Το περιοδικό Kennedy, η κατάρα του ονόματος και η cheesy Αθήνα.

Ο Χρήστος Κοντός είναι φωτογράφος, Dj και πρόσφατα έκανε την είσοδο του στον χώρο των εκδόσεων με το DIY περιοδικό Kennedy, την biannual έκδοση, που ξεκινάει από κάτι πολύ προσωπικό, με σκοπό να μπει στα ράφια της βιβλιοθήκης πολλών ανθρώπων.

Φώτο: Eftychia Vlachou

Γιατί Kennedy;

Δεν έχει κάποια μεγάλη ιστορία το όνομα από πίσω του. Όταν μου ήρθε η ιδέα να κάνω το περιοδικό άρχισα να σκέφτομαι πώς θα μπορούσε να λέγεται και είναι το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό και μου ήρθε από ένα τραγούδι των Wedding Present που λέγεται Kennedy. Στο μεταξύ το τραγούδι είναι άσχετο με τον τίτλο του. Αλλά το όνομα μου φάνηκε πολύ πιασάρικο. Μετά σκέφτηκα ότι ο Kennedy είναι μια ιστορική φιγούρα που εμένα με ιντριγκάρει πάρα πολύ κι επειδή θέλαμε και το περιοδικό να κινείται σε αμερικάνικα πρότυπα της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ήθελα ένα διαχρονικό όνομα και να μην είναι κάτι τελείως αόριστο. Οπότε μπορεί να μην έχει κάποια τρελή ιστορία από πίσω του το πώς προέκυψε το όνομα, αλλά έχει ουσία. Κι έμεινε επειδή ήταν το μόνο που σκέφτηκα – δεν υπήρχε plan B – οπότε άρχισα να το λέω σε όλους και τους άρεσε πάρα πολύ.

Τι θα βρει κάποιος ανοίγοντας τις σελίδες του Kennedy;

Θα βρει συζητήσεις με ανθρώπους οι οποίοι είναι στα πλαίσια των δικών μου ενδιαφερόντων και των συνεργατών μου, οι οποίες δεν είναι ακριβώς συνεντεύξεις. Θέλαμε να κάνουμε κάτι που να μην είναι αμιγώς δημοσιογραφικό, αλλά να εστιάζει στους ανθρώπους που παρουσιάζουμε, γιατί πολλοί τους γνωρίζουν μόνο από την επαγγελματική τους ιδιότητα. Εμάς μας ενδιαφέρει να παρουσιάζουμε τους ανθρώπους και τις ιστορίες που έχουν να πουν, με μια φιλική προσέγγιση. Γι αυτό και διαλέγουμε είτε ανθρώπους τους οποίους τους ξέρουμε ήδη, είτε ανθρώπους που μπορούμε να έχουμε μια επαφή. Δεν μας ενδιαφέρει να μιλήσουμε με ανθρώπους άσχετους με εμάς. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο που μπορεί να βρει κάποιος στις σελίδες του Kennedy είναι φωτογραφίες. Είναι ένα φωτογραφικό έντυπο. Στο πρώτο τεύχος έχει ήδη τέσσερα θέματα αμιγώς φωτογραφικά. Επίσης, μπορεί να βρει και κάποια πράγματα για το ανδρικό ντύσιμο. Δεν είναι περιοδικό μόδας, αλλά μας ενδιαφέρει το ανδρικό στυλ πάρα πολύ και θέλουμε να έχει ένα κομμάτι τέτοιο. Γενικότερα αυτό που μπορεί να βρει κάποιος μέσα στο περιοδικό είναι αυτό που λέει και το δεύτερό του όνομα: “a journal of curiosities”. Δηλαδή ένα έντυπο που είναι λιγότερο περιοδικό και περισσότερο journal ή βιβλίο αν θες. Θέλαμε να είναι κάτι που να έχει άρθρα που θα τα διαβάσεις ξανά, πληροφορίες που μπορεί να σου χρειαστούν και στο μέλλον…  Δε θέλαμε να είναι κάτι το οποίο το διαβάζεις και τελειώνει στην πρώτη του ανάγνωση. Κατά τα αλλά είναι ένα πάρα πολύ προσωπικό έντυπο με πράγματα που αφορούν εμένα και αυτούς που συνεργάζομαι.

