Μνήμες από περασμένες δεκαετίες σε ένα μαγαζάκι με υψηλής αισθητικής έπιπλα και μικροαντικείμενα στην καρδιά του Ψυρρή.  

Περπατώντας στην οδό Σαρρή στου Ψυρρή και λίγο πριν βγεις στο Θησείο, είναι δύσκολο να μην προσέξεις τη βιτρίνα του Mofu. Συνήθως έχει όλα αυτά τα έπιπλα και τα μικροπράγματα που θα ήθελες να έχεις στο σπίτι σου, αλλά το σκέφτεσαι, κυρίως επειδή είναι ακριβά (σε σχέση με το βιομηχανικό έπιπλο που μετατρέπει τα σπίτια σε κάθε γωνιά του κόσμου σε αντίγραφα από εικόνες του καταλόγου συγκεκριμένης εταιρίας). Τα vintage έπιπλα είναι μοναδικά, έχουν πίσω τους ιστορία και μία αισθητική που έλειπε σε μεγάλο βαθμό από τα ελληνικά σπίτια την εποχή που κατασκευάζονταν. Ακόμα και όταν πέρασαν από τα ελληνικά σπίτια, εξαφανίστηκαν μερικές δεκαετίες αργότερα που ο άθλιος νεοπλουτισμός των 80s επέβαλλε αλλαγές κάθε τύπου. Τα όμορφα κομμάτια των 50s και των 60s βρέθηκαν στα σκουπίδια, -κανείς δεν σκέφτηκε ότι η καρέκλα και το τραπέζι από φορμάικα ή ο παλιός καναπές θα θεωρούνταν ως vintage μερικά χρόνια αργότερα και θα υπήρχαν άνθρωποι που θα πλήρωναν αρκετά ευρώ για να τα αποκτήσουν. Το Mofu δεν έχει μόνο παλιά κομμάτια, έχει και σύγχρονα υψηλής αισθητικής, κυρίως από Αμερική και από Ευρώπη, μικροσυσκευές και διακοσμητικά επωνύμων και αγνώστων σχεδιαστών που κάνουν το σπίτι σου πιο όμορφο.
«Για να θεωρείται κάτι ως vintage πρέπει να είναι τουλάχιστον 30 χρόνων», διευκρινίζει ο Δημήτρης Δημητρίου, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, λίγο πριν ξεκινήσει η συζήτησή μας. Το ροζ φωτιστικό από πάνω μας και ο πορτοκαλί πίνακας στο βάθος μου θύμιζαν σκηνικό από ελληνική ταινία -και συγκεκριμένα το σπίτι της Πάστα Φλώρας…    

Φωτο: Manteau Stam.

Γιατί άρχισες να ασχολείσαι με έπιπλα;
Από χόμπι. Όταν ξεκίνησα πολλά ήταν εκτός παραγωγής, αλλά μπορούσα να αγοράσω. Ένα αντίστοιχο κομμάτι του ’40 ήταν τότε  πολύ πιο οικονομικό, γιατί δεν υπήρχε αυτή η ζήτηση. Γενικά μου άρεσε σαν τάση το μοντέρνο έπιπλο.

Και γιατί παλιά έπιπλα;
Δεν θα έλεγα παλιά έπιπλα, γενικά. Μου αρέσουν αποκλειστικά τα μοντέρνα έπιπλα και αντικείμενα τα οποία παρουσιάστικαν στο Bauhaus και επηρέασαν μετά ολόκληρο το design παγκοσμίως. Ειδικεύομαι στο Vintage. Για να είναι κάτι Vintage, πρέπει να είναι μεταξύ 30 και 100 χρόνων, άρα για να αγοράσω κάτι πρέπει να είναι τουλάχιστον τριάντα χρόνων -σε μοντέρνα πάντα γραμμή.

Πού τα βρίσκεις τα έπιπλα;
Το μαγαζί λειτουργεί εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Ξεκινήσαμε 100% με Αμερική επειδή ήμουν εκεί και οι πηγές μου ήταν στην Αμερική. Παραμένει η καλύτερη χώρα στον κόσμο αν θες να αγοράσεις μοντέρνα έπιπλα. Μετά το κάναμε γύρω στο 60- 40. 40% Ευρώπη και 60% Αμερική.

