Από την Οδό Πανός μέχρι τον Φυσιοδίφη Junior ο Φώτης Παπαδόπουλος έχει ζήσει πολλά στη ζωή του. Και έχει ακόμα πιο πολλά να πει.

Είμαι στην οδό Λιόσιων, περπατώ σαν σε ντάγκλα. Ο ουρανός σαν το φως του Παρισιού, ξένος ανάμεσα σε μπουρδέλα, βουλκανιζατέρ, τυροπιτάδικα, βιαστικούς Έλληνες και πανέμορφα αλλοδαπά αγόρια, ένα σκηνικό-όνειρο για τους μερακλήδες και όμως για πολλούς ένα χάος. Μέσα σ’ αυτή την πόλη ένας πόλος έλξης. Για πολλούς. Εκεί συναντάς ακόμα διαφορετικούς ανθρώπους. Φτιαγμένους από υλικά που δεν τα έχει ακουμπήσει η χυδαιότητα. Άνθρωποι απλοί, που όμως είναι και της διπλανής πόρτας, ένα σωσίβιο αυτών των καιρών. Εκεί μέσα σ’ ένα σκηνικό ζεστασιάς ή όχι (εξαρτάται από τον αποδέχτη) ζει και ο Φώτης Παπαδόπουλος. Ένας λαμπρός άνθρωπος που είχε τα αρχίδια να κάνει αυτό που θέλει χωρίς να καταναλωθεί μέσα σε καθωσπρεπισμούς. Μια ζωή γεμάτη, κερδισμένη στα σημεία… Άνθρωπος που ανεβάζει την διανοητική λίμπιντο κατακόρυφα. Επιμελητής αφιερωμάτων του περιοδικού «Οδός Πανός» στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 80 παράλληλα με την στήλη «Πορνογραφήματα», αρθογράφος στα «Πρόσωπα» του Δαβαράκη, τηλεοπτική περσόνα στην δεκαετία του ’90 στο ιστορικό πλέον Senen X, εκδότης για 3 τεύχη του περιοδικού «Heteron» στα μέσα τις δεκαετίας του 2000,  παρών στις προθήκες των βιβλιοπωλείων σε ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο για το χασίσι, και από το 2010 είναι αισθητά παρών στο διαδίκτυο με το μπλογκ Φυσιοδίφης Junior, μια εντελώς δική του ματιά για την πραγματικότητα… Όλα αυτά μαζί ένα ερωτικό παρών που με αφορά.  

Φωτο: Νίκος Κατσαρός

Το όνομά σου το πρωτοσυνάντησα (εκ των υστέρων) σε ένα αφιέρωμα στο λογοτεχνικό περιοδικό «Οδός Πανός», αφιέρωμα στον Αντρέι Ταρκόφσκυ εν έτη 1992…
Ξεκίνησα από το λογοτεχνικό περιοδικό «Οδός Πανός» το 1989. Είχα στείλει ένα ποίημα με το τίτλο «Οι κολασμένοι μοναχικοί ποιητές», έτσι γνωρίστηκα με τον Χρονά και έπειτα είχα μια στήλη με σχόλια  ποικίλου είδους στο περιοδικό, με τίτλο «Πορνογραφήματα». Είχα σχόλια για τα καφενεία και σχόλια για την γραφίδα ποιητών – Σ’ ένα φίλο μου δεν αρέσει ο Ανδρέας Αγγελάκης, δεν μπορώ μου δήλωσε ο Χαράλαμπος, βαρέθηκα να διαβάζω για κορμιά, για εραστές, για ερωτικές συναλλαγές, πρέπει να τερματίσουμε την ποιητική αναπαράσταση των ερωτικών μας εμπειριών, υπάρχουν και άλλα θέματα να ασχοληθούμε. Επειδή διαφωνώ…

Τον Αγγελάκη τον γνώρισες;
Ναι, από την ΑΚΟΕ, εκεί πρωτ’ άρχισα την ερωτική μου ζωή, είχα πάει μαθητής στα γραφεία ως κρυφός. Μου την έπεσε κάποια, μετά με έβλεπε να φιλιέμαι στο στόμα με ένα παιδί. Επαναστατημένο φρικιό δηλαδή, εκεί μέσα έκανα τις γνωριμίες μου, άρχισα να πηγαίνω στην Ομόνοια, στο καφενείο «Μέγας Αλέξανδρος» και γνώρισα εκεί τις γριές αδερφές, και συγγραφείς γνώρισα δηλαδή. Η μια φάση ήταν «Οδός Πανός» όπου γνώρισα ανθρώπους του πνεύματος, και η άλλη η Ομόνοια, αρκετούς γνώρισα εκεί, μετά πήγα σ’ ένα τσοντάδικο, στα πάρκα, διάφορα….  

