Το πρώτο άλμπουμ του Μιχάλη Παπουλάκου «Ride With Me» είναι από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Το πρώτο EP του GDaddie «Gone» που κυκλοφόρησε το 2009 από την Dusted Wax Kingdom ήταν από τους δίσκους που είχαν ξεχωρίσει και πήρε πολύ καλά σχόλια παντού. Από τότε ο GDaddie –που ξεκίνησε υπογράφοντας ως Gonex3- εμφανίστηκε στις εκδηλώσεις του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στο STFU φεστιβάλ της Χαϊδελβέργης, ενώ πριν από περίπου ένα χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο EP του «The Truth», πάλι στην DWK. Ο ήχος του GDaddie εξελίχθηκε αρκετά τον τελευταίο χρόνο, έγινε πιο ψυχεδελικός, με πολύ πιο «βαριά» beat και το πρώτο άλμπουμ του «Ride With Me» που κυκλοφορεί από την Memoryformat είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά του. Εκτός από την μεγάλη ποικιλία από ήχους που τον έχουν επηρεάσει και κάνουν δύσκολη την ταξινόμηση (περιέχει από hip hop και grime μέχρι ντίσκο) είναι «ένα ταξίδι» σε όλα αυτά που έχει αγαπήσει τον τελευταίο χρόνο που τον δημιουργεί. Στη συνάντησή μας την Κυριακή το μεσημέρι στα Εξάρχεια συζητήσαμε για μετανάστευση και για τη δυσκολία του να κάνεις αυτό που γουστάρεις με κάθε κόστος (τη μέρα δουλεύεις για να ζήσεις και τη νύχτα ζεις για να δημιουργείς), αλλά κυρίως για μουσική…  

Φωτο: Νικόλας Γιακουμάκης.

Γιατί σε λένε GDaddie;
Είναι μια ελεύθερη μετάφραση του επιθέτου μου. Παπουλάκος, Grand-daddy, GDaddie.

Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Ποιος είναι ο GDaddie;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, περίπου 29 χρόνια πριν. Έχω σπουδάσει Μαθηματικά και ασχολούμαι με την εκπαίδευση.

Τι θυμάσαι έντονα από την παιδική σου ηλικία;
Thundercats Σάββατο πρωι, Donkey Kong στο SNES, το πρώτο μου CD, το Thriller του Michael Jackson.

Τι ήθελες να γίνεις μικρός; Ποιο ήταν το όνειρό σου;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να ασχολούμαι με τη μουσική. Είτε σαν ακροατής, είτε σαν έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να φτιάξει μουσική με κάθε δυνατό τρόπο. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου απόπειρα. Χρησιμοποιούσα ένα κασετόφωνο που είχε ενσωματωμένο μικρόφωνο για να κάνω τις εγγραφές των οργάνων. Είχα τότε τύμπανα στο σπίτι και έγραφα από εκεί ένα beat 3 λεπτών. Στη συνέχεια το έβαζα να παίζει από ένα άλλο μεγαλύτερο στερεοφωνικό και με το μικρό έγραφα ατμόσφαιρες από ένα αρμόνιο της κακιάς ώρας. Η ίδια διαδικασία συνεχιζόταν για τα υπόλοιπα όργανα και τη φωνή. One take όλα, πολύ κακής ποιότητας και με διάφορα εφέ από πάνω, όπως τη μάνα μου να φωνάζει, « το φαγητό είναι έτοιμο» και άλλα τέτοια γραφικά!
Το όνειρο μου πάντα ήταν να φτιάχνω μουσική και να τη μοιράζομαι με τον κόσμο.
Όταν είσαι μικρός, όλο αυτό το rocknroll attitude και ο τρόπος ζωής φαντάζει πολύ γοητευτικός, τελικά όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η μουσική είναι κάτι το οποίο δίνει νόημα στη ζωή μου και με βοηθάει να κερδίζω την ψυχική μου ισορροπία. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτή. 

