμό του blackmetal, χωρίς όμως να καπελώνεται, αλλά να εξυμνεί τις ενδότερες ψυχικές ανησυχίες του εν λόγω ρεύματος. Μια ατόφια κατάθεση ψυχής στο χάος του απόκοσμου.

ΚΑΝΕΝΑΣ: Μου αρέσει η προσέγγισή σου, ότι δηλαδή κουβαλά τον ψυχισμό του είδους αυτού, χωρίς όμως να καπελώνεται. Ας προβληματιστείς λίγο, γιατί οι περισσότεροι ξεκινάνε να παίζουν μια μουσική; Επειδή γνωρίζουν τι τους αρέσει να ακούνε και μέσα από εκεί θέλουν να εκφραστούν, κάτι το οποίο όμως θέτει από μόνο κάποιους περιορισμούς. Το λογικό για εμένα, άμα θέλεις να βγάλεις κάτι που νιώθεις, κάτι ατόφιο όπως λες, είναι να ξεκινήσεις να παίζεις λες και δεν υπάρχουν άλλες μουσικές .

Ομολογω ότι όταν πρωτάκουσα το πρώτο άλμπουμ έπαθα πλάκα, καθώς μια κιθάρα, μια φωνή η οποία αλλάζει από ψιθύρους σε κραυγές απογνωσης, σε καθαρτικά ψυχοκρεσεντα, καθώς και λίγα πλήκτρα, όχι απλώς βάρυναν το είναι μου, αλλά πέρασε και καιρός για να το ξανακούσω. Είναι να είσαι στην φάση να το ακούσεις και όχι ένα άλμπουμ που μπαίνει και βγαίνει σαν κάποιο άλλο άλμπουμ ίσως. Και για μένα αυτό είναι ο λόγος ότι είναι ένα μεστό ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ και όχι ένα μουσικό άλμπουμ.
ΚΑΝΕΝΑΣ: Αυτό που λες σχετικά με το «να είσαι σε φάση» ισχύει και με εμένα. Φοβάμαι να αναμοχλεύσω με επιπολαιότητα αντικείμενα που έχουν αφήσει το σημάδι τους πάνω μου. Υπάρχουν βιβλία, δίσκοι, φωτογραφίες και μέρη με τα οποία ταυτίστηκα, επειδή η τύχη τα έστησε παράλληλα με σημαντικές στιγμές μου και έτσι έλαβαν μια άλλη υπόσταση. Όσα από αυτά τα έβαλα στη ρουτίνα μου, δυστυχώς τα κατέστρεψα. Τα έκανα να χάσουν την αξία τους και να γίνουν κάτι ευτελές. Τα απομυθοποίησα με μια λέξη. Ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα κακό, μιας και βοηθάει να προχωρήσεις παραπέρα, έχοντας πάντα στη συνείδησή σου το πώς ξεκίνησες.

Όταν κάποιος αποφασίσει να επισκεφτεί τα ιντερνετικα σας λημέρια (last.fm, my space) βρίσκεται αντιμέτωπος με εντελώς θεατρικές φωτογραφίες (ακορντεόν, μάσκες κ.τ.λ) και τουλάχιστον δυο βιντεοκλίπ που έχω δει είναι τίγκα στην ψυχεδέλεια-παράνοια-τέχνη. Η τέχνη για την τέχνη λοιπόν;
ΚΑΝΕΝΑΣ: Σίγουρα όχι. Υπάρχει κάποιος σκοπός πίσω από αυτά. Ό,τι βλέπεις γίνεται έτσι επειδή δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Το ακορντεόν που ανέφερες για παράδειγμα, ακούγεται σαν όργανο στο Alice in Uglyland, οπότε και δικαιολογείται η ύπαρξή του στη φωτογραφία. Θα μπορούσε να ήταν κιθάρα, αλλά η εικόνα θα έχανε την ένταση που έχει, καταλαβαίνεις. Ομοίως ισχύει και για τις μάσκες, αν όμως η περίσταση το απαιτεί, θα χρησιμοποιήσουμε τα ίδια τα πρόσωπά μας. Η τέχνη είναι μια παγίδα. Και το θέατρό μας, δεν είναι καθόλου «θέατρο».