Οι διαφορές μεταξύ σινεμά και πάρκου, ποιες είναι; Εκτός ότι το ένα προϋποθέτει εισιτήριο;
Στο σινεμά βλέπεις και είναι πιο εύκολο να προσεγγίσεις, είσαι καυλωμένος, στο πάρκο υπάρχει πιο πολύ παιχνίδι. Κατά τ’ άλλα τα ίδια είναι και η απόλαυση και ο κίνδυνος… Η συνεχής αναζήτηση, το αδηφάγο στο σεξ σίγουρα σε επηρεάζουν. Εγώ δηλαδή, το χόρτασα το σεξ και ως αγόρι και μετά για ένα φεγγάρι στην πορνεία ως τραβεστί.

Δηλαδή, εσύ παραδέχεσαι ότι χόρτασες τον έρωτα;
Βλέπεις κάποιους 80 χρονών ή 70, και να δουλεύουν ως τραβεστί. Πλέον είσαι καταναλωτής, θέλεις και άλλο σώμα . Ξέρω ανθρώπους που ήταν όλη μέρα σε σινεμά, που ψάχνανε αυτό και μέχρι κάποιου σημείου είναι αποδεκτό, μετά πρέπει να βρεις το ποιοτικό σεξ. Ό,τι είναι να δεις το έχεις δει. Παντού υπάρχει αυτό το πράγμα και στις στρέιτ σχέσεις. Από ένα σημείο και μετά βλέπεις τσόντες, τον παίζεις και χύνεις, βγαίνεις έξω, πας στα θέατρα, το σεξ δεν πρέπει να είναι καταναλωτική μανία…

Μου θυμίζει τον αφορισμό του Μπωντλαίρ ότι ο «άνθρωπος όσο περισσότερο καλλιεργεί τις τέχνες, τόσο λιγότερο καυλώνει;»
 Α! και τι μ’ αυτό, εμένα μου έχει πάρει πίπα ποιητής που έγραφε τραγούδια επαναστατικά, έτσι τον γνώρισα. Θα σου πω για την γνωριμία μου με τον Χατζιδάκι. Πρώτη φορά που άκουσα Χατζιδάκι ήμουν παιδί, ακόμα 7 χρονών, στην Αλεξανδρούπολη όπου γεννήθηκα. Έψαχνα τα βινίλια του πατέρα μου, και άκουγα, όντας παιδάκι, μόνο ό,τι μου άρεσε το εξώφυλλο. Ανάμεσα στους δίσκους τις εποχής είχε και δυο του Μάνου. Το «Χαμόγελο της Τζοκόντα» και τη μουσική από τις «Όρνιθες». Το ένα απεικόνιζε το γνωστό πίνακα και το άλλο κάτι πουλιά. Μου άρεσαν οι ζωγραφιές – ως 7χρονος, τα έβλεπα ως ζωγραφιές- και έβαλα και άκουσα και μαγεύτηκα. Γοητεύτηκα. Λίγο μεγαλύτερος άκουγα τις μουσικές του. Χρόνια μετά είχα παραβρεθεί σε μια συναυλία του στην Ρωμαϊκή Αγορά όταν ένας θόρυβος ακούστηκε από τις φυλλωσιές, και διέκοψε την συναυλία του γιατί τσαντίστηκε. Στέλνω μια επιστολή στα «Πρόσωπα» όπου είχε μία στήλη και του έγραφα «Α. κύριε Χατζιδάκι, γιατί διακόψατε την συναυλία σας για ένα τυχαίο περιστατικό; Μπορεί κάποιος ανόητος να κάνει κάτι, στο τέλος θα υποκλιθεί στο ταλέντο σας και θα σταματήσει. Μετά, ζήτησε να με γνωρίσει. Πήγα, ήταν πολύ συμβουλευτικός, πολύ αθώος, ένα παιδί. Θυμάμαι ακόμα την κολόνια του. Με ρώτησε πώς ζούμε οι νέοι γκέι, για την συμπεριφορά μας, και μου έδωσε συμβουλές κυρίως για τον στρατό… Μεγάλος άνθρωπος ο Χατζιδάκις, ένας άνθρωπος που –αν και δεξιός στα πολιτικά πιστεύω- είχε πει πράγματα για την Ευρώπη, ότι θα μας κυβερνά, για το ρεμπέτικο, για την παιδεία, για τις αναρχικές ομάδες, για πάρα πολλά θέματα της σημερινής πραγματικότητας, Ήταν ένα από τα ελάχιστα ελεύθερα πνεύματα, Αν ζούσε σήμερα…

Στρατό πήγες, έτσι;
Πήγα κανονικά και υπηρέτησα. Ήμουνα και βαθμοφόρος, δεκανέας. Και σε σκοινάκια πήγα με μεταστράτευση με τους σεισμούς…

Πώς είναι να είσαι γκέι φαντάρος;
Δεν είναι εύκολο, στην αρχή δεν εκδηλώθηκα, μετά σε ένα φυλάκιο που ήμουν, είχα επαφές με δυο- τρεις, βγήκε βρώμα ότι κάνω βίζιτες. Αλλά, γενικά, πέρασα ωραία.

