Τρόμος και υψηλή αισθητική σε μία αριστουργηματική ταινία του Franju στην ταινιοθήκη του ough!

που προβάλλεται την Κυριακή [προσοχή! όχι το Σάββατο] στις 6 το απόγευμα στο Bios, με ελεύθερη είσοδο.

«Υπάρχει μια σκηνή στο Eyes Without a Face, στην διάρκεια της οποίας –σύμφωνα με την L’ Express- «οι θεατές έπεφταν σαν μύγες». Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου εφτά θεατές λιποθύμησαν, αναγκάζοντας τον σκηνοθέτη της ταινίας George Franju να δηλώσει απροκάλυπτα ‘τώρα ξέρω γιατί οι Σκωτσέζοι φοράνε φούστες’. Η ταινία σκανδάλισε τόσο πολύ τους θεατές, που οι κριτικοί της Γαλλίας προσπάθησαν να αγνοήσουν ακόμα και την ύπαρξή της. Ο μόνος Άγγλος κριτικός που παραδέχτηκε ότι του άρεσε, σχεδόν απολύθηκε».

Όλα αυτά τα αναφέρει ο συγγραφέας Patrick McGrath στην εισαγωγή του κειμένου που συνοδεύει την έκδοση της ταινίας σε DVD της Criterion.

Οι ταινίες τρόμου μέχρι τότε θεωρούνταν από τους Ευρωπαίους δημιουργούς και τους κριτικούς ως βήτα διαλογής, και κανένας σοβαρός καλλιτέχνης δεν ρίσκαρε να φτιάξει μια τέτοια ταινία. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Michael Delayle έγραψε στο Cahiers of Cinema ότι «το Eyes Without a Face στην πραγματικότητα είναι ένα film noir που είναι μασκαρεμένο σε ταινία τρόμου».

Ο George Franju ήταν πραγματικός καλλιτέχνης. Ήταν ήδη πολύ δημοφιλής για την μικρού μήκους ταινία του «Blood of the Beasts» -με σκληρές εικόνες από σφαγεία- υπήρξε ένας από τους ιδρυτές της Cinematheque Francaise το 1937 και πραγματικά φανατικός του σινεμά. Ενώ οι σύγχρονοί του Τριφό, Γκοντάρ και Claude Chabrole ήταν σινεκριτικοί που πήραν την κάμερα για να μετατρέψουν τις θεωρίες τους σε πράξη, ο Franju δεν είχε καμιά σχέση με το New Wave. Ήταν φανατικός του pulp και απλά ένας μανιώδης θεατής.

«Οι περισσότεροι Γάλλοι σκηνοθέτες θα είχαν προσβληθεί», γράφει ο McGrath, «αν τους είχαν προσφέρει αυτή τη δουλειά. Ο Franju όμως, έχοντας μεγαλώσει με τις βουβές ταινίες του George Melies και Louis Feuillade, έκανε μια προσπάθεια να συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο στο είδος του φανταστικού. Και τελικά, ήταν πολύ πετυχημένη. Ο παραγωγός της ταινίας, αρχικά του είχε δώσει τις εξής οδηγίες: να έχει αίμα όπως ο Φρανκενστάιν του Peter Cushing, αλλά όχι πάρα πολύ, ώστε να ανησυχήσει τους Γάλλους λογοκριτές, να μην δείχνει βασανισμό ζώων για να ανησυχήσει τους Άγγλους και να μην έχει τρελούς επιστήμονες, για να μην θυμίζει στους Γερμανούς τους γιατρούς των ναζί.

Τελικά, το σενάριο που παρέδωσε στον Franju ήταν ένα στόρι για έναν τρελό γιατρό που βασάνιζε ζώα και έκοβε γυναικεία πρόσωπα!

Ο Franju έφερε στο τιμ των σεναριογράφων τους Pierre Boileau και Thomas Narcejac, οι οποίοι μόλις είχαν ολοκληρώσει τη συνεργασία τους με τον Clouzot στις Διαβολογυναίκες και τον Χίτσκοκ στον Δεσμώτη του Ιλίγγου, και έδιναν ένα διαφορετικό πρεστίζ στην ταινία. Το στόρι βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jean Redon.
Ο παρανοϊκός γιατρός Dr. Génessier τεμαχίζει πρόσωπα γυναικών για να αποκαταστήσει το παραμορφωμένο από ατύχημα πρόσωπο της κόρης του σε μια ταινία υψηλής αισθητικής, με έντονο λυρισμό μέσα από την αγριότητα και σκηνές τρόμου. Όταν πρωτοπροβλήθηκε το 1960 προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, από ενθουσιασμό μέχρι αποδοκιμασίες αηδίας. Σήμερα θεωρείται αριστούργημα.

Το ίδιο και το σάουντρακ που έγραψε ο Μορίς Ζαρ και είναι από τις πιο παραγνωρισμένες δουλειές του.

http://en.wikipedia.org/wiki/Eyes_Without_a_Face