Ο Χρήστος έπαιζε grunge με μακρύ μαλλί και τσακισμένες dr. martens, έμενε σε καταλήψεις στο ανατολικό Βερολίνο και έγραφε μουσική φυλώντας σκοπιές στην Ικαρία μέχρι να γίνει ο Monsieur Minimal.

Από τότε και ύστερα, μονίμως χορεύει στο ρυθμό τυχαίων συναντήσεων και ερωτικού πυρετού. Αυτή είναι η διακοσιοστή έκτη συνέντευξη του, αλλά μοιάζει να είναι διαφορετική…

Πόσες συνεντεύξεις έχεις δώσει μέχρι σήμερα;
Συνεντεύξεις δίνω εδώ και πέντε χρόνια. Υπολογίζω ότι πρέπει να είναι περίπου 200 συνεντεύξεις.

Αυτές είναι πολλές συνεντεύξεις. Βρίσκεις να απαντάς κάθε φορά κάτι καινούριο;
Γεγονός είναι ότι τα πράγματα συνεχώς αλλάζουν, δεν είναι τα ίδια όπως πριν πέντε χρόνια, οπότε σε ίδιες ερωτήσεις μπορεί να δίνω διαφορετικές απαντήσεις. Υπάρχουν ερωτήσεις ,όμως, όπως το ‘γιατί λέγεσαι monsieur minimal’ που τις έχω απαντήσει χίλιες φορές. Μου έχουν τύχει πάντως και συνεντεύξεις στις οποίες έχω περάσει πολύ καλά, σκηνικά όπου έχω καταλήξει να πίνω τσίπουρα με δημοσιογράφους και να ανοίγουμε μπουκάλια σπίτι.

Είσαι επαγγελματίας μουσικός;
Δεν θέλω να με σκέφτομαι ως επαγγελματία με την σημασία που δίνει η ελληνική πραγματικότητα στην λέξη αυτή. Μου αρέσει η ιδέα του "ερασιτεχνικού" και νομίζω πώς αυτό δίνει στίγμα στην δουλειά μου. Μ' αρέσει αν κάνω όσο πιο τέλεια μπορώ αυτό που κάνω χωρίς όμως να χάσω την γοητεία του εραστή της τέχνης. Αν την ψωνίσω μετά θα γίνω σαν όλους αυτούς που απεχθάνομαι .

Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης

Μίλησέ μου λίγο για την ζωή σου πριν να γίνεις monsieur minimal. Ποιος είναι ο Χρήστος;
Μεγάλωσα στα Γιαννιτσά και αργότερα έφυγα φοιτητής στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στην Καβάλα. Εκεί έκανα πολλές κραιπάλες και καθόλου δημιουργία. Τέλειωσα γρήγορα να γλιτώσω γιατί δεν άντεχα. Μετά τις σπουδές επέστρεψα στα Γιαννιτσά και δούλεψα για ένα χρόνο στη ΔΕΗ. Τρελή εμπειρία.

Αυτό έχει ενδιαφέρον. Τι έκανες εκεί;
Στην αρχή μελετούσα και εκπαιδευόμουν στα εναέρια δίκτυα μικρής και μεσαίας τάσης και μετά επειδή μάλωσα με τους προϊσταμένους μου, με κατέβασαν στα συνεργεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν διακριτικός, έβλεπα που δεν δούλευε κανείς και τους την έλεγα. Δεν μπορώ να βρίσκομαι κάπου και να μην δουλεύω. Στα συνεργεία ,όμως, ήταν ακόμα πιο διασκεδαστικά. Υπήρχαν στιγμές που πήγαινε έντεκα το πρωί και έπιαναν τα τσίπουρα και την τηγανιά.Τελείωσε η σύμβαση και έφυγα τρέχοντας και μπήκα στρατό, δόκιμος. Μετά από την βασική εκπαίδευση, βρέθηκα για δώδεκα μήνες στην Ικαρία με δικό μου σπίτι, διώροφο με θέα τη θάλασσα. Η ζωή ήταν εύκολη εκεί, μπορεί τη μία μέρα να έγραφα για δεκαοκτώ ώρες μουσική και την επόμενη να κοιμόμουν άλλες τόσες. Η απομόνωση είναι πρόσφορη για να δημιουργείς πράγματα. Τελικά ο στρατός ήταν μια μεγάλη πλάκα. Μετά παρακολούθησα για δύο χρόνια μαθήματα μουσικής παραγωγής στην Θεσσαλονίκη. Εκεί πέρα έμενα στην Άνω πόλη.