Πώς τα βρίσκεις;
Συνεργάζομαι πάντα με κάποιους που κάνουν αυτή τη δουλειά, βρίσκονται ανάμεσα σε αυτόν που πουλάει το έπιπλο και σε εμένα.

Ποιοι τα αγοράζουν; Είναι συλλέκτες;
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που αγοράζει κάποιος ένα παλιό έπιπλο. Υπάρχουν διάφοροι που το έχουν χόμπι, τους αρέσει, αγοράζουν ένα κομμάτι, μετά προσθέτουν ακόμα ένα άλλο. Υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που θέλει λίγο να διαφοροποιείται, να μην αγοράζει πάλι από 3-4 εταιρίες και να είναι όλα τα ίδια. Υπάρχουν κάποιοι που είναι συλλέκτες και υπάρχει και άλλη μια μικρή κατηγορία που τα βλέπουν σαν ανάμνηση. Κάτι που είχες παλιά πριν 30 χρόνια και το έχασες και τώρα το ξανάδες.

Ποια είναι η αγαπημένη σου δεκαετία;
Το πενήντα νομίζω. Υπήρχε πολύ δουλειά στο χέρι, το έπιπλο δεν ήταν τόσο βιομηχανοποιημένο. Υπάρχουν ξύλα που μέχρι τη δεκαετία του εξήντα τα έβρισκες και μετά απαγορεύτηκαν. Τα πιο ωραία ξύλα είναι σήμερα απαγορευμένα: από Αμαζόνιο και λίγα από Αφρική. Ήταν όντως πάρα πολύ ωραία ξύλα, που τώρα δεν υπάρχουν ή υπάρχουν σε πάρα πολύ υψηλές τιμές. Μπορούσες τότε να αγοράσεις μια ωραία πολυθρόνα με ένα πάρα πολύ ωραίο ξύλο και ωραία δουλειά στο χέρι, ενώ τώρα δεν μπορείς.

Οι ιστορίες που κουβαλάνε παίζει κάποιο ρόλο για τους ανθρώπους που τα ψάχνουν;
Κάποτε είναι ωραίο να ξέρεις την ιστορία. Κάποιους δεν τους ενδιαφέρει. Άλλοι το βλέπουν ενεργειακά. Ότι το αντικείμενο κουβαλάει μια ενέργεια και το παίρνεις στον χώρο σου. Κάποια έχουν κάποιες ωραίες ιστορίες σαν αντικείμενα.

Ποιο είναι το πιο περίεργο αντικείμενο που έχει πέσει στα χέρια σου;
Κάποτε είχα δύο πολυθρόνες που ήταν από το λόμπι του JFK. Είχα και κάποιες πολυθρόνες, δύο του Ιμς, που είναι ένας αμερικάνος που τον εκτιμώ πολύ, πρώτης-πρώτης παραγωγής, από ένα εργοστάσιο που τώρα έχει κλείσει. Περίεργο μπορεί να είναι ένα ρομπότ.

Οι τιμές από πού ξεκινάνε και πού φτάνουν;
Εξαρτάται από το αν το αντικείμενο θεωρείται συλλεκτικό. Το πιο οικονομικό πράγμα εδώ είναι των 15 ευρώ και το πιο ακριβό είναι των 2.500.  Επειδή δεν απευθύνομαι σε συλλέκτες, προσπαθώ οι τιμές μου να είναι λογικές. Είναι δύσκολο, γιατί υπάρχει παγκόσμιο ενδιαφέρον και αγοράζω από τον ίδιο άνθρωπο που αγοράζει κι ένας Άγγλος, ένας Ιάπωνας ή ένας Γερμανός, οι οποίοι συνήθως μπορούν να διαθέσουν περισσότερα.