Το γεγονός ότι είναι πολύ προσωπικό δεν σας άγχωσε καθόλου για το αν θα έχει μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο;

Όχι, γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι αναζητούν ακριβώς αυτό στον Τύπο, μέσα σε αυτή τη μαζικότητα, όπου υπάρχουν άπειρα περιοδικά και συνεχώς βγαίνουν καινούρια, τα περισσότερα είναι massive, με θέματα που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, με πολλή διαφήμιση και με πληρωμένα θέματα. Έτσι πιστεύουμε ότι το πιο προσωπικό θα ενδιαφέρει περισσότερους ανθρώπους γιατί θα κάτσουν να διαβάσουν προσωπικές ιστορίες άλλων κι επίσης μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι ότι οι απόψεις μου και άλλων δέκα ανθρώπων θα έχουν appeal σε ένα ευρύτερο κοινό. Άρα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είναι ρίσκο ή ότι μπορεί να μην ενδιαφέρει τον κόσμο.

Η έκδοση είναι biannual, δηλαδή δύο φορές το χρόνο; Γιατί αυτό;

Αρχικά γιατί δε θέλουμε να αγχωνόμαστε για το πότε θα βγει. Θέλουμε να παίρνουμε το χρόνο μας και να βγάζουμε ένα καλό έντυπο. Κι επειδή βγήκε καλό το πρώτο τεύχος, τώρα το δεύτερο είναι ένα πιο δύσκολο, πάντα είναι. Όλοι περιμένουν από ‘σένα να ξεπεράσεις το πρώτο. Άρα από την αρχή σκεφτήκαμε ότι οι έξι μήνες είναι μια πολύ καλή περίοδος ανάμεσα στα τεύχη.

Η θεματολογία θα προσανατολίζεται ανάλογα με τη σεζόν;

Αυτό το τεύχος είναι για το καλοκαίρι και το φθινόπωρο και έχει αρκετά καλοκαιρινά θέματα, αλλά αυτό δεν θέλω να είναι περιοριστικό. Η στήλη για τα ρούχα σίγουρα θα έχει μια κατεύθυνση. Το επόμενο τεύχος που κυκλοφορεί την άνοιξη για παράδειγμα, σίγουρα θα έχει μια ανοιξιάτικη διάθεση. Τώρα τα φωτογραφικά θέματα μπορούν να είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αλλά δεν θέλω να μας περιορίζει.

Το Kennedy είναι μια πολυτελής έκδοση και το αντίτιμο του είναι 14 ευρώ. Σε μια εποχή που ο Τύπος παρακμάζει στην Ελλάδα, τι μέλλον έχει το περιοδικό;

Είναι ένα τοπικό φαινόμενο αυτό. Θα σου πω κάτι που συζητούσαμε με ένα φίλο που έχει ένα δισκάδικο. Μου έλεγε ότι τα best sellers του είναι οι πιο ακριβοί δίσκοι. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ενδιαφέρονται να πάρουν κάτι που θα τους μείνει, που θα είναι διαχρονικό και νομίζω ότι δεν τους ενδιαφέρει πόσα χρήματα θα δώσουν γι αυτό. Αυτή η λογική ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής μου, ακόμα και για τα ρούχα που αγοράζω και ήθελα να κάνω κάτι με την ίδια λογική. Πιστεύω ότι όσο πιο ευτελές είναι κάτι, τόσο πιο πολύ ο κόσμος δεν το θέλει. Ακόμα και τώρα που τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι. Νομίζω θα προσπαθήσει περισσότερο να μαζέψει σκόρπια λεφτά και να αγοράσει κάτι που είναι πραγματικά προσεγμένο, από κάτι το οποίο μπορεί να είναι φθηνότερο και να ‘ναι για λίγο. Εμείς θέλαμε να κάνουμε ένα έντυπο που θα το πάρεις στο σπίτι σου, θα το βάλεις στην βιβλιοθήκη σου και θα το ‘χεις μετά από δέκα χρόνια, παρά κάτι που θα το πετάξεις στην ανακύκλωση.