Με τη μουσική πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι; Πες μου μερικά πράγματα για το μουσικό background σου.
Η πρώτη μπάντα που έφτιαξα ήταν ένα black metal ντουέτο (κιθάρα-τύμπανα), και όλα αυτά σε ένα δωμάτιο μιας εξαώροφης πολυκατοικίας! Πλάκα είχε! Στη συνέχεια έπαιζα κιθάρα σε μια indie μπάντα, ενώ παράλληλα άρχισα να ανακαλύπτω την ηλεκτρονική μουσική και τη σύνθεση μέσω υπολογιστή. Τώρα, εκτός από τις προσωπικές μου μουσικές, παίζω πιο dj-ίστικα με synths και samplers στους Limbo, μια μπάντα που παίζει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο πιστεύω, με rocknroll προσανατολισμό αλλά και με επιρροές από Gospel του 30’ μέχρι  Dubstep των ‘00s.   

Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα; Ο πρώτος δίσκος που θυμάσαι; Ποιοι δίσκοι σε έχουν κάνει να θέλεις να φτιάξεις μουσική;
Σε κάθε φάση της ζωής μου πάντα υπήρχαν δίσκοι οι οποίοι με έκαναν να ασχοληθώ με ένα διαφορετικό όργανο ή/και να προσπαθήσω να φτιάξω μουσική διαφορετικού ύφους. Για παράδειγμα, το Ι των Led Zeppelin, με έκανε να ασχοληθώ με τα τύμπανα, το OK Computer των Radiohead με την κιθάρα, το Drukqs του Αphex Twin με την ηλεκτρονική μουσική, το Porgy and Bess του Miles Davis με τη jazz και το The Unseen του Quasimoto με το hiphop και το sampling.

Στο soundcloud και όπου αλλού υπάρχουν στοιχεία για σένα αναφέρεσαι κυρίως στα 60s και στα 70s, τι είναι αυτό που σε κάνει να τα προτιμάς μουσικά;  
Μου αρέσει αρκετά ο ήχος που είχαν οι κιθάρες σε συνδυασμό με το δυνατό και στιβαρό ρυθμικό μέρος των κομματιών. Αλλά δεν είναι μόνο ο ήχος, είναι η αθωότητα και ο αυθορμητισμός των συνθέσεων αυτών των δεκαετιών. Η τεχνολογική επανάσταση στη μουσική σίγουρα έχει δώσει τη δυνατότητα της εξέλιξης,  στερώντας μας όμως κάτι από τα παραπάνω.

Τα μαθηματικά σε βοηθάνε όταν γράφεις μουσική;
Όχι άμεσα είναι η αλήθεια. Υπάρχει η θεωρία που πολλοί υποστηρίζουν ότι η μουσική είναι μαθηματικά και αντίστροφα. Όσο γοητευτικό και να ακούγεται σε κάποιους και ιδιαίτερα σε αυτούς που δεν έχουν άμεση σχέση με τα μαθηματικά, δεν πιστεύω ότι είναι ακριβές αυτό. Η μουσική, κατά κύριο λόγο, δεν είναι μαθηματικά, (πολλοί το έχουν κάνει, όπως π.χ. Ξενάκης, Aphex Twin, κτλ.) μπορείς όμως την περιγράψεις χρησιμοποιώντας μαθηματικά. Με λίγα λόγια, μπορούμε να εξηγήσουμε τη μουσική μέσω των μαθηματικών (ρυθμικά σχήματα, μόρια στην ινδική μουσική κτλ.), αλλά δεν είναι η προϋπόθεση και το ερέθισμα για τη δημιουργία της. Το συναίσθημα είναι αυτό που μετράει.

Υπάρχει κάποιος δίσκος / βιβλίο / ταινία που σου άλλαξε κατά κάποιον τρόπο τη ζωή ή τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα;
Ο μονοδιάστατος άνθρωπος του Μαρκούζε, Η χαρούμενη επιστήμη του Νίτσε, το Dracula του Κόπολα, το Fight Club του Φίντσερ, το International 666 των Dodheimsgard.

Πιστεύεις στην τύχη;
Πιστεύω πολύ στην τύχη και στις συγκυρίες. Οι επιλογές, τα σταυροδρόμια είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχει αυτή η ζωή. Δεν τα σκέφτομαι και τόσο, συνήθως κάνω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. 

