Το αθηναϊκό ντουέτο που πάει το dubstep (;) ένα βήμα παραπέρα περιμένει το «restart» για να δούμε καλύτερες μέρες.    

Όταν συναντηθήκαμε με τους δύο ParrotHeadz για να μιλήσουμε για τη μουσική τους, είχα ακούσει δεκάδες φορές τα κομμάτια τους στο Soundcloud και πραγματικά ήταν δύσκολο να τους κατατάξω κάπου. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους dubstep, αλλά είναι πολύ πιο πολύχρωμη και με περισσότερα στοιχεία από αυτό που η λέξη dubstep σου φέρνει στο μυαλό. Ο Δημήτρης και ο Μάνος είναι και οι δύο φοιτητές και αυτή τη στιγμή είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες «ελληνικές» φωνές στο soundcloud –όπου τελευταία μπορείς να πετύχεις καταπληκτικά πράγματα. Το ίδιο ενδιαφέρουσες είναι και οι απόψεις και η «κοσμοθεωρία» τους, μίλια μακριά από τη μιζέρια που σε υποβάλλουν τα ελληνικά media –τελικά τα νέα παιδιά που δημιουργούν αδιαφορώντας για την απελπισία που έχει περιπέσει ο περίγυρος και η στάση τους απέναντι σε όλο αυτό που συμβαίνει, ίσως να είναι η μόνη ελπίδα που μας απομένει για να δούμε καλύτερες μέρες. Η μουσική τους είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που προέκυψαν σε μια περίοδο που η Ελλάδα φλερτάρει με την καταστροφή, φτιαγμένη από δυο παιδιά που περιμένουν να γίνει το restart και να ξαναγυρίσει η αισιοδοξία που μας έχουν στερήσει οι άχρηστοι οι οποίοι ορίζουν τις μοίρες μας…  

Φωτο: Νικόλας Γιακουμάκης.

Ποιοι είναι οι ParrotHeadz; Πείτε μου μερικά πράγματα για σας.

Δ. Οι ParrotHeadz αποτελούνται από τον Μάνο και τον Δημήτρη. Μεγάλωσα κυρίως στα Βριλήσσια και από τα 18μισο και μετά μετακόμισα στους Αμπελόκηπους, όπου μένω εδώ και 3,5 χρόνια. Η καταγωγή μου είναι από την Κρήτη, αν και δεν έχω ζήσει ποτέ μόνιμα εκεί. Σχεδόν κάθε χρόνο πηγαίνω όσο περισσότερο μπορώ

Μ. Μεγάλωσα στην Κηφισιά και έζησα εκεί μέχρι και τα 20 μου και τώρα, τα τελευταία 2-3 χρόνια, μένω στη Δροσιά. Σπουδάζω Μουσικολογία και έχω τελειώσει και ένα Ι.Ε.Κ. Μουσικής Τεχνολογίας.

Δ. Από μικρός δεν είχα και κάποια ιδιαίτερη λατρεία. Από την Πέμπτη δημοτικού και μέχρι την Πρώτη λυκείου ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, επειδή μου άρεσε πολύ η ιστορία. Από εκεί και έπειτα καταπιάστηκα με την μουσική. Ουσιαστικά τα όνειρά μου πραγματοποιούνται σιγά-σιγά, εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που ξεκίνησα να παίζω στο πρώτο «σοβαρό» συγκρότημα που είχα ποτέ, τους Circassian. Με τα παιδιά παίζουμε μαζί εδώ και τρία χρόνια περίπου, ίσως και λίγο παραπάνω, και αυτή την περίοδο ηχογραφούμε το πρώτο μας άλμπουμ.

Μ. Και εγώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Κάποια στιγμή μου είχε μπει η ιδέα να ασχοληθώ κάπως με το θέατρο, όχι ως ηθοποιός αλλά ως Θεατρολόγος. Τελικά, αποφάσισα ότι αυτό πο, νομίζω, ότι μου ταιριάζει είναι η μουσική και έτσι ασχολούμαι σοβαρά με αυτή τα τελευταία 6-7 χρόνια.

Πώς γνωριστήκατε;

Δ. Γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου, τον Eddie, πότε ακριβώς δεν θυμάμαι, όμως τον Μάνο τον ήξερα πολύ καιρό πριν αρχίσουμε να κάνουμε παρέα.

Μ. Ναι, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, Λύκειο Αναβρύτων, αλλά ποτέ δεν κάναμε παρέα. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα λίγο μετά αφού τέλειωσα το λύκειο, αν θυμάμαι καλά.