Για να κλείσω το κεφάλαιο Alice in Uglyland θα αναφερθώ στους στίχους οι όποιοι είναι λιτοί, απέριττοι, και γεμάτοι νόημα. Οι στίχοι που γουστάρω δηλαδή. Ιδίως το «Damned are you who told me, that time does exist, if I break all clocks, will love last forever?». Δεν είμαι κριτικός ποίησης ή κάτι τέτοιο, αλλά πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε νιώσει αυτό το πράγμα με την αγάπη. Είναι ποτέ δυνατόν αυτά που ονειρευτήκαμε να μας έσκισαν στα δυο ή είναι όλα μια παραίσθηση στο τέλος της λογικής;
ΚΑΝΕΝΑΣ: Περίεργο που αναφέρεις τη λέξη «αγάπη» σε μία συνέντευξη που πιο πάνω αναφέρει για blackmetal.

Σε λίγο καιρό από ό,τι ξέρω κυκλοφορεί το καινούργιο άλμπουμ των THIS IS PAST σε τρεις εκδόσεις σε κασέτα (ή κάνω λάθος;) και θα ονομάζεται ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑ, καθώς επίσης ότι υπάρχει και ένα νέο μέλος, ο ΚΑΝΕΝΑΣ. Θεωρώ με όσα άκουσα από το νέο άλμπουμ μέχρι στιγμής, ότι η λήθη και η λύπηση έχει εξαφανιστεί, και η οργή και το μισός ανθίζουν.
ΚΑΝΕΝΑΣ: Ακριβώς, η «Μισανθρωπία» είναι το νέο άλμπουμ και κυκλοφορεί από εμάς τους ίδιους σε εργοστασιακής κοπής κασέτα. Πέρα από την κανονική έκδοση θα υπάρχουν και άλλες δυο, πιο περιορισμένες φυσικά λόγω του ότι τις φτιάξαμε μία προς μία στο χέρι. Για την πρώτη «σκάψαμε» προσεχτικά διάφορα θρησκευτικά βιβλία και παραχώσαμε εκεί την κασέτα. Στη δεύτερη διαλέξαμε να βάλουμε την κασέτα παρέα με ένα παραμορφωμένο από τη φωτιά ξαδερφάκι της μέσα σε κουτιά από παλιές βιντεοκασέτες, όπου με τη βοήθεια της νεκρής φύσης θα αποικοδομηθούν μετά από μερικές εκατοντάδες χρόνια. Οι δύο αυτές συσκευασίες εξωτερικά δείχνουν τελείως οικίες και ακίνδυνες, τόσο που να περνούν απαρατήρητες περισσότερο από ότι η ίδια η κασέτα από μόνη της. Το μουσικό περιεχόμενο κινείται μέσα στα όρια που έχουν ορίσει οι This is Past πως δεν υπάρχουν, γι αυτό και μπορεί να σου φάνηκε πιο παρορμητικό. Μη λες όμως ότι η οργή και η απέχθεια «ανθίζουν», λέγε καλύτερα ότι «παρασιτούν».

Μάλλον όλοι οι τίτλοι θα είναι στα ελληνικά στο καινούργιο άλμπουμ ε; Δεν σου κρύβω ότι γουστάρω (μεγαλωμένος με το ελληνικό punk του 80 χάχα). Θα είναι και οι στίχοι στα ελληνικά;
ΚΑΝΕΝΑΣ: Δεν βρίσκω την αιτία γιατί να γράψω σε άλλη γλώσσα. Άμα σε μισώ εδώ-τώρα δε θα σου πω "I hate you", αλλά "σε μισώ". Τα λόγια που χρησιμοποιήθηκαν για τη «Μισανθρωπία» είναι αποσπάσματα από κάποια δικά μου κείμενα. Τα κείμενα αυτά είναι κομμάτι από το παρελθόν μου. Ένα απόσταγμα της τότε καθημερινότητάς μου σε λέξεις οι οποίες βγαίναν αυθόρμητα και χωρίς την τάση να ωραιοποιηθούν. Δεν έπρεπε να σκεφτώ ότι κάποιος άλλος εκτός από εμένα θα διάβαζε αυτά τα πράγματα. Είχαν μέσα όλα όσα θα έπρεπε να με κάνουν να ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι όμως, γιατί είναι αληθινά. Ενοχλητικά αληθινά. Επίσης κάποιοι στίχοι έχουν παρθεί από τις «Λιτανείες του Σατανά» του Μπωντλαίρ .

