Νεονουάρ κιθαριστική ποπ από τη Βέροια.

Η μουσική του Μπάμπη που υπογράφει ως Dozen Draft είναι ακριβώς όπως και ο ίδιος: όμορφη, χαμηλών τόνων, με έντονο συναίσθημα. «Τα μελαγχολικά πνευστά των Efterklang μπλέκουν με τις σκοτεινές, μιλιταριστικές τυμπανοκρουσίες των Black Heart Procession σε ένα neo noir/neo folk ηχητικό περιβάλλον», όπως έγραψε και ο Sound Injections που μου τον σύστησε. Την ημέρα που συναντηθήκαμε στην Αθήνα για να γίνει η συνέντευξη ήταν αρκετά συγκρατημένος, δεν έχει συνηθίσει να μιλάει για τον εαυτό του, και ειδικά να φωτογραφίζεται. Αφού βολτάραμε στη λαϊκή και στηθήκαμε στη σειρά για να πάρουμε σουβλάκια, χαλάρωσε και τελικά μιλήσαμε για πολλά. Παρεμπιπτόντως, ήταν πολύ ωραία σουβλάκια, το επιβεβαίωσε κι ο ίδιος, κι η γνώμη του μετράει –τα καλύτερα σουβλάκια του κόσμου τα πετυχαίνεις στα ποντιακά πανηγύρια, όπου δουλεύει κάποιες φορές ως ηχολήπτης. Ο Dozen Draft ζει και δημιουργεί στη Βέροια και παίζει αυτό που θα έπαιζαν και οι Fleet Foxes ή οι Animal Collective αν ήταν Βεροιώτες. Το κομμάτι του «Africa of the possessed eruption» είναι από τα καλύτερα που έχω πετύχει τελευταία στο soundcloud, η τρομπέτα στο βάθος το κάνει σχεδόν συγκινητικό.

Φωτο : Manteau Stam

Η πρώτη ερώτηση που του έκανα ήταν πώς προέκυψε το όνομα Dozen Draft. «Εντελώς τυχαία», μου είπε, «σκεφτόμουν να βρω ένα όνομα για να ανεβάσω τα κομμάτια στο soundcloud, πήρα το λεξικό, το άνοιξα και απλά διάλεξα δυο λέξεις στην ίδια σελίδα απ’ το D». Στη συνέχεια ήταν... αποκαλυπτικός:

Γεννήθηκα στη Βέροια. Σπούδασα στη Λαμία. Έχω επιστρέψει στη Βέροια και μένω εκεί μέχρι σήμερα. Θυμάμαι πολύ έντονα όταν ήμουν παιδί να παίζω σε αλάνες με άλλους πιτσιρικάδες, να πετάμε πέτρες σε τζάμια, να πηδάμε μέσα σε ασβέστη, να γυρνάω σπίτι βρώμικος, τη μάνα μου να φωνάζει.

Όταν ήμουν δημοτικό έλεγα πως ήθελα να γίνω κτηνίατρος. Δε ξέρω, ίσως λόγω της αδυναμίας μου απέναντι στα ζώα. Δεν ήταν όνειρο όμως. Αργότερα, κάπου στο γυμνάσιο, άκουσα NIRVANA. Ήταν το βάπτισμά μου σε κάτι άγνωστο για μένα.
Στην Ε' δημοτικού, ο πατέρας μου, μού έφερε ένα ακορντεόν. Οι διπλανοί μας ήταν μουσική οικογένεια. Θυμάμαι είχαν ένα πιάνο με ουρά στο σαλόνι τους, η κόρη έπαιζε βιολί, η μητέρα τους ακορντεόν. Πήγαινα συχνά και τους χάζευα που έπαιζαν. Καθόμουν ήσυχα χωρίς να σκέφτομαι και απλά τους άκουγα. Μάλλον γινόταν αρκετά έντονα αυτό και οι δικοί μου έκριναν πως θα ασχολιόμουν. Ένα μεσημέρι γυρνώντας σπίτι από το σχολείο, ήταν η κυρία Νίτσα εκεί και έπαιζε ακορντεόν. Δεν ήταν όμως το δικό της. Λίγο μετά μου είπε πως είναι δικό μου.

Ίσως το να υπάρξουν αφορμές για τη συνεχή μου ενασχόληση με τη μουσική, να ήταν κάτι το ιδανικό.