Οπότε η αξία του Kennedy είναι η διαχρονικότητα;

Ναι είναι πολύ βασικό κομμάτι του περιοδικού αυτό. Γι αυτό είναι και σχεδιασμένο έτσι, με τέτοιο χαρτί και τέτοιο εξώφυλλο. Θέλουμε να είναι κάτι το οποίο να μη σου κάνει η καρδιά να το παρατήσεις σε μια γωνία.

Από αυτά που μου λες αντιλαμβάνομαι ότι το περιοδικό στοχεύει σε ένα συγκεκριμένο target group. Θέλετε να το αγκαλιάσουν και άλλες μερίδες κόσμου;

Καλώς ή κακώς είναι ένας τίτλος που έχει ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Αλλά ξεκινώντας από ‘κει πάντα θες να το αγκαλιάσουν και άλλοι άνθρωποι. Κι έχω δει ήδη από την πορεία του στην Αθήνα – γιατί δεν μπορώ να έχω σαφή εικόνα για το εξωτερικό – ότι το έχουν αγκαλιάσει άνθρωποι που δεν περίμενα ότι θα τους άρεσε και θα το εκτιμούσαν τόσο πολύ, ακριβώς επειδή είναι εξειδικευμένο. Οι καλλιτέχνες που έχουμε, τα ρούχα, δεν είναι ίσως για όλους, αλλά μπορεί να ιντριγκάρουν πολλούς να μπουν στο κλίμα του περιοδικού. Δεν είμαι ελιτιστής και δεν θα έφτιαχνα σε καμία περίπτωση κάτι και θα έλεγα “μου αρέσει να το διαβάζουν μόνο αυτοί.”.

Σε ποια μέρη ταξίδεψες για το πρώτο τεύχος του Kennedy;

Ταξίδεψα στο Λονδίνο, στην Αθήνα και στα περίχωρά της.

Αυτό το δίκτυο των συνεργατών που είναι σε διαφορετικές χώρες, χτίστηκε από προσωπικές σου σχέσεις;

Ναι, αποτελείται κυρίως από φίλους. Κι έτσι θέλω να δουλεύω, με ένα πάρα πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων που ξέρω ότι θα μου δώσουν ακριβώς αυτό που θέλω.

Να μιλήσουμε λίγο για τη μουσική και το Kennedy. Σε ποια μουσικά ρεύματα προσανατολίζεται και ποιους καλλιτέχνες θέλει να παρουσιάζει;

Το Kennedy δεν είναι μουσικό περιοδικό, αλλά σίγουρα σε κάθε τεύχος θα παρουσιάζουμε έναν με δύο μουσικούς, γιατί είναι ένα κομμάτι που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Και πάλι εκεί θα είναι άνθρωποι που μπορεί να μην είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, αλλά έχουν χτίσει έναν μύθο στο χώρο τους. Όπως σχεδόν όλοι όσοι παρουσιάζονται στο περιοδικό. Πιστεύω ότι είναι καλό το κοινό να έρχεται σε επαφή με εκείνους τους unsung heroes, αν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε έτσι.  Δε μας ενδιαφέρει να πάρουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι massive και να τους παρουσιάσουμε. Τώρα, δεν ξέρω αν μπορώ να εντάξω τη μουσική που θα παρουσιάζει το Kennedy σε μια κατηγορία. Δε θέλω να βάζω ταμπέλες στη μουσική, αλλά ας πούμε ότι θα κινείται στην ηλεκτρονική ανεξάρτητη σκηνή της τελευταίας τριακονταετίας. Αλλά κι αυτό είναι ταμπέλα, δεν ξέρω αν μου αρέσει.

Έλληνες μουσικός θα παρουσιάζετε ποτέ μέσα απ’ το Kennedy.

Ναι, φυσικά, αρκεί να είναι στη σφαίρα του ενδιαφέροντός μας.