Τι σημαίνει Parrot Headz; Πώς προέκυψε;

Δ. Είχα ξεκινήσει να ανεβάζω κάποια κομμάτια στο youtube και είχα βάλει σαν όνομα το ParrotHead (από το Carrot head), οπότε, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε με τον Μάνο και σκεφτόμουνα ονόματα, ο Μάνος μου είπε: «ήσουν ο Parrothead, τώρα που είμαστε δύο απλά θα το κάνουμε ParrotHeadz».

Μ. Ε ναι, είναι ένα καλό όνομα και δεν έβρισκα λόγο να το αλλάξουμε, ParrotHeadzZzZz.

Για ποιο λόγο φτιάχνετε μουσική;

Δ. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο, από την στιγμή που ένιωσα ότι θέλω να γράφω μουσική, απλά το ξεκίνησα χωρίς σκέψεις. Γενικά, παρατηρώ ότι πολλοί άνθρωποι αγχώνονται όταν πρέπει να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, γιατί όταν πρέπει να δημιουργήσεις κάτι, ουσιαστικά κάνεις μια επιλογή. Απλά όταν δημιουργείς οτιδήποτε, από το χειρότερο μέχρι το καλύτερο κομμάτι, είναι από τις λίγες φορές στη ζωή σου, που δεν έχεις να επιλέξεις προϋπάρχουσες πορείες, αλλά πρέπει να φτιάξεις τη δικιά σου. Πρέπει να φτιάξεις κάτι καινούριο, κάτι που δεν υπάρχει ήδη. Οπότε, όταν δημιουργείς, ουσιαστικά κάνεις την επιλογή σου.

Μ. Μουσική εγώ γράφω γιατί πολύ απλά μ' αρέσει πολύ να γράφω. Είναι κάτι που όπως είπε και ο Δημήτρης είναι δικό σου, βγαίνει από μέσα σου, καλό, κακό δεν έχει σημασία. Είναι μια μορφή έκφρασης όπως είναι οι εικαστικές τέχνες, το Θέατρο κλπ. Συμμετέχω και σε ένα συγκρότημα ως drummer, λεγόμαστε Revenge of The Giant Face και τώρα ετοιμαζόμαστε για το παρθενικό μας live στις 21 Δεκεμβρίου στο Κύτταρο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική που φτιάχνετε;

Δ. Σαν είδος; Θα την χαρακτήριζα κυρίως Dubstep, αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα, από διάφορες μουσικές κουλτούρες.

Μ. Κατά βάση είμαστε DubStep, αλλά έχοντας ο καθένας δικές του μοναδικές επιρροές προσπαθούμε να δέσουμε όλα μας αυτά τα στοιχεία μαζί, έτσι θα ακούσεις και λίγο Hi Jazz κλίμακες μέσα και λίγη ψυχεδέλεια και λίγο idm.

Έχετε κάποιο πλάνο; Ποια θα ήταν η ιδανική συνέχεια των ParrotHeadz;

Δ. Το ιδανικό θα ήταν αν μέσα στους πρώτους μήνες του 2012 μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε το πρώτο μας άλμπουμ, με ή χωρίς βοήθεια και να παίζουμε live.

M. Θα ήταν η τέλεια εξέλιξη αν καταφέρναμε να βγάζαμε album μέσα στο 2012, αλλά πιο σημαντικό για μένα είναι να αρχίσουμε να κάνουμε live.

Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε;

Δ. Ο πρώτος δίσκος που θυμάμαι και αγόρασα είναι το «Η πόλις εάλω» των Terror X Crew, πρέπει να ήμουνα 12 χρονών .

Μ. Και εμένα αυτός ήταν ο πρώτος μου δίσκος! Τυχαίο που έχουμε κάνει τους ParrotHeadz μαζί;!

Και ποιοι δίσκοι σας έχουν σημαδέψει; Με ποιον τρόπο;

Δ. Με έχουν σημαδέψει τα τραγούδια του Ξυλούρη, γιατί τα ακούγαμε και τα ακούμε με τον πατέρα μου.

Μ. Εμένα δεν με έχουν σημαδέψει αρκετοί δίσκοι, πιο πολύ κομμάτια, τα οποία τα συνδέω με προσωπικά βιώματα, κακά και καλά, και όποτε ακούω αυτά τα κομμάτια αναπολώ.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος νέος μουσικός σήμερα;

Δ.Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι ότι στην εποχή μας, έχει πλέον γραφτεί τόση πολλή μουσική, που είναι πολύ δύσκολο κάποιος να βρει τελείως προσωπικό ήχο και στυλ. Άρα είναι και πιο δύσκολο να ξεχωρίσει.