Ο παππούς μου έλεγε πως, αν ψάχνεις φίλους χωρίς ελαττώματα θα μείνεις χωρίς φίλους.

Η μουσική μου βασίζεται κατά το περισσότερο μέρος της στις κιθάρες. Σκαρώνω μία φράση και την εξελίσσω. Παίζει λουπάροντας σχεδόν σε όλο το track. Αργότερα προσθέτω τα κρουστά και τελευταία τις φωνές. Όλες οι μελωδίες είναι παιγμένες στην κιθάρα. Αν κρίνω ότι κάποια φράση θα ταίριαζε πιο πολύ να ακουστεί με κάποιο άλλο όργανο και έχω τη δυνατότητα να βρω κάποιον να το παίξει, καλώς. Είμαι τυχερός που έχω τον Στράτο στην τρομπέτα. Είναι πολύ δυναμικό όργανο. Λίγο ακορντεονάκι... αυτό ήταν. Κάπως έτσι ηχογραφώ μέχρι στιγμής τη μουσική μου.  

Μου αρέσει να παίζω με τον ήχο. Έχω ένα στούντιο ηχογραφήσεων με ένα φίλο και συνεργάτη στη Βέροια. Κάνω και κανένα μεροκάματο ως ηχολήπτης εκτός στούντιο. Είναι πολύ ωραία, ειδικά στα ποντιακά πανηγύρια... εκεί υπάρχουν τα καλύτερα σουβλάκια που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου!
Τελευταία διάβασα τον «Τοίχο» του Ζαν Πωλ Σαρτρ. Δεν με έκανε να δω διαφορετικά τη ζωή, αλλά όλες οι ιστορίες και οι ήρωες που αναφέρει σε κάνουν να νιώσεις τόσο έντονα την έννοια της ύπαρξης και τη συνειδητοποίηση αυτής που με έπιανε ένα αίσθημα άγχους.

Οι φίλοι μου έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω κάποιους φίλους από παλιά. Με επηρεάζει πολύ η γνώμη τους, σε πολλά θέματα. Σε καθημερινά θέματα. Αυτό που περνάει από αυτούς προς εμένα είναι καθολικό, και επηρεάζει τη ζωή μου. Μπορεί να είναι και κάποιο ελάττωμα, αλλά γιατί όχι και αυτό. Ο παππούς μου έλεγε πως, αν ψάχνεις φίλους χωρίς ελαττώματα θα μείνεις χωρίς φίλους.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό στη Λένα Πλάτωνος. Αυτός ο «τρελός» τρόπος που γράφει μουσική και ενορχηστρώνει τα τραγούδια της! Θεωρώ ότι δένει πολύ πετυχημένα τα λόγια με τη μουσική της. Το «Σαμποτάζ» είναι ένας δίσκος πραγματικά πολύ πολύ δυσκολοάκουστος για εκείνη την εποχή, και όχι μόνο. Αυτό το θεωρώ επιτυχία.

Το πιο μεγάλου όφελος από την ασχολία μου με τη μουσική; Σίγουρα δεν είναι ότι βγάζω χρήματα. Μάλλον το ότι δε χρειάζεται να ξυρίζομαι.

Ενδεχομένως υπάρχει και ζημία, αλλά σε ό,τι και να κάνεις ποτέ δεν είσαι πλήρως ικανοποιημένος.
Για έναν φίλο μου επιτυχία σημαίνει Κυριακή πρωί να μη ξυπνάει μόνος, ύστερα από Σαββατόβραδο εξόδου. Για μένα δεν ξέρω. Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Αλλά και το σενάριο με το σαββατόβραδο δεν είναι κακό.

Ο πιο μεγάλος μου φόβος; Να με βάλουν φυλακή, να με βασανίσουν με κάτι που μου προκαλεί αφόρητο πόνο, να ζήσω για μέρες κάτω από ερείπια ύστερα από σεισμό. Καμιά φορά φοβάμαι και τη θάλασσα. Θεωρητικά ξέρω κολύμπι, αλλά φοβάμαι να τραβηχτώ στα βαθιά. Ίσως αυτός ο φόβος μου να κρατάει από εκείνες τις ταινίες που έβλεπα μικρός, με καρχαρίες και τέτοια.

