Μια παράσταση με έντεκα ιστορίες, δεκατρείς ήρωες, roller coaster, τσιρότα και νεροπίστολα. Ο Δημήτρης Μπογδάνος σκηνοθετεί.

Το Γαμ. δεν είναι ούτε κωμωδία,ούτε δράμα,είναι αλήθεια.Το Γαμ. είναι το πώς η ιστορία του διπλανού σου πχ η ιστορία του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα σου στο τρένο, στην ουρά μιας τράπεζας ή σε ένα οικογενειακό τραπέζι, παράλληλα με την δική σου και παράλληλα με του απέναντί σου δημιουργούν αυτές τις χαώδεις σκέψεις στο μυαλό σου και πώς αν γνώριζες όλες αυτές τις ιστορίες θα σεβόσουν διαφορετικά τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου. Το Γαμ. είναι το κίτρινο χρώμα που έχει οξύτητα, φως και παιδικότητα. Το Γαμ. είναι 11 ιστορίες που θα εκτυλιχθούν στην σκηνή του Βios την Πέμπτη 16 και Σάββατο 18 Μαΐου στα πλαίσια του Βob Theater Festival από 13 ηθοποιούς και ήρωες της καθημερινής ζωής, σαν εσένα.

Δημήτρη, ποια είναι η μέχρι τώρα θεατρική διαδρομή σου;
Ασχολούμαι με το θέατρο από το 2005 με ένα μικρό διάλειμμα έγινε λόγω μεταπτυχιακών σπουδών σκηνοθεσίας στο Royal Academy of Dramatic Art και performance στο Central Saint Martins του Λονδίνου. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα συνδέθηκε με μια ακόμη συνεργασία με το Bios,την «Τελεία» του Πίτερ Ρέυνολντς και έπειτα μπήκα στην «Σπείρα Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη, κάνοντας μαζί του τρεις παραγωγές. Ακολούθησαν οι παραστάσεις «Τρεις Σοπράνο στο Τσάι μου» και «Η γυναίκα loser».

Πώς προέκυψε η σκηνοθεσία στο ΓΑΜ. ;
Κάποια στιγμή τυχαία έπεσε στα χέρια  μου μέσω του αδερφού μου το μυθιστόρημα της Κατερίνας Έσσλιν ΓΑΜ. στο οποίο βασίζεται η παράσταση. Έτσι, η πρώτη ανάγνωσή του έγινε «αγνά» και αβίαστα, χωρίς άγχος γιατί όταν σου έχει ζητηθεί να διαβάσεις ένα βιβλίο για να το μεταφέρεις σκηνοθετικά σε τηλεόραση, θέατρο ή κινηματογράφο, η πρώτη ανάγνωσή σου πάνω σε αυτό είναι διαφορετική, πιο αγχωτική. Έπειτα, βρέθηκα σε μια παρουσίαση βιβλίου της Κατερίνας Έσσλιν για το ΓΑΜ. όπου εκεί της εκμυστηρεύτηκα την ιδέα που είχα για θεατρική μεταφορά του. Βέβαια, η ιδέα για θεατρική μεταφορά του βιβλίου είχε περάσει και από το μυαλό της ίδιας της συγγραφέως. Παρά την πίεση του χρόνου -τώρα κάνουμε το προσχέδιο της παράστασης που στήθηκε σε λιγότερο από έναν μήνα- και μιλώντας για συνύπαρξη δεκατριών ηθοποιών, ουσιαστικά μιλάμε για ένα εγχείρημα. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε σκληρά και πιστεύουμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Οι πρόβες θα συνεχιστούν και μέσα στο καλοκαίρι για να εξελιχθεί το έργο ακόμα περισσότερο και να έχει από του χρόνου μια ακόμα καλύτερη πορεία.

Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η παράσταση.
Το βιβλίο λέγεται «ΓΑΜ. μυθιστορήματα του ενός λεπτού» με 24 ιστορίες που η κάθεμία από αυτές έχει την δύναμη ενός μυθιστορήματος, δηλαδή η αρχή, η μέση, η κορύφωση και το τέλος μπορεί να χωρέσουν σε τρεις σελίδες. Αυτό είναι ένα ακόμα ταλέντο της συγγραφέως πέρα από την περίτεχνη γραφή της και την εύγλωττη έκφρασή της, δηλαδή η «ταχύτητα» με την οποία μπορεί και δουλεύει τις ιστορίες της και η ευκολία με την οποία μπορεί να συμπυκνώσει σε λίγες γραμμές αυτό που πραγματικά θέλει να πει. Εμείς επιλέξαμε έντεκα από τις εικοσιτέσσερις ιστορίες του βιβλίου και αυτές θα εκτυλιχθούν στην σκηνή σε κάτι παραπάνω από μία ώρα.

Ως Δημήτρης, πώς θα χαρακτήριζες το βιβλίο;
Θα το χαρακτήριζα «κίτρινο» γιατί το κίτρινο για μένα έχει μια οξύτητα ως χρώμα, έχει ένα στοιχείο που σου τραβάει το μάτι και συνάμα μια παιδικότητα.