Πώς είναι να μεγαλώνεις στα Γιαννιτσά;
Πιτσιρικάδες στα Γιαννιτσά, τον καιρό της ενηλικίωσης, είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ζούσαμε στο Σιάτλ. Όπως κάθε έφηβος και εμείς γεμάτοι ανησυχίες  και ανασφάλειες, θέλαμε να ξεκόψουμε απ’ την μάζα. Κολλημένοι με τη grunge φτιάξαμε μια μπάντα και παίζαμε Pearl Jam, Sonic Youth και Nirvana. Το γεγονός ότι μπορούσες να κάνεις μια παραγωγή με τέσσερα ακόρντα και απλά την κάβλα σου για την μουσική, ήταν απίστευτο˙ ήταν επανάσταση η grunge. Είχαμε όνειρο να ηχογραφήσουμε στην Hitch Hike. Για χάρη του συγκροτήματος είχα κάνει το σπίτι μου στούντιο. Είχα βάλει στους τοίχους αυγοθήκες από το μίνι μάρκετ της μητέρας μου –το καλύτερο μονωτικό υλικό- και επί τέσσερα χρόνια βαρούσαμε συνέχεια. Εγώ ήμουν ο κιθαρίστας, δεν ήθελα να τραγουδήσω. Είχα μακρύ μαλλί και φορούσα τα κλασσικά: βαμβακερό καρό πουκάμισο, dr. Martens–φυσικά χτυπημένες- και μπλουζάκια από μπάντες.

Τι άλλαξε και πήρες διαφορετική μουσική κατεύθυνση αργότερα;
Κάποια στιγμή ωριμάζεις. Ήταν γαμάτα χρόνια εκείνα της εφηβείας, όμως κάθε πράγμα στο καιρό του. Σταδιακά ακούς άλλα πράγματα. Ερωτεύεσαι πρώτη φορά και μαλακώνεις, γίνεσαι πιο δεκτικός. Με τον καιρό ήρθαν στ αυτιά μου ακούσματα όπως οι Belle and Sebastian, ο Jens Lekman, οι Jay Jay Johanson ή το ‘Play’ του Moby, που τόσο με επηρέασαν. Το 2001-5 είχε σκάσει και η φάση minimal tech-house από την Κολωνία, έτσι άκουγα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Κάποια στιγμή που αποφάσισα να αποτυπώσω μια σκέψη μου, προέκυψαν τα πρώτα μου τραγούδια. Ξεκίνησα την εποχή του Myspace. Δεν ήθελα να κάνω προφίλ, αλλά μου έφτιαξε ένας φίλος χωρίς να το ξέρω και έστειλε κομμάτια μου στο coca cola soundwave. Τα πρώτα κομμάτια μου, το ‘silk’ και το ‘love is a circle’, άρχιζαν να τα παίζουν τα ραδιόφωνα στην Θεσσαλονίκη χωρίς να ξέρουν ποιος είναι αυτός ο monsieur minimal και αν είναι Έλληνας ή όχι.

Πιο ήταν το πιο σημαντικό ταξίδι που έχεις κάνει;
Θα έλεγα το ταξίδι μου πριν πέντε χρόνια στο Βερολίνο. Είχα μάλιστα εκεί τον κολλητό μου, ο οποίος με φιλοξένησε και μου έδειξε τα πιο όμορφα πράγματα της πόλης. Αυτός έμενε σε μια κατάληψη, οι καταλήψεις εκεί διαφέρουν από τις δικές μας. Ο καθένας έχει δικό του διαμέρισμα και όλοι τους είναι καλλιτέχνες. Συνήθως πρόκειται για δημόσια κτήρια του Ανατολικού Βερολίνου, που στην τελική δεν ξέρεις σε ποιον ανήκουν και νέοι άνθρωποι τα καταλαμβάνουν και τα διαμορφώνουν σαν γκαλερί. Ενθουσιάστηκα, ήταν σαν να ζούσα στο Trainspotting. Μάλιστα στην αρχή φοβόμουν λίγο γιατί η περιοχή ήταν κακόφημη, αλλά ο φίλος μου με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι στην περιοχή «εμείς είμαστε οι κακοί».  Πέρα από την κατάληψη που σίγουρα γοητεύει αλλά δεν αντέχεται για πολύ, με γοήτευσε το Βερολίνο όπως το δα ενώ έκανα βόλτες με το ποδήλατό μου. Θυμάμαι τα πάρκα, τις συναυλίες και τα πάρτυ.