Διάβασα στο editorial την λέξη DIY. Θες να μου πεις πώς ακριβώς το ορίζεις σε σχέση με το περιοδικό;

Το DIY ξεκίνησε στα περιοδικά και στα fanzine στα τέλει της δεκαετίας του ’70, ειδικά τότε με το punk κίνημα, αλλά πάντα υπήρχε. Χρησιμοποιώ τη λέξη γιατί το Kennedy είναι ένα περιοδικό που έγινε από λίγους ανθρώπους, χωρίς οικονομική βοήθεια απ’ έξω, ούτε άλλου τύπου, η διανομή γίνεται από μας, το έντυπο από εμάς, το περιεχόμενο, δεν έχουμε γραφεία. Είναι ένα σπιτικό περιοδικό, σαν σπιτικό φαΐ. (γέλια) Άρα νομίζω δικαιολογεί τον όρο DIY στο έπακρο. 

Άρα δηλαδή δεν πιστεύεις στις μεγάλες ομάδες;

Οι μεγάλες ομάδες βγάζουν πιο άψυχα πράγματα στο τέλος. Μεγάλα περιοδικά της εποχής μας ωστόσο ξεκίνησαν ως DIY. Δεν μιλάω για μεγαθήρια, αλλά κάποια ανεξάρτητα περιοδικά μόδας τα οποία τώρα είναι νούμερα ένα, όπως το Purple, ξεκίνησαν από το όραμα ενός και μόνο ανθρώπου. Δεν ήταν κάτι που ξεκίνησε από μια εταιρία. Νομίζω ότι όλα τα μεγάλα πράγματα ξεκινάνε από το όραμα ενός  - δύο ανθρώπων.
 

Δεν έχετε διαφημίσεις, άρα όλα τα έσοδα είναι μόνο απ’ το αντίτιμο του περιοδικού, σωστά;

Ναι, τα έσοδα, που στην ουσία βγάζουν τα έξοδα της εκτύπωσης. Θα υπάρξουν διαφημίσεις σιγά – σιγά, αλλά και πάλι με ένα σεβασμό στον αναγνώστη και να είναι φυσικά και στο ύφος του περιοδικού.

Στο μέγεθος του περιοδικού πώς καταλήξατε;

Το μέγεθος είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι κάτι στο οποίο το περιοδικό οφείλει την επιτυχία του.  Είναι σα βιβλίο περισσότερο κι όχι σαν περιοδικό. Θέλαμε να είναι εύκολο να το έχεις μαζί σου, να μπορείς να το έχεις και στην τσάντα σου και στην βιβλιοθήκη σου και να είναι εύκολο στο διάβασμα.

Θα το μεγαλώνατε κι άλλο στο μέγεθος;

Δε θα ‘θελα να αλλάξει κάτι. Θέλω να κρατήσει το χαρακτήρα που έχει. Άντε να του δίναμε δέκα σελίδες ακόμα.

Υπάρχει ένα deadline στο μυαλό σου για το Kennedy; Είναι δηλαδή ένα εφήμερο project ή όχι;

Θέλω να υπάρχει. Δε βάζω κανένα χρονικό όριο στο μυαλό μου, γιατί βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια πολλά μικρά περιοδικά ξεκίνησαν με χαμηλές προσδοκίες και κατέληξαν να είναι ένα μεγάλο κομμάτι της κουλτούρας του Τύπου, όπως το Apartamento, το οποίο είναι ένα περιοδικό που μου έχει δώσει έμπνευση γενικότερα.

Πώς ήταν σε ψυχολογικό επίπεδο η προετοιμασία του πρώτου τεύχους;

Ήταν πάρα πολύ ευχάριστη διαδικασία, με μια αδρεναλίνη η οποία έτρεχε καθημερινά και πολύ υψηλά επίπεδα και ήταν συνεχώς ένα καθημερινό challenge. Έπρεπε να λυθούν προβλήματα, να έρθουν τα θέματα στην ώρα τους, να σχεδιαστεί… Ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ζωής μου. Τώρα που πιάνω το δεύτερο τεύχος έχει καταλαγιάσει λίγο αυτό.  Το πρώτο τεύχος δεν ξέραμε αν θα βγει καν. Όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στο editorial, το κάναμε για την διαδικασία περισσότερο και λιγότερο για τον τελικό προορισμό. Ήταν πολύ exciting όλη αυτή η διαδικασία και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ξέραμε αν θα βγει το περιοδικό για οικονομικούς λόγους και για διάφορους άλλους.