Πες μου μερικά πράγματα για το Ride With Me, πώς προέκυψε, πόσο καιρό το δούλευες, πού θα το τοποθετούσες μουσικά;
Τα κομμάτια του Ride With Me, είναι κομμάτια τα οποία δούλευα εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο. 3-4 από τα κομμάτια ήταν έτοιμα πριν ακόμα από το The Truth. Είχαν όμως διαφορετικό στυλ, και το The Truth, ήθελα να βγει σκοτεινό και πιο jazz. Τα κομμάτια του Ride With Me, δεν μπορούν εύκολα να τοποθετηθούν κάπου μουσικά. Η ψυχεδέλεια είναι σίγουρα ένας κοινός παρονομαστής, καθώς υπάρχουν κομμάτια hiphop, disco και ακόμα και grime φιλτραρισμένα μέσα από ένα «ονειρικό» πρίσμα. Ο σκοπός μου ήταν να φτιάξω ένα ηχητικό «ταξίδι» και γι’ αυτό και το κάλεσμα του τίτλου του album.

Ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισες όταν το έφτιαχνες;
Η μεγαλύτερη πρόσκληση ήταν το «Sweet Honey Me». Το κομμάτι αρχικά ήταν instrumental αλλά με έτρωγε και ήθελα να το πάω λίγο πιο πέρα. Οπότε αποφάσισα να βάλω φωνή. Επικοινώνησα με διάφορους MC από εξωτερικό και από Ελλάδα. Ο ένας, αρκετά γνωστός κιόλας, μου έφαγε 300$, και από την Ελλάδα ούτε που μου απάντησε κανείς. Τέλος πάντων, «αναγκάστηκα» να το κάνω μόνος μου και με τη βοήθεια της Σοφίας που κάνει δεύτερη φωνή στο κομμάτι. Δεν το μετάνιωσα καθόλου και ανεξάρτητα από το αν αρέσει το κομμάτι ή όχι, νιώθω καλά που το κατάφερα. Κάθε εμπόδιο για καλό που λένε.

Πώς κυκλοφόρησε στην Memoryformat;
Είχα στείλει το album σε ένα rough mix, σε αρκετές εταιρείες εσωτερικό και εξωτερικό, μια μου απάντησε και μετά από λίγο άλλαξε γνώμη. Ο Eskei, που έχει τη memoryformat, είναι φίλος και είχαμε συνεργαστεί πάλι το 2008 όταν είχα βγάλει ένα EP ως BadRatio, μόλις του έδωσα τα κομμάτια αμέσως μου είπε ότι θέλει να τα κυκλοφορήσει! Γουστάρω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτό που κάνω. Κι έτσι και έγινε.

Πες μου για το εξώφυλλο.
Το εξώφυλλο το σχεδίασαν οι Indyvisuals.  Η ιδέα για το αλογάκι μου ήρθε μαζί με τον κομμάτι Ride With Me και η απόδοση από τον Πέτρο το Βούλγαρη που το σχεδίασε ήταν άψογη, ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Τέλειο.

Και για το video του «Ride With Me».
Το video για το Ride With Me, κινηματογραφήθηκε από τον Τούρκο σκηνοθέτη Hasan Κuyucu. Αρχικά το story ήταν διαφορετικό, αλλά στην πορεία ο Hasan βρέθηκε ως φωτογράφος στο Idans Festival (ένα contemporary dance festival) στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συνάντησε την ομάδα Sello Pesa & Vaughn Sadie από την Αφρική, οι οποίο κάνουν όλα αυτά που μπορείτε να δείτε στο video. Προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό το performance που έκαναν, αλλά και σε συνδυασμό και με τη μουσική.

Ποια είναι η πιο μεγάλη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας μουσικός στην Ελλάδα σήμερα;
Η επιβίωση είναι δύσκολη για έναν μουσικό στην Ελλάδα, αφού τελικά και το κοίνο δεν είναι τόσο μεγάλο. Γενικότερα, το να βρίσκεται κάποιος στην Ελλάδα, πόσο μάλλον μουσικός, αυτή την εποχή δεν είναι και ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Και ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα..