Τι εντύπωση σου έμεινε από το ταξίδι σου στο Λονδίνο;
Και στο Λονδίνο μου άρεσε, όμως τα πάντα έδειχναν πολύ ελεγχόμενα και περιορισμένα. Έβλεπες τον κόσμο μέχρι τις έξι η ώρα να είναι στημένος και καθώς πρέπει και μόλις η ώρα πήγαινε επτά, σαν να χτυπούσε ένα καμπανάκι, έτρεχαν όλοι στις παμπς και έπιναν μέχρι να πεθάνουν. Οι εικόνες αυτές, των ανθρώπων δίχως μέτρο, με στεναχώρησαν πολύ.

Χορεύει ο κόσμος στην Αθήνα;
Όταν ήρθα στην Αθήνα το 2009, είχα άλλη αντίληψη για την πόλη. Νόμιζα ότι θα γίνονται πάρτυ όπου ο κόσμος θα χορεύει μέχρι το πρωί, οι άνθρωποι θα είναι ανοιχτοί και θα γίνονται μια παρέα. Αυτό που συνειδητοποίησα όμως είναι ότι εκεί έξω οι άνθρωποι όλη την ώρα φωτογραφίζονται, μένουν στημένοι, μαζεμένοι και ανοίγουν κουβέντες μόνο για επαγγελματικά –που είναι ένα πράγμα απαίσιο-. Προσπάθησα πολύ, πήγα σε όλα αυτά τα πάρτυ που θεωρούν hype, βρήκα πολλούς γνωστούς, όμως δεν βρήκα κανέναν να διασκεδάζει πραγματικά και να χαλαρώνει. Η Αθήνα έπρεπε να ήταν ένα μεγάλο ακομπλεξάριστο πάρτυ.

Θυμάσαι κάποιο πάρτι που πήγες;
Πριν τρία χρόνια είχα συναντηθεί με κάτι φίλους και αποφασίζουμε να πάμε σε ένα πάρτυ σε σπίτι. Στην διαδρομή μας χάλασε το αμάξι, δεν ξέραμε την περιοχή, δεν είχαμε και σήμα αλλά τελικά το βρήκαμε. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν στραβά. Μέσα στο πάρτυ ο κόσμος ήταν εντελώς άσχετος από εμάς, ήταν όλοι αμίλητοι και κουμπωμένοι. Εμείς όμως ήμασταν αγριεμένοι. Είχαμε πιεί από το σπίτι και δεν ήμασταν διαθετημένοι να κάτσουμε ήσυχοι. Ευθαρσώς, αυτοπροταθήκαμε DJ, -κλασσικά από youtube- και αρχίσαμε τις trashιες: Αλέξια, Ρακιτζή κλπ. Βλέποντάς μας, όλοι ξεθάρρεψαν και άρχισαν να χορεύουν, σε σημείο που ξεφτιλίστηκε η φάση. Πολλές φορές ο κόσμος νοιώθει ενοχικά απέναντι στον χορό και χρειάζεται μια γερή  ώθηση για να συνέλθει. Είναι άραγε τόσο αμαρτωλό να χορεύει κανείς;

Γιατί το 95% των τραγουδιών στο κόσμο μιλούν για έρωτα και ερωτική απογοήτευση;
Υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση από τον έρωτα; Αυτό είναι που δίνει ζωή, αυτό που σε πετά από την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη απελπισία. Ο έρωτας είναι ο πρώτος καημός του καθενός. Από την εφηβεία ακόμη, αυτό είναι που απασχολεί τους περισσότερους. Τα τραγούδια μου δεν μιλούν για συγκεκριμένες ερωτικές σχέσεις, μιλούν για τον έρωτα με την γενικότερη έννοια, τον έρωτα από απόσταση, τον έρωτα με την παιδική μου ηλικία , με τους φιλους μου, την οικογενεια μου κλπ.

