Ο Σαμ είναι ξυλοκόπος και ο Μιγκέλ ξυλουργός. Την 1η Ιουλίου έφυγαν μαζί από μια μικρή πόλη της γαλλικής επαρχίας και έφτασαν μέχρι την Ελλάδα, αποκλειστικά με ωτοστόπ. Όλον αυτό τον δρόμο τον έκαναν με το ίδιο ζευγάρι κάλτσες.

Στην Αθήνα κυνηγήθηκαν απ’ την αστυνομία, έκαναν φίλους, έπεσαν θύματα κλοπής και έμαθαν να φτιάχνουν digeridoo (το παραδοσιακό πνευστό των Αβορίγινων) από αθάνατους. Το σπίτι τους είναι εξηνταπέντε ευρώ μακριά.

Φωτο: Manteau Stam.

«Κάναμε όλο το δρόμο από τη Γαλλία ως την Ελλάδα αποκλειστικά με ωτοστόπ, περνώντας πρώτα στην Αυστρία και μετά διασχίζοντας τα Βαλκάνια. Όταν ταξιδεύεις κανονικά, ας πούμε με αεροπλάνο, είσαι τη μια μέρα στη Γαλλία και την άλλη μπαμ, στην Αθήνα. Δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από ό, τι είχαμε συνηθίσει, να δούμε τι υπάρχει γύρω. Μια φίλη μας στη Γαλλία, μάς είπε ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα με ωτοστόπ. Έτσι, μια μέρα, τελειώσαμε τη δουλειά, πήραμε μια τσάντα με πράγματα και φύγαμε. Πήραμε μαζί μας ένα μικρό μαχαίρι, ένα μεγάλο, δύο sleeping bag, ένα πριόνι, μερικά άλλα εργαλεία και κάποια σκεύη για μαγείρεμα. Και δύο ζευγάρια εσώρουχα και κάλτσες. Αλλά τα μισά τα χάσαμε. Από λεφτά, πήραμε μαζί μας εκατό ευρώ ο ένας και διακόσια ο άλλος. Σε δυο βδομάδες, βέβαια, είχαν τελειώσει όλα. Η ατάκα «ταξιδεύω με auto stop στην Ευρώπη» δεν μας κάνει τόσο δημοφιλείς με τα κορίτσια όσο θα περίμενε κανείς, γιατί υπάρχει και η βρωμιά! Όταν βρεθούμε σε κανένα ποτάμι ή σε σπίτι κανενός φίλου, πλενόμαστε. Έχει τύχει να μην κάνουμε μπάνιο και για δύο βδομάδες. Απ’ όσα μέρη έχουμε περάσει, στην Αλβανία είχαμε τις πιο ωραίες εμπειρίες. Ήμασταν σε μια μεγάλη πόλη και σε κάποια φάση άρχισαν να μαζεύονται γύρω μας παιδάκια. Μάς φωνάζανε να πάμε μαζί τους. Ήρθαν και άλλοι μετά, μεγαλύτεροι. Μιλούσαμε ή, τελοσπάντων, προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Είχαν μαζευτεί δέκα με δεκαπέντε άτομα. Μας έδωσαν και φαγητό.  Ήταν πάρα πολύ φιλικοί.

Στην Αθήνα μένουμε σε ένα κτίριο που έχει γίνει κατάληψη, στον Άγιο Ιωάννη. Μαζί με τον φίλο μας τον Αλμπέρτο κατασκευάζουμε digeridoo από λουλούδια αθανάτων. Τους βρήκαμε στο πάρκο του Αστεροσκοπείου. Είναι κάτι φυτά σαν κάκτοι, που βγάζουν για μία φορά στη ζωή τους ένα λουλούδι σχεδόν τρία μέτρα και μετά πεθαίνουν. Το λουλούδι όταν ξεραθεί γίνεται σαν κορμός. Ξέραμε πάνω κάτω πώς να τον δουλέψουμε, έτσι φτιάξαμε digeridoo και αρχίσαμε να τα πουλάμε. Στην αρχή τους μεταφέραμε στου Φιλοπάππου, όπου μέναμε τότε. Είχαμε όμως προβλήματα με την αστυνομία, γι’ αυτό τους πήραμε και πήγαμε στην παραλία. Κάποιος μας είπε ότι με το τραμ μπορείς να πας στη θάλασσα. Ήταν κάτι που δεν ξέραμε. Πήραμε λοιπόν το τραμ και πήγαμε στον Άγιο Αλέξανδρο. Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο σημείο στην παραλία. Υπήρχε και μία οικογένεια με Πακιστανούς που έμεναν εκεί και αναπτύξαμε ωραία φιλία μαζί τους. Κατασκηνώσαμε για μιάμιση βδομάδα, δουλεύοντας τους αθάνατους. Ήταν πάρα πολύ ωραία εκεί. Πολύ ήσυχα. Ανάψαμε μια μικρή φωτιά για μαγείρεμα. Δεν μας ενοχλούσε κανείς. Μια φορά μόνο φοβηθήκαμε. Ήρθε ένας τύπος με φακό και φώναζε: πάσπορτς, πάσπορτς. Καταλάβαμε όμως ότι δεν ήταν αστυνομικός και ότι ήθελε να μας κλέψει. Μας έκλεψε τα δέκα ευρώ που είχαμε, αλλά μας άφησε ευτυχώς το «μαγικό» γιαπωνέζικο νόμισμα που είχαμε για καλή τύχη. Μαζί με τον Αλμπέρτο θα πάμε στη Θεσσαλονίκη με ωτοστόπ. Εκεί σκοπεύουμε να πουλήσουμε άλλα τρία digeridoo στο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Θέλουμε να μαζέψουμε εξηνταπέντε ευρώ ο καθένας για να πάμε με το πλοίο από την Ηγουμενίτσα στην Ανκόνα. Από ‘κει θα γυρίσουμε πάλι με ωτοστόπ στη Γαλλία».