Δεν έχεις στήσει άλλοτε κάποιο άλλο περιοδικό από το μηδέν, έτσι;

Όχι, είναι η πρώτη προσπάθεια.

Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τον φωτογραφικό φακό;

Από πολύ μικρός. Από την εφηβεία μου κιόλας άρχισα να παίρνω μια μηχανή που υπήρχε στο σπίτι και να βγάζω τους φίλους μου και δεν είχα δεύτερη σκέψη για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Πέρα από την ιδέα να γίνω αρχιτέκτονας, κάτι το οποίο έφυγε γρήγορα, το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να είμαι φωτογράφος.

Άρα δεν έχεις κάνει ποτέ κάποιο άλλο επάγγελμα;

Όχι. Έχω ασχοληθεί μόνο με τη φωτογραφία και τη μουσική στη ζωή μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σου πόλη απ’ όσες έχεις επισκεφθεί μέχρι σήμερα;

Δύσκολη ερώτηση. Μπορώ να σου πω ποια είναι η αγαπημένη μου τον τελευταίο καιρό κι αυτή είναι η Μόσχα.

Θα έμενες μόνιμα εκεί;

Έχω αρχίσει και το σκέφτομαι λιγάκι. Έχει πάρα πολύ ζωή, έχει πάρα πολλά χρήματα και μια ροή, η οποία βοηθάει την τοπική κοινωνία να δημιουργεί χωρίς να έχει άγχος για την επιβίωσή της τόσο πολύ. Ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται καθημερινά. Οι άνθρωποι είναι πολύ ζεστοί, καλοί  και φιλόξενοι και επειδή έχω πάει αρκετές φορές πλέον, έχω δημιουργήσει ένα κύκλο εκεί που μου αρέσει πάρα πολύ και περνάει από το μυαλό μου πολλές φορές το να πάω να μείνω. Είναι όμως μια δύσκολη πόλη η Μόσχα. Ο καιρός είναι αφόρητος. Τα ενοίκια είναι πολύ ακριβά.

Πώς βρέθηκες εκεί την πρώτη φορά;

Με κάλεσαν να παίξω μουσική πριν δύο καλοκαίρια και από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο δύο φορές. Είναι άγνωστη πόλη για τους περισσότερους η Μόσχα και πολύ παρεξηγημένη.

Λόγω του πολιτικού καθεστώτος πιστεύεις;

Είναι ένα περίεργο καθεστώς ναι, αλλά δεν το έχω βιώσει γιατί όταν πάω περνάω πολύ καλά. Είναι μια άναρχη πόλη η Μόσχα, δε βασίζονται τόσο στους νόμους. Και είναι και σε ποιον κύκλο βρίσκεσαι. Στο δικό μου κύκλο νιώθω άνετα και οικεία.

Ποια χρώματα χαρακτηρίζουν την παλέτα σου ως φωτογράφο;

Γενικά τραβάω μόνο έγχρωμο, το 99 τοις εκατό των φωτογραφιών μου είναι με χρώμα. Μόνο και μόνο που με ενδιαφέρει η έγχρωμη φωτογραφία νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει τόσο με τα χρώματα, αλλά γενικά μου αρέσει η έγχρωμη φωτογραφία γιατί είναι ένα άλλο κομμάτι από την ασπρόμαυρη. Η ασπρόμαυρη για μένα τελείωσε όταν τελείωσα τη σχολή. Πολύ σπάνια την επισκέπτομαι. Πιστεύω ότι το χρώμα είναι πρόκληση στην φωτογραφία. Γ ια να καταλάβεις αν μια φωτογραφία είναι καλή ή όχι πρέπει να έχει χρώμα. Να δεις πώς το χειρίστηκε ο φωτογράφος. Για να σου απαντήσω στην ερώτηση όμως , οι φωτογραφίες μου είναι σκούρες κατά κύριο λόγο και με μεγάλες αντιθέσεις πάντα. Μου αρέσει να υπάρχει ένα πολύ φωτεινό σημείο σε μια σκούρα εικόνα. Θέλω πάντα οι φωτογραφίες μου να έχουν μια χρωματική έκπληξη. Συνήθως έτσι φωτογραφίζω.