Τα τρία κομμάτια της ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑΣ που έχω ακούσει ως στιγμής με στριφογυρίζουν σχεδόν σε έναν καταραμένο αναμμένο λαβύρινθο, σε ένα λαγούμι που πέφτω. Ιδίως στο ΣΑΤΑΝΑΣ για να βρω ύστερα λίγο έδαφος να τρέξω και μετά από εκεί να χαθώ σε blackambient παγίδες, μαζί με τα τελετουργικά τύμπανα του ΚΑΝΕΝΑ.

ΚΑΝΕΝΑΣ: Έτσι είναι όλη η «Μισανθρωπία». Δύστροπη και μπερδεμένη μέσα στη θιγμένη περηφάνια της. Κάνει κριτική που σκοτώνει τους πάντες και ακόμη αυστηρότερη αυτοκριτική που τρώει τον εαυτό της.

Θα ήθελα αν γίνεται ένα τοπ 5 δικό σου και του ΚΑΝΕΝΑ, δίσκοι που αγαπήσατε σας στοίχειωσαν και χαθήκατε μαζί τους.
ΚΑΝΕΝΑΣ: Εγώ θα σου πω τους δίσκους που μου έδειξαν το δρόμο γι αυτό που έψαχνα στις αναζητήσεις μου. Η αναζήτηση της ωριμότητας στις αρχές τις εφηβείας κόλλησε στο Into the Mirror Black των Sanctuary. Το βάφτισμα στο σκοτάδι με το Under a Funeral Moon από Darkthrone. Το Porgy and Bess των Ella Fitzgerald και Louis Armstrong στην πάλη για ανάσα, το Appetite for Destruction των Guns ’n’ Roses στην ξεγνοιασιά και o Ντέμης Ρούσσος γιατί κατάφερα να χορέψω!

Να υποθέσω ότι η γραφή των κομματιών γίνεται σε στούντιο ή τζαμώνοντας και χτιζοντας σε απομακρυσμένα βουνά, κοιτώντας τον αυγερινό και πίνοντας ξεχασμένα αρχαία μαντζούνια; Νομίζω πως σε έχω ικανό.

ΚΑΝΕΝΑΣ: Όχι ακριβώς. Δεν πάμε σε στούντιο, πέρα από τις ηχογραφήσεις για τα τύμπανα. Έχουμε κάνει ελάχιστες πρόβες στο σπίτι μου, οι οποίες θέτουν κάποιες πρώτες βάσεις για τα κομμάτια. Γενικά όμως, εξαιτίας της σύγχυσης που φέρνουν τις αποφεύγουμε.

Τις προάλλες συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Περπατούσα στο δρόμο και το μάτι μου έπεσε σε ένα περίεργο σύνθημα γραμμένο στον τοίχο με κόκκινη μπογιά, το οποίο έγραφε: «KΑΚΟΣ ΓΕΡΟΣ». Από κάτω είχε γραμμένη μια ιστοσελίδα: http://kakosgeros.blogspot.com. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μπήκα από περιέργεια. Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε την έκπληξή μου όταν διάβασα ένα από τα πιο εξωφρενικά blogs που ίσως υπάρχουν, πόσο μάλλον όταν αναφέρει συνέχεια τους This Is Past! Το έχετε διαβάσει; Μήπως έχετε κάποια σχέση με αυτό;

ΚΑΝΕΝΑΣ: Έχουμε δει κι εμείς το blog του, έχουμε μπει και το έχουμε διαβάσει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι αλήθεια όλο αυτό που περνάει, ή πρόκειται για κάποια λογοτεχνική απόπειρα ή κάποιο αστείο. Πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο. Φυσικά, εμείς δεν έχουμε κάποια σχέση με αυτό.

Θελω να σε ευχαριστήσω που μου έδωσες την ευκαιρία να ανοίξω λίγο τις πύλες της ενόρασης σου και που μοιράστηκες μαζί μας ό,τι μοιράστηκες.

ΚΑΝΕΝΑΣ: Και εμείς ευχαριστούμε. Μπορεί να τα ξαναπούμε.

http://www.myspace.com/thisispast

thisispast.blogspot.com

facebook

Και εδώ.