Μ. Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα είναι να καταφέρει να ακουστεί ο μουσικός, γιατί σήμερα μέσα σε όλο αυτό το χάος που λέγεται ίντερνετ δύσκολα βγαίνει η φωνή σου προς τα έξω.

Δ. Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς επειδή υπάρχει όλη αυτή η υπερπληροφόρηση, δεν χρειάζεται κανείς να δυσκολευτεί για να βρει αυτό που θέλει, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να εμβαθύνει στην μουσική. Και ναι μεν ο κόσμος πια ακούει πολλή μουσική, αλλά την κατανοεί πολύ επιφανειακές, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί τα μουσικά κινήματα του τύπου Rave, New Wave ή ακόμα πιο παλιά το Rock ’n’ Roll.

Μ. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι ότι επειδή ο καθένας μπορεί να γράψει μουσική από το δωμάτιό του, υπάρχει πολύ μεγάλη ποσότητα υλικού διαθέσιμο για τον κόσμο να ακούσει, και αυτό έχει ως συνέπεια πολλές φορές να μην ακούγεται αξιόλογο υλικό, επειδή πολύ απλά χάνεται μέσα στην πληθώρα.

Υπάρχει δίσκος που έχετε [στ’ αλήθεια] ακούσει πάνω από 100 φορές τελευταία;

Δ. Δίσκος δεν ξέρω, έχω ακούσει όμως χιλιάδες φορές το Echoes των Pink Floyd, το οποίο κατά τη γνώμη μου ίσως και να είναι το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ.

Μ. Ο τελευταίος δίσκος που έχω λιώσει είναι το In Rainbows των Radiohead.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχετε ως πρότυπο;

Δ. Οι γονείς μου.

Μ. Είναι σίγουρα οι γονείς, γιατί έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στο ποιος είμαι σήμερα.

Πώς τα βλέπετε τα πράγματα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Το μέλλον; Υπάρχει ελπίδα;

Δ. Κοίτα, εδώ και ’κανα δίμηνο αποφάσισα να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις, γιατί αυτό που κάνουν είναι απλά να με γεμίζουν με άγχος και οργή. Αν πιστεύεις αυτά που λένε μπορεί να φτάσεις στο σημείο να λες «γιατί έχουν κάνει τη ζωή τόσο δύσκολη»; Απλά τους απορρίπτω και βρίσκω τα πράγματα που θέλω να κάνω, χωρίς γκρίνια και χωρίς φόβο.

Μ. Συμφωνώ απόλυτα με τον Δημήτρη, θέλω να πιστεύω πως μέσα από όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα θα γίνει ένα ωραιότατο "restart" και ότι σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να γεννάμε ωραία πράγματα σαν χώρα.

Ποιος είναι ο πιο μεγάλος σας φόβος;

Δ. Τα ψέματα.

Μ. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως τρελαθώ.

Και τι σας δίνει δύναμη;

Δ. Οι φίλοι μου, η κοπέλα μου, οι γονείς μου, η μουσική.

Μ. Ακριβώς τα ίδια.

Πείτε μου μερικά πράγματα που σας αρέσει πολύ να κάνετε.

Δ. Να αράζω σπίτι με την παρέα, να βάζουμε ένα άλμπουμ στο cd-player, να το ακούμε ολόκληρο και μετά να αποφασίζουμε αν μας άρεσε ή όχι. Γενικά, πολλά πράγματα, αρκεί να υπάρχουν γύρω μου οι άνθρωποι που θέλω.

Μ. Να πηγαίνω για φαγητό, να βγαίνω με τους φίλους μου, με την κοπέλα μου, να αράζω σπίτι, να γράφω μουσική.

Τι σας ενοχλεί πιο πολύ γύρω σας;

Δ. Η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, η βία.

Μ. Το γεγονός ότι δεν μπορώ να νιώθω ελεύθερος να κυκλοφορήσω παντού χωρίς φόβο μήπως γίνει κάτι (βία, κλοπή κλπ).

Επιτυχία τι σημαίνει για σας;

Δ. Να βρίσκεις το δρόμο σου με το δικό σου τρόπο και να έχεις γύρω σου έμπιστους ανθρώπους που τους αγαπάς και σε αγαπάνε.