Το φθινόπωρο του 2008, είχα αποφασίσει πως θα μετακόμιζα Αθήνα. Ένα πρωινό είχα ένα interview. Είχα ψιλοαργήσει και έφυγα βιαστικός με πλαστικό καφέ στο χέρι. Καταλαβαίνεις τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Είμαι και λίγο ευαίσθητος με το θέμα του εντέρου μου.

Η Βέροια μου αρέσει πολύ που είναι πολύ κοντά στη φύση. Παίρνεις το αυτοκίνητο και σε δέκα λεπτά είσαι στο βουνό. Μου αρέσουν οι διαδρομές στο δάσος. Τις προάλλες είχαμε πάει με τα παιδιά να μαζέψουμε κάστανα. Είδαμε αγελάδες, κατσίκες... Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι δεν έχεις χώρο. Δεν έχεις χώρο να περπατήσεις. Σου φτάνουν  20' για να διανύσεις περπατώντας τη μια άκρη την άλλη. Στην Αθήνα δεν είναι έτσι. Βγαίνεις μια βόλτα να ξεσκάσεις και μπορείς να περπατάς για ώρες. Αντικρίζεις πρόσωπα, προσπαθείς να μαντέψεις τι είναι, τι σκέφτονται. Μπαίνεις στο μετρό, περνάς από σταθμούς. Είναι υπέροχη πόλη για δημιουργία. Σου διεγείρει τη φαντασία.

Με εκνευρίζει που ο κόσμος γρήγορα ξεχνά. 30 χρόνια πριν διώξαμε τους φασίστες. Σήμερα απλά βιώνουμε τη χούντα καθημερινά με τη νέα φορολόγηση, νέα σκληρά μέτρα. Έχουμε 4 φασίστες υπουργούς, κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για αυτό.

Μου αρέσει να παίζω μπάσκετ με τα παιδιά, να την πέφτουμε ώρες πολλές τα καλοκαίρια έξω από τα Κ.Ε.Π. στη Βέροια και να βλέπουμε τον κόσμο να περνά. 
δύναμη μου δίνει να σκέφτομαι θετικά. Το κάνω σπάνια όμως.

Τι θα έκανα εάν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο χρόνο; Και μόνο που θα γυρνούσα πίσω, εφόσον έχω κρατήσει τις αναμνήσεις από το μέλλον, πιστεύω ότι θα έκανα πολλά πράγματα διαφορετικά. Θα προσπαθούσα να αξιοποιούσα το χρόνο μου. Έχω σπαταλήσει άπειρο χρόνο σε μαλακίες. 

Ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσες τελευταία;
Seven Swans, από Sufjan Stevens.

Πες μου 10 δίσκους που θεωρείς ότι πρέπει να έχει κάποιος οπωσδήποτε στη δισκοθήκη του. Και γιατί.
1. In Utero, Nirvana, για τον τόσο φυσικό ήχο του.
2. Bryter Layter, Nick Drake, επειδή τα κρουστά και τα πνευστά σκάνε τόσο διακριτικά  
3. Helplessness Blues, Fleet Foxes, γιατί ζηλεύεις την πολυφωνία τους και τις γλυκές κιθάρες.
4. Merriweather Post Pavilion, Animal Collective, τόσο γεμάτος δίσκος, δεν αναγνωρίζεις τι ακούς εκ πρώτης. Μαγεία.
5. Entroducing, Dj Shadow.  Γιατί απλά τα σπάει. 
6. Goo, Sonic Youth. Σκοτεινό όσο πρέπει.
7. KidA, Radiohead. Η ψυχεδελική του διάθεση πλησιάζει απαλά
8. Abbey Road, The Beatles, Δίσκος που μπορεί να παίξει σχεδόν σε όλες τις στιγμές,
9. Fresh Fruit for Rotting Vegetables, Dead Kennedys, ο ορισμός του real punk.
10. Σαμποτάζ, Λένα Πλάτωνος, για να μη ξεχάσουμε ποτέ τα παιδικά μας παιχνίδια.

Σκέφτεσαι να κάνεις live;
Ναι, σύντομα.

Άμεσα σχέδια...
Με τον καιρό θα έρθουν.

Ποια είναι η χειρότερη είδηση που άκουσες τελευταία;
Η πετρελαιοκηλίδα στη Νέα Ζηλανδία.

Πώς το βλέπεις το μέλλον;
Είναι δύσκολα. Πιστεύω όμως πως θα ξεπεταχτούν και πολλά θετικά από την όλη φάση.