Φωτογράφος πρότυπο;

Ο Lorca diCorcia.

Τι σου αρέσει να κάνεις στην Αθήνα;

Να σου πω κατ’ αρχάς ότι η Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ. Αν και πλέον δεν είναι βιώσιμη πόλη για μένα, από οικονομική και επαγγελματική άποψη. Υπάρχουν όμως πράγματα στην καθημερινότητά μου εδώ που μου αρέσουν πολύ και δεν τ’ αλλάζω εύκολα. Και δεν εννοώ το προφανές του καιρού που λένε συνήθως όλοι. Έχω μια ρουτίνα πάντα στην Αθήνα. Μου αρέσει να την περπατάω και μου αρέσουν όλες οι περιοχές της. Κι στην Ομόνοια μου αρέσει να περπατάω και στο Κολωνάκι. Δεν είμαι τοπικιστής. Το κόλλημά μου το καθημερινό είναι αυτό. Θα ξυπνήσω κι επειδή πλέον έχω και πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, χωρίς έντονη επαγγελματική δραστηριότητα, περπατάω πάρα πολύ. Θα καθίσω θα πιω τον καφέ μου και θα γράψω στο σημειωματάριό μου, θα διαβάσω κάτι. Μου αρέσει που το κέντρο της Αθήνας περπατιέται εύκολα και κάνω όλες τις αποστάσεις με τα πόδια χωρίς να χρειάζεται να πάρω σε εκατό μέσα μεταφοράς, κάτι το οποίο με κουράζει απίστευτα στο Λονδίνο που ζω συχνά. Μου αρέσει το ότι ακόμα και τώρα η Αθήνα έχει μια ελευθερία πολύ έντονη. Επίσης, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν έχω φοβηθεί ποτέ στην Αθήνα. Ακόμα και τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ.  Παρόλο που ξέρω ότι τα πράγματα είναι σκληρά σε πολλά σημεία της Αθήνας, δε με έχει τρομάξει ποτέ αυτή η πόλη, ούτε με έχει διώξει. Όσο περνούν τα χρόνια μάλιστα μου αρέσει ακόμα και η κακή αρχιτεκτονική πλευρά της Αθήνας κι όλο αυτό το χαοτικό που έχει. Είναι μια πολύ ετερόκλιτη πόλη.  Αυτό που με κάνει όμως να αγαπάω πάρα πολύ την Αθήνα, και νομίζω φαίνεται και στο  Kennedy, είναι το πώς την βλέπουν οι φίλοι μου από το εξωτερικό όταν την επισκέπτονται, οι οποίοι γενικώς την λατρεύουν.

Τι τους αρέσει πιο πολύ;

Τους αρέσει η απλότητα νομίζω. Το φαγητό – που και για μένα είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι – και συγκεκριμένα το φαγητό ταβέρνας. Κι εμένα αυτό μου αρέσει δηλαδή. Δεν πηγαίνω πολύ συχνά να φάω σε εστιατόρια και όσοι φίλοι έρχονται από το εξωτερικό σχεδόν πάντα τους πάω σε κάποια ταβέρνα να φάμε. Μου αρέσει πάρα πολύ η ζωντάνια, το ότι έχεις πολλές επιλογές, γιατί για παράδειγμα στη Βιέννη, έχει τύχει να βρεθώ και μετά τις 11 να μην μπορώ να βρω να πάω πουθενά σε κάποιες περιοχές.

Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που περνάμε και μια δύσκολη περίοδο σαν χώρα, έχεις ακόμα περισσότερες επιλογές από πριν στην Αθήνα.