Έχεις όμως τόσα πολλά τραγούδια που έχουν μέσα τους την λέξη ‘love’. Τυχαίο;
Αφού με αποκαλούν και τροβαδούρο του έρωτα. Εγώ και ο Πάριος (χαμογελά). Εννοείται πως με αγγίζουν και με επηρεάζουν τα κοινωνικά θέματα, όμως η μουσική μου δεν είναι κατάλληλη για πολιτικό στίχο, ούτε μπορώ να γράψω κάτι τέτοιο.

Ποιο είναι το πιο ωραίο ερωτικό τραγούδι;
Το Careless Whisper του George Michael. Και είναι ερωτικό γιατί μου θυμίζει τον εαυτό μου επτά χρονών που καθόμουν μπροστά από το αμερικάνικο MTV και περίμενα να παίξει το βίντεο κλιπ για να το γράψω σε βιντεοκασέτα. Δεν το έχω τραγουδήσει ποτέ σε καμιά κοπέλα, δεν πιστεύω ότι θα το κάνω στο μέλλον, είναι ερωτικό τραγούδι επειδή με συνδέει με πολύ έντονες αναμνήσεις που με συγκινούν.

Έχεις έρωτα με την παιδική σου ηλικία;
Αγαπώ εκείνη την αθωότητά που είχα μικρός και που βλέπω στα τριαντατρία μου πια, να χάνεται ενώ εγώ προσπαθώ να την κρατήσω κοντά μου.

Τι θα ήθελες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;
Θα ήθελα να πάω σε ένα νησί, να φτιάξω ένα ντισκοκαφενείο με ωραίο φαγητό και ποτά και να έρχονται οι φίλοι μου, να παίζουμε μουσικές και να τρώμε. Αλλά αυτά, μετά τα σαρανταπέντε μου. Είμαι μικρός ακόμη.

Ποια ελληνική μουσική αξίζει σήμερα; Τι θα βαζες να ακούσει ο γιος σου, αν είχες έναν;
Θα 'θελα να είχα έναν, όμως σίγουρα δεν θα τον άφηνα να ξεκινήσει με την ελληνική μουσική. Δεν μου αρέσει η ελληνική μουσική σήμερα (εννοώ την ελληνόφωνη). Θα του έβαζα να ακούσει  Χατζιδάκι ως βασικό σημείο αναφοράς στην ελληνική μουσική και θα του έλεγα πως αυτά γράφτηκαν πριν 30-40 χρόνια και ακόμα όλη η Ελλάδα κρατιέται από τα αρχίδια του, λες και δεν μπορεί να κάνει κάτι καινούριο. Πάντως ως αναφορά στην ελληνική μουσική των ’00 και 90's θα να του έβαζα Παυλίδη,  Νάστα (Xaxakes), Τρύπες,  Στέρεο Νόβα και κάποια μεμονωμένα κομμάτια The Boy και του Φοίβου Δεληβοριά.

Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό, αλλά ελληνόφωνη μουσική σήμερα δεν είναι μόνο τα μπουζούκια. Ή έστω…
Τα μπουζούκια έχουν πεθάνει.  Όλοι ,λοιπόν, προσπαθούν να γεμίσουν τις πίστες με αυτό το λαϊκό-έντεχνο-ποπ-ροκ-φολκ πράγμα που έχει γίνει τόσο της μόδας τελευταία. Δεν είναι του γούστου όμως, ούτε αυτό.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Σκέφτομαι να πάω να μείνω για λίγο στο Βερολίνο. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να μείνω σε ένα σημείο, δεν με χωράει ο τόπος κάποιες φορές. Με το Minimal to Maximal θεωρώ ότι έκλεισε για εμένα ένας κύκλος. Συνήθως έτσι συμβαίνει στη ζωή μου, μια νέα περίοδος ανοίγει κάθε 3-5 χρόνια.

Αλήθεια γιατί λέγεσαι monsieur minimal;
Άντε πάλι… άκου την καλύτερη απάντηση: γιατί πάντα ήθελα να είμαι ‘κύριος’ και ‘απλός’.

Ο Monsieur Minimal κυκλοφόρησε πρόσφατα το διπλό LP ‘Minimal To Maximal από την The Sound Of Everything Records.