Πώς ξεκίνησες το μαγαζί;
Ξεκίνησα με έναν πολύ καλό μου φίλο που ήμασταν μαζί Αμερική. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα έμενα Αμερική. Η καταγωγή μου είναι από Κύπρο και δεν ήθελα να γυρίσω εκεί. Σκέφτηκα, αφού μ’ αρέσει αυτό και έχω κάποιες γνώσεις να ανοίξω ένα μαγαζί με έπιπλα.  Δεν είχα έρθει στην Ελλάδα ποτέ, αλλά είχα ένα αβαντάζ, μιλάω τα ελληνικά. Δεν ήθελα λοιπόν να μείνω στην Αμερική, ήθελα να επιστρέψω στην Ευρώπη. Η Ελλάδα μου άρεσε αμέσως από τη πρώτη μέρα που ήρθα. Έπεσα σε λαϊκή και το θεώρησα σουρεάλ. Έκανα βόλτες στην Αθήνα για να δω τι πόλη είναι. Περπατούσα γύρω στις δέκα ώρες την ημέρα.

Οι δουλειές πως πάνε σε σχέση με τότε;
Σήμερα είναι αυτό που λένε όλοι, υπάρχει ένα θέμα. Είμαι λίγο πιο ανεκτικός γιατί κάνω κάτι που μου αρέσει, ζω σε μια πόλη που είναι επιλογή μου. Ήξερα από την αρχή ότι δεν θα γίνω εκατομμυριούχος με αυτό που κάνω. Υπάρχει πρόβλημα, αλλά είμαι οκ μέχρι τώρα γιατί ξέρω που είναι τα στάνταρντ μου.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου σχεδιαστές;
Μ’ αρέσει ο Ιμς  πάρα πολύ. Ο Μarcel Βreuer, από αυτούς του Bauhaus τους 4-5. Ο αμερικανοιάπωνας ο Νakashima.

Είναι θέμα τιμής το καλό γούστο; Μπορείς να το αγοράσεις αν έχεις πολλά λεφτά;
Καλό γούστο δεν μπορείς να αγοράσεις, επομένως όχι!

Θεωρείς ότι ο Έλληνας έχει καλό γούστο;
Υποθέτω ότι είναι όπως και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Δεν έχουν όλοι καλό γούστο, αλλά μία μικρή μερίδα Ελλήνων που έχω γνωρίσει έχει πολύ καλό γούστο. Εξαιρετικό, θα έλεγα.

Έχεις πετύχει αξιόλογα παλιά έπιπλα στην Ελλάδα;
Σπανίως αγοράζω έπιπλα από την Ελλάδα για διάφορους λόγους. Θα έλεγα ότι μόνο το 1 με 2% των πραγμάτων που πουλάω είναι ντόπια. Είμαι σίγουρος πάντως ότι μπορείς να βρεις ενδιαφέροντα κομμάτια και στην Ελλάδα.

Ποια είναι η γνώμη σου για το βιομηχανοποιημένο έπιπλο που κάνει τα σπίτια των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο να μοιάζουν ίδια;
Το πρόβλημα δεν είναι το βιομηχανικό σχέδιο που είναι όμορφο, αλλά η τάση των ανθρώπων να μοιάζουν το ίδιο. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη προσωπικότητας και ιδιάιτερου χαρακτήρα.

Τι είναι αυτό που κάνει την Αθήνα μοναδική;
Οι άνθρωποι είναι φιλικοί, έξυπνοι, όμορφοι και εξωστρεφείς. Η πόλη δεν είναι μια όμορφη βιτρίνα όπως το Παρίσι ούτε οι άνθρωποι ακολουθούν αυστηρά τους κανόνες της ζωής στη μητρόπολη όπως στη Νέα Υόρκη. Είναι άσχημη και χαοτική, αλλά είναι στο χέρι σου να ανακαλύψεις την κρυμμένη ομορφιά της. Αυτό για μένα είναι πιο ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο.

Τι προσβάλλει την αισθητική σου;
Το μη αυθεντικό , το τεχνητό και το πρόχειρο.

Πώς μπορεί να ενημερωθεί κάποιος που ψάχνει παλιά έπιπλα για το σπίτι του στην Αθήνα; Πού πρέπει να ψάξει;
Στο MOFU (γέλια).  

Πες μου και δυο πληροφορίες για το Mofu.
Το Mofu ένα design μαγαζί με Vintage και Σύγχρονα αντικείμενα που πουλάει έπιπλα, διακοσμητικά αντικείμενα, ρετρό ηλεκτρικές συσκευές, ταπετσαρίες κ.α. πολλά. Άνοιξε το 2001.                                                 

www.mofu.gr