Ναι, αλλά αυτό να σου πω την αλήθεια δεν μου αρέσει πάρα πολύ. Η μετατροπή του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας σε theme park, σε Disneyland των μπαρ, δε μ’ αρέσει.  Μου κάνει πάρα πολύ κακή εντύπωση και είναι ένα απ’ τα πράγματα που με απογοητεύουν στην πόλη τώρα τελευταία και με κάνουν να μην τη γουστάρουν πάρα πολύ. Το κέντρο είναι μια περιοχή που πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να παραδοθεί στα μπαρ τόσο πολύ όσο είναι αυτή τη στιγμή. Από μια κοινωνικοπολιτική αλλαγή στις παρυφές του κέντρου, που ξεκίνησε από τον Κεραμικό, το Γκάζι και μια διαφορετική κουλτούρα στην αθηναϊκή νύχτα και τη μέρα μη σου πω, τώρα βλέπουμε ότι μπαίνει πιο έντονα στο κέντρο και για ‘μενα το κέντρο θα έπρεπε να έχει έναν άλλο χαρακτήρα. Δε μου αρέσει να βλέπω συνεχώς φούρνους και μπαρ σε κάθε γωνία που παλιά ήταν ένα κατάστημα με ρούχα. Βλέπω ότι η Αθήνα χάνει τον χαρακτήρα της. Περιοχές όπως η Κυψέλη ας πούμε, που εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, λόγω του μεταναστευτικού είναι απροσπέλαστες για τους περισσότερους Αθηναίους. Όλοι έχουν ρίξει το βάρος τους σε πέντε δρόμους, επειδή είναι οι ασφαλείς δρόμοι της Αθήνας κι όλα γίνονται εκεί. Δε μου αρέσει να βλέπω άλλα μπαρ να ανοίγουν. Μπορεί να δυσαρεστήσει πολλούς αυτό που λέω, αλλά έτσι νιώθω.

Αν έπρεπε να δείξεις σε κάποιον που δεν έχει έρθει ποτέ στην Αθήνα την πόλη σου, ποιες θα ήταν οι τέσσερεις φωτογραφίες που θα έβγαζες για να του την παρουσιάσεις. Θέλω δηλαδή να μου πεις τέσσερα captures.

Θα έβγαζα την Ακρόπολη, γιατί πιστεύω ότι η τουριστική πλευρά μιας πόλης είναι πολύ σημαντική και περισσότερο στην Αθήνα πάρα σε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή πόλη. Είναι μια πόλη χιλιάδων ετών και αν κάποιος έρθει στην Αθήνα πρέπει να την γνωρίσει ξεκινώντας από την αρχαία ιστορία της για να δει πως συνδέεται – αν συνδέεται – με το σήμερα. Άρα η Ακρόπολη είναι το ένα. Η δεύτερη φωτογραφία θα ήταν σίγουρα από το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας, γιατί πιστεύω ότι και αυτό είναι εξίσου σημαντικό κομμάτι της πόλης.  Μέσα σε μισή ώρα μπορείς να βρεθείς σε ένα κομμάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι στις ευρωπαϊκές πόλεις δεν το βλέπουν ούτε στα όνειρά τους και είναι πραγματικότητα. Αν κι εγώ προσωπικά δεν είμαι fan των μπάνιων στην Αθήνα, για έναν άνθρωπο που έρχεται πρώτη φορά στην πόλη, αυτό το πράγμα, ότι η θάλασσα δηλαδή είναι τόσο κοντά, είναι ασύλληπτο. Εμείς το ‘χουμε δεδομένο. Η φωτογραφία ίσως να ήταν λοιπόν απ’ το Σούνιο. Πάλι κάτι πολύ τουριστικό. Ίσως σου κάνει εντύπωση που σου λέω τόσο κοινότυπα πράγματα αλλά τα θεωρώ πολύ σημαντικά. Θα διακόψω λίγο την ροή της ερώτησης, αλλά τώρα πρόσφατα μου έστειλε ένα mail ο διευθυντής του αμερικανικού GQ και μου ζήτησε πληροφορίες για το τι να κάνει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του εδώ. Όλες οι πληροφορίες που του έδωσα ήταν άκρως τουριστικές. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις μόνο εναλλακτικά πράγματα. Του είπα λοιπόν, να πάει στην πλατεία Αββυσινίας στο παζάρι της Κυριακής για παράδειγμα - κι αν θες αυτή ίσως να ήταν η τρίτη φωτογραφία που θα έβγαζα, γιατί υπάρχει κάτι το ετερόκλητο εκεί, με όλα αυτά τα αντικείμενα που δεν έχουν καμία χρηστικότητα και είναι για πέταμα αλλά έχουν και τόση γοητεία-. Κι ο τύπος ξετρελάθηκε, μου είπε ότι είναι η καλύτερη συμβουλή που του έχω δώσει. Κάθε πόλη έχει τον χαρακτήρα της. Η Αθήνα έχει αυτόν το χαρακτήρα και ό,τι και να προσπαθούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε, δεν αλλάζει. Και τέταρτη φωτογραφία, θα ήταν ένα κτήριο ενδεικτικό της παλιάς αρχιτεκτονικής της Αθήνας που να μου αρέσει. Στην Πατησίων, απέναντι απ’ το Πολυτεχνείο ας πούμε, είναι το Ακροπόλ Παλλάς, που ήταν το πιο εμβληματικό ξενοδοχείο της πόλης, ακόμα πιο εμβληματικό και από την Μ. Βρετανία. Έχει κλείσει πολλά χρόνια, έχει παρατηθεί και είναι το αγαπημένο μου κτίριο στην Αθήνα.