Μ. Μια μορφή επιτυχίας είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς και να το κάνεις καλά. Να έχεις δίπλα σου τους ανθρώπους που αγαπάς και σ' αγαπούν. Να κάνεις μια ωραία οικογένεια.

Μαγειρεύετε;

Δ. Κάτι κάνω. Το καλοκαίρι η μάνα μου με έμαθε να φτιάχνω κινέζικο ρύζι με λαχανικά και το έχω τιμήσει τους τελευταίους μήνες. Λοιπόν, βάζεις νερό να βράζει για το ρύζι και αν θες για περισσότερη γεύση ρίχνεις και έναν κύβο κνορ. Ταυτόχρονα παίρνεις ό,τι λαχανικά θες, ντομάτα, πιπεριά, μελιτζάνα, κολοκύθι, κρεμμύδι και τα τηγανίζεις με λίγο λάδι. Αφού γίνει το ρύζι, το ρίχνεις στο τηγάνι για να αναμιχθούν καλά οι γεύσεις και είσαι έτοιμος.

Μ. Ε, κουτσά στραβά μαγειρεύω. Το καλοκαίρι με την κοπέλα μου φτιάξαμε ρύζι με κρέμα γάλακτος, μανιτάρια, κρεμμύδια, ξερό βασιλικό και παρμεζάνα. Βράζεις ρύζι, τσιγαρίζεις κρεμμύδι σε λίγο λάδι για να μελώσει, μετά ρίχνεις και τα μανιτάρια να τσιγαριστούν και μετά λίγο βασιλικό, τα μεταφέρεις όλα σε άλλο καθαρό σκεύος και ρίχνεις το ρύζι μαζί με κρέμα γάλακτος και ανακατεύεις καλά για να δέσουν όλα μαζί.

Ποια είναι η καλύτερη είδηση που ακούσατε τελευταία;

Δ. Τα ξαδέρφια μου που παντρεύτηκαν, η ξαδέρφη μου που είναι έγκυος και το καινούριο φοιτητικό πάσο (λέμε τώρα).

Μ. Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης και μου είπε ότι μας άκουσαν από ένα blog (το πρώτο review που πήραμε ως Parrotheadz) και έχουν γράψει πολύ ωραία πράγματα για εμάς. Με ανέβασε πολύ ψυχολογικά.

Ποιο ήταν το τελευταίο ταξίδι που κάνατε;

Δ. Το τελευταίο ταξίδι που έκανα ήταν στην Ισπανία, πήγα στη Βαρκελώνη, στη Βαλένθια και στο Καστέγιον. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα; Την κοπέλα μου που με περίμενε στο αεροδρόμιο.

Μ. Το τελευταίο ταξίδι που έκανα ήταν το καλοκαίρι στην Άνδρο με την κοπέλα μου. Είχαμε αμάξι και γυρίσαμε μεγάλο μέρος του νησιού. Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο ήρεμος και ολοκληρωμένος ένιωθα. Ήταν από τις στιγμές που θες να ζεις συνέχεια.

Πείτε μου δέκα δίσκους που θα έπρεπε να έχει -κατα τη γνώμη σας- ακούσει οπωσδήποτε κάποιος 20άρης του 2011.

Δ. Pink Floyd - Animals, Future Sound of London - Accelerator, Massive attack VS Mad Professor - No Protection, King Tubby & Pablo Augustus - Meets Rockers Uptown, Replikas - Koleydoyuran, Eyedea and Abilities - First Born, Burial - Untrue, Mos Def - Black on bothe sides, LTJ Bukem - Earth Volume One και Θανάσης Παπακωσταντίνου – Αγρύπνια.

Μ. Σίγουρα το Dark Side of the Moon των Pink Floyd, το Third των Portishead, το Mezzanine των Massive Attack, το Kid A και το In Rainbows από RadioHead, London Zoo από The Bug, Memories of the future από Kode9, The Last Resort από Trentemoller, Untrue από Burial και Crying over Pros for No Reason από edIT.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω το χρόνο, τι θα αλλάζατε;

Δ. Τίποτα, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και δεν μου αρέσει αυτό το υποθετικό στυλ του τύπου «τι θα γινόταν αν δεν είχα ή είχα κάνει το ένα και το άλλο».  

Μ. Τίποτα απολύτως, όλα έγιναν έτσι για να είμαι αυτός που είμαι σήμερα. Δεν μετανιώνω για τίποτα.

http://parrotheadz.bandcamp.com/