Επιτυχία τι σημαίνει για σένα;  Ποια θα ήταν η ιδανική συνέχεια για σένα ως μουσικός;
Σε πρώτη φάση, θα ήθελα το album να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο. Το εγχείρημα είναι τελείως DIY και θα ήταν πολύ θετικό σε πρώτη φάση, να υπάρξει μια αναγνώριση. Επιτυχία είναι κάτι το σχετικό, και μόνο που μιλάμε με αφορμή το album, είναι μια μικρή επιτυχία. Όταν αρχίσουν και άλλοι να μιλάνε με την ίδια αφορμή, τότε αυτό μεγαλώνει της έκτασή της.

Ποιο είναι το πιο μεγάλο σου όφελος από την ασχολία σου με τη μουσική; Υπάρχει ζημία;
Για μένα η μουσική είναι το οξυγόνο μου, όσο γραφικό μπορεί να ακούγεται αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να ασχολούμαι με αυτό. Βέβαια, πάντα υπάρχει και ένα τίμημα. Οι ώρες ύπνου και ξεκούρασης είναι συνήθως ελάχιστες, λόγω και της πρωινής δουλειάς, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.

Ποιος είναι ο πιο μεγάλος σου φόβος;
Η ανημποριά. 

Τι προσβάλλει την αισθητική σου; Τι σε ενοχλεί γύρω σου;
Με ενοχλεί η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Με ενοχλεί που βλέπω ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια. Με ενοχλούν τα ψέματα που μας ταΐζουν εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις παγκοσμίως, με ενοχλούν τα στερεότυπα, με ενοχλούν οι φασίστες.

Πώς το βλέπεις το μέλλον; Υπάρχει ελπίδα;
Δεν ξέρω ειλικρινά. Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος για το άμεσο μέλλον. Νιώθω ότι βρισκόμαστε στο τέλος μιας περιόδου και δεν μπορώ να ξέρω αν μου άρεσει αυτή που έρχεται. Ό,τι έχει χτιστεί τόσα χρόνια, έχει χτιστεί πάνω σε σάπια θεμέλια. Μερικές φόρες πρέπει κάτι να καταστραφεί κατι για φτιαχτεί στη θέση του κατί καινούργιο και πιο δυνατό. Εμείς, ή καλύτερα αυτοί που τα κανονίζουν αυτά τα πράγματα, προσπαθούνε να εξομαλύνουνε μια κατάσταση με μερεμέτια κι όλα αυτά για να σώθούν λίγοι και εκλεκτοί.

Πώς ήταν το 2011 για σένα; Ποιο ήταν το highlight του και ποια η χειρότερη στιγμή;
Το highlight προσωπικά έρχεται σε λίγες μέρες! Είναι η κυκλοφορία του album από τη MemoryFormat. Από την Πέμπτη τα ξημερώματα θα είναι διαθέσιμο για download στο site της MF. Στην ίδια θέση τα live που κάναμε με τους Limbo. Φοβερές στιγμές! Τώρα, από την άλλη μεριά τι να πρωτοπεί κανείς. Τον πρωθυπουργό που μας φέρανε; Τον Άδωνη υφυπουργό; Τα επεισόδια στο Σύνταγμα; Δεν μπορώ να διαλέξω!

Πες μου τα άμεσα σχέδιά σου. Τι θα παίξεις την Πέμπτη;
Λοιπόν, την Πέμπτη έχουμε την παρουσίαση του δίσκου στο Ginger Ale στα Εξάρχεια. Τη βραδιά θα ανοίξει ο Νίκος Μαρδάκης γνωστός και ως Big Fat Lips. Στη συνέχεια, θα μπορέσετε να ακούσετε τα καινούργια κομμάτια από το  Ride With Me live, και κάποια άλλα παλιότερα με guests – φίλους μουσικούς : τον Anthony από Limbo και τη Γιωργία Καρύδη από τους Mr.Canfind. Be there!

To «Ride With Me» κυκλοφορεί από την Memoryformat σε ψηφιακή μορφή. Εδώ.
Την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου, στις 9.30 το βράδυ, ο GDaddie μαζί με τους φίλους του το παρουσιάζουν ζωντανά στο  Ginger Ale στην Πλατεία Εξαρχείων, με ελεύθερη είσοδο.