Σε κάθε τεύχος του Kennedy θα υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι από την Αθήνα;

Το περιοδικό είναι από την Αθήνα και ένα μεγάλο του κομμάτι είναι αφιερωμένο στην Ελλάδα, παρόλο που είναι ένα διεθνές έντυπο. Θέλω να προβάλλω την Ελλάδα με κάθε τρόπο. Σίγουρο δεν είναι τίποτα αλλά θα ήθελα πάντα να μπορώ να βάζω ένα μικρό κομματάκι από εδώ, γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα πουλάει πάρα πολύ αυτή τη στιγμή έξω. Πάρα πολύ. Όλο αυτό με την κρίση έχει κάνει την χώρα μας γνωστή σε όλο τον κόσμο κι έχει κάνει και πολύ καλό promotion, εκτός από κακό.

Όποτε το Kennedy θέλει να προβάλει το διαφορετικό πρόσωπο της Ελλάδας.

Ναι, το καλό κομμάτι.

Χωρίς να θέλω να βαρύνω το κλίμα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο ότι το release του περιοδικού συνοδεύτηκε από τον θάνατο του Άγγελου Παντελίδη. Θα ήθελες να μου μιλήσεις λίγο για το πώς νιώθεις μετά από αυτό;

Το περιοδικό ξεκίνησε από εμένα και τον Άγγελο. Ήταν μια ιδέα δική μου και ο Άγγελος ως πάρα πολύ καλός φίλος, αλλά και πάρα πολύ καλός γραφίστας πίστευα ότι ήταν το καλύτερο άτομο για να συνεργαστώ. Η τρίτη προσθήκη στο περιοδικό είναι ο τυπογράφος μας ο Κώστας ο Λιναρδόπουλος, ο οποίος αποφάσισε να στηρίξει το πόνημά μας, καθώς κατείχε την τεχνογνωσία. Έτσι ξεκίνησε λοιπόν το περιοδικό. Τρεις άνθρωποι ήταν ο βασικός πυρήνας. Αυτό που έγινε με τον Άγγελο είναι πέρα από κάθε λογική και κατανόηση. Ο θάνατος είναι κάτι έξω απ’ τη ζωή. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούμε εμείς που είμαστε ακόμα εδώ κι όσο μεγάλο χτύπημα κι αν ήταν, σαν άνθρωπος εγώ προσωπικά θέλω να τα παίρνω όλα σαν αφορμές για να πηγαίνω ένα βήμα πιο μπροστά. Έχασα έναν πολύ καλό φίλο πάνω απ’ όλα μα και έναν πολύ καλό συνεργάτη. Η ανθρώπινη επαφή είναι που μου λείπει. Σχεδίασε όμως κάτι τόσο καλό, που θα ζει μέσα από τις σελίδες του. Είναι η παρακαταθήκη του.

http://kennedymagazine.com/

http://kennedymagazine.tumblr.com/

Το launch party του Kennedy Magazine θα γίνει την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ.

Special guest: Lee Douglas 
Ώρα έναρξης: 22:00 - Είσοδος ελεύθερη