Μίλησέ μου για την πορνική σου περίοδο ως τρανς.
Μετά το στρατό βγήκα για την πορνεία, ένας χώρος… 

Βρώμικος και καθαρός συνάμα όπως παντού;
Για τα αγόρια είναι διαφορετικός, αλλά όταν είσαι τραβεστί ή πουτάνα μπαίνεις σ’ έναν άλλο κόσμο… Ήθελα να ζήσω σ’ αυτόν τον κόσμο, ως εμπειρία και βιοπορισμό μαζί, για μερικά χρόνια. Υπάρχουν εκδιδόμενα πρόσωπα που έχουν σταματήσει. Εγώ έκανα αυτό που ήθελα. Υπάρχουν γκέι που σοκάρονται με τα τραβεστί και τις πουτάνες. Αλλά το κοινό στοιχείο τους είναι η ποιότητα του χιούμορ τους, κυρίως στους μεγαλύτερους στα χρόνια  Τώρα το κάθε τηλεοπτικό πάνελ έχει μια αδερφή, η κατάσταση έχει ξεφτιλιστεί. Χιούμορ έκανε ο Ζαχαράτος, ο Μαρίνος, αυτό είναι το πηγαίο χιούμορ, ας πούμε. Και ο Χρόνης Εξαρχάκος όταν έκανε την αδερφή ήταν ποιοτική αδερφή, όλα αυτά στο σήμερα υπάρχουν με γελοίο τρόπο. Τώρα, αργά η τηλεόραση προβάλει σποτ που λένε «πάρε με από πίσω» και γκέι και στρέιτ. Τόσο πολύ σπάσαν τα ταμπού… Βλέπεις γκέι σήμερα που μιλάνε γρίκγκλις, τούβλα, στο σχολείο δεν έχουν ιδέα τι είναι τα αρχαία ελληνικά. Πώς θα πεις στον άλλο ‘σ’αγαπώ’ με ομικρον; Γιατί λένε ότι θα καταργήσουν το ω.

Πες μου για την αμιγώς δημοσιογραφική σου -αν μπορώ να το πω έτσι- καριέρα;
Μετά το τέλος της συνεργασίας μου με τον Χρονά δούλεψα στα Πρόσωπα, μετά  έκανα εκπομπή στην τηλεόραση, παίχτηκαν μόνο 5 εκπομπές γιατί το SEVEN X που ήμουνα πουλήθηκε και μετά πήρε τον κατήφορο. Η εκπομπή λεγόταν Αcid Camera και η ιδέα ήταν να παίρνουν επώνυμοι την κάμερα και να τραβάνε ό,τι θέλουν και μετά εγώ να τους κάνω συνέντευξη. Η καλύτερη ήταν ο Φασιανός, ο ζωγράφος. Έκανα συνέντευξη από την Δημητρίου έως τον Πουλικάκο και μια με τον Κραούνακη, αλλά δυστυχώς χάθηκε… Τράβηξαν ο Τράγκας, η Λιάνα Κανέλλη τις γάτες της, πριν εκλέγει βουλευτής βέβαια. Μετά φύγαν όλοι… Η Μάλβίνα, διάφοροι. Άλλη μια πρόσωπικότητα που λείπει. Ο Μάνος και η Μάλβινα λείπουν πραγματικά… Της Μάλβινας της είχα κάνει και για την Γυναίκα μια συνέντευξη, είχαμε άμεση επαφή και ήταν χύμα. Εξέδωσα και 3 τεύχη στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ως εκδότης πια, του περιοδικού Heteron, τολμηρού περιοδικού ποικίλης ύλης ως προς την θεματολόγια του και τον τρόπο γραφής του, αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο, Λεωνίδα Χρηστάκη, γκέι κείμενα ποιητών από τον Λαπαθιώτη ως τον Παπανικολάου, λεσβιακά της Σαπφούς κ.α. Μετά εξέδωσα 2 ποιητικές συλλογές φίλων ποιητών, του Σωτήρη Παστάκα και του Γιάννη Γκούμα, καθώς και ένα βιβλίο πολυσυλλεκτικό, μια ανθολόγια με κείμενα για το χασίσι ως μέσω ηδονιστικής δρόγης. Σήμερα έχω το διαδικτυακό μπλογκ Φυσιοδίφης Junior, όπου αναρτώ βίντεο και πρόζες, συνεντεύξεις, αξιοσημείωτα γεγονότα κ.α.