Τι θα εκτυλιχθεί στην σκηνή του Βios;
Το πώς η ιστορία του διπλανού μας πχ η ιστορία του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα μας στο τρένο ,στην ουρά μιας τράπεζας ή σε ένα οικογενειακό τραπέζι, παράλληλα με την δική μας και παράλληλα με του απέναντι δημιουργούν αυτές τις χαώδεις σκέψεις και πώς αν γνωρίζαμε όλες αυτές τις σκέψεις θα σεβόμασταν διαφορετικά τον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μας. Πολλές φορές αντιμετωπίζουμε  με έναν x τρόπο τους ανθρώπους πριν προλάβουν καν να μας πουν την ιστορία τους. Ο σεβασμός στην ιστορία του άλλου είναι ένα από τα κύρια σημεία που εξερευνήσαμε στην παράσταση. Το μεγάλο μας στοίχημα ήταν να αποδώσουμε και εμείς τους «πυροβολισμούς με νεροπίστολο» και αυτό το συναισθηματικό roller coaster με την ταχύτητα που τραβάς ένα τσιρότο που κάνει μέσα στο βιβλίο η συγγραφέας. Η ζωή, εκεί, δεν διαγράφεται ούτε ως δράμα, ούτε ως κωμωδία. Η αλήθεια ήταν ο στόχος μας.

Πώς  χαρακτήριζες αυτές τις ιστορίες;
Καθημερινές, οικείες, κωμικοτραγικές, γλυκόπικρες,  σουρεαλιστικά αληθινές. Όπως λέει και η συγγραφέας συνδυάζουν την γλύκα της ζάχαρης και το ξινό του λεμονιού.

Και πόσο εύκολα, πιστεύεις, μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δύο «γεύσεις» ,η γλυκιά και η πικρή, στην ζωή μας;
Θα έλεγα πολύ εύκολα με την έννοια και η συνύπαρξη τους δεν χρήζει ιδιαίτερης προσπάθειας. Η καθημερινή ζωή μας είναι έτσι, γλυκόπικρη. Αν αφεθείς και ως δημιουργός δεν πεις ότι « εμείς τώρα πάμε να κάνουμε κωμωδία ή ένα δράμα ή ένα έργο κοινωνικό» και αν απλά το αφήσεις να κυλήσει, θα δεις ότι συγκίνηση, γέλιο και δάκρυ έρχονται όλα από μόνα τους, με ισορροπία. Και αυτή η φιλοσοφία αφήνω να διαπεράσει όλα τα έργα που σκηνοθετώ.

Στην παράσταση συμμετέχουν δεκατρείς ηθοποιοί. Πώς  καταφέρατε να συντονιστείτε όλοι μαζί μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;
Στην πρώτη ανάγνωση του έργου αισθάνθηκα ότι είχα απέναντί μου μια dream team της σύγχρονης θεατρικής σκηνής. Όλα τα παιδιά : η Αλεξάνδρα Αϊδίνη,ο Χάρης Αττώνης, η Αθηνά Δελιάδη, η Ναταλία Καλημερατζή, ο  Χάρης Κρεμμύδας, η Αγγελική Μαρίνου, η Αγγελική Μαχαίρα, η Ιωάννα Μπακαλάκου, η Ιωάννα Νασιοπούλου, ο Φάνης Παυλόπουλος ο Γιώργος Στάμος, η Υβόννη Τζάθα και ο Στέλιος Ψαρουδάκης ξεχειλίζουν από ταλέντο και δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά δεδομένου του ότι και το κείμενο έχει απαιτήσεις αλλά και ο διαθέσιμος χρόνος προετοιμασίας ήταν πολύ μικρός. Έτσι, δεν μπορούσε να γίνει κανένας συμβιβασμός ως προς το ταλέντο των ηθοποιών. Τους ευχαριστώ πολύ που με εμπιστεύτηκαν και νιώθω ευγνώμων για αυτήν την συνεργασία. Ξεχωριστό ευχαριστώ στην Μαρίζα Παγκάκη, την μόνιμη συνεργάτη μου εδώ και χρόνια, για την σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια της παράστασης.

Τι θα έλεγες για τα αθηναϊκή θεατρική σκηνή του σήμερα;
Συγκρίνοντας και με την εμπειρία μου στο εξωτερικό, μπορώ να σου πω ότι  η Αθήνα  αυτή τη στιγμή έχει μια πολύ δυνατή θεατρική σκηνή. Εκτός από το ότι έχουμε πάρα πολλές θεατρικές σκηνές και θεατρικές ομάδες, βλέπουμε το θέατρο με μια πολύ ενδιαφέρουσα και σύγχρονη ματιά. Έχουμε πολλούς ταλαντούχους ηθοποιούς και ενστικτώδεις. Δεν νομίζω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που έχουν τόσο δυνατό θέατρο, όσο το δικό μας. Βέβαια, υπάρχει μια τεράστια έλλειψη τόσο στο οικονομικό όσο και στο οργανωτικό επίπεδο της παραγωγής, όσο και στο θέμα της εκπαίδευσης των ηθοποιών.

Η λέξη Γαμ., τελικά, τι θα πει ακριβώς;
Χωρίς να σου δώσω την πλήρη εξήγηση Γαμ. δεν θα πει τίποτα και ποτέ. Υπάρχει όμως και ένα «παρά μόνο» που δεν θα σου συνεχίσω. Ο θεατής είναι ελεύθερος να συμπληρώσει μόνος του την λέξη.

INFO: Bob Theater Festival, 14 -19 Μαΐου 2013, Bios, Πειραιώς 84