Το προηγούμενο Σάββατο στο Φηροστεφάνι της Σαντορίνης έγινε το παγκόσμιο πρωτάθλημα parkour που διοργάνωσε η Red Bull. Το ough! ήταν εκεί και μεταδίδει. 

Το τι είναι το parkour οι περισσότεροι δεν το ξέρουν. Πολλοί αναρωτήθηκαν, κάποιοι το έψαξαν, λίγοι αληθινά γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι το δοκίμασαν. Σε κάποιους πάλι δόθηκε η ευκαιρία να δουν από κοντά τους εικοσιένα καλύτερους του είδους να διαγωνίζονται στην πιο μαγευτική, στην πιο φυσική πίστα του κόσμου, για μια θέση στο πιο ψηλό σκαλί της καλντέρας! Ο λόγος για το Red Bull Art of Motion 2012 που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του  Σαββάτου 29 Σεπτεμβρίου στο Φηροστεφάνι της Σαντορίνης, όπου εικοσιένα traceurs, παρκουρίστες και freerunners, προερχόμενοι από κάθε άκρη της γης, συμμετείχαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Parkour που διοργάνωσε η Red Bull.

Βρέθηκα λοιπόν κι εγώ εκεί, μαζί με την παρέα μου, και μπορώ να πω, λίγο μετά τη δύση του ηλίου, πως το event ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Λίγα ήξερα για το parkour πρωτύτερα, όμως, όσο πλησίαζε η μεγάλη μέρα τόσο τα clipακια που έβλεπα πυροδοτούσαν τη φαντασία μου, η οποία μάλλον ελλιπής αποδείχθηκε.

Στο πιο ενεργειακό μέρος του κόσμου, με φόντο το περίφημο ηφαίστειο και τη μαγευτική καλντέρα, tricks, ομαλές και ανώμαλες προσγειώσεις, flips και άλλες αερόβιες φιγούρες, υπερπηδήσεις τοίχων, κυβιστήσεις, άλματα χειρών και ακρίβειας, περάσματα και freestyle κινήσεις συνδυασμένα με δράση, ταχύτητα και απίστευτη δυναμική γέμιζαν τα ενενήντα δευτερόλεπτα που ο κάθε διαγωνιζόμενος διέθετε για να ξεπεράσει τον εαυτό του. Τα 90x21 δευτερόλεπτα που όλοι εμείς περάσαμε με κομμένη την ανάσα, κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από σταφύλια στις διάφορες βεράντες και ταράτσες, αναζητώντας την καλύτερη οπτική γωνία.

Σε μια στιγμή φιλοσοφικής αναζήτησης -όπως και να το κάνουμε το τοπίο σε εμπνέει- αισθάνθηκα τη δυναμική των αθλητών να εξισώνεται με αυτή του τοπίου, ταυτόχρονα όμως και ευγενικά να την υποτιμούν φλερτάροντας με το κενό, τη στιγμή που ακόμα και οι βράχοι φοβούνται να κοιτάξουν κάτω. Τους ένιωσα με την ταχύτητα τους να νικούν το χρόνο, ξεφεύγοντας από τη βαρύτητα της στιγμής που το τοπίο επιβάλλει, σαν στον αγωνιστικό χώρο τα δευτερόλεπτα να μετρούνται με άλλο ρολόι. Τους είδα τέλος -κι αυτό όλοι το είδαν- να αψηφούν τη βαρύτητα. Τα χειροκροτήματα με έκαναν να διακόψω τον ειρμό μου. Για πόσο, άλλωστε, να ταξιδεύει ο νους σου με 2.500 χιλιάδες άτομα γύρω σου;

Οι αθλητές συνέχιζαν ακόμη, ο καθένας με τη σειρά του, να πηδάνε περίτεχνα από ταράτσα σε ταράτσα, προσαρμόζοντας τις κινήσεις τους στο φυσικό περιβάλλον και με μόνα μέσα τα χέρια τους, τα πόδια τους και οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος τους. Γύρω στις 19:30 ο διαγωνισμός τελείωσε. Για δεύτερη συνεχή χρονιά, ο Pavel Petkuns (Pasha) σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση του Red Bull Art of Motion, αποδεικνύοντας ότι το πανέμορφο Κυκλαδίτικο νησί είναι το γούρι του και κάνοντας στον εαυτό του το καλύτερο δώρο γενεθλίων, μιας και έτυχε τα γενέθλια του να συμπίπτουν με την ημέρα του τελικού. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Marcus Gustafsson, ενώ την τριάδα συμπλήρωσε ο Γερμανός Jason Paul. Τα φλας πήραν φωτιά  και το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα συμπλήρωσε το σκηνικό της απονομής.

Μετά το τέλος του event, είχα την τύχη να κουβεντιάσω με μερικούς από τους αθλητές, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μου  τις εντυπώσεις τους, μου μίλησαν για την εμπειρία τους στο χώρο του parkour, αλλά και το τι σημαίνει για τους ίδιους να αποτελούν κομμάτι αυτής της κοινότητας.

Στο πρόσωπο και τις κινήσεις του δεκαοχτάχρονου Στέργιου, του μοναδικού Έλληνα αθλητή, αποτυπωνόταν ο ενθουσιασμός του. « Αισθάνομαι τέλεια, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Όλοι ήρθαν εδώ για να διασκεδάσουν, όχι για να νικήσουν ή να δείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους». Μού μίλησε με συμπάθεια και με τα καλύτερα λόγια για όλους, από τους διοργανωτές μέχρι τους συναθλητές του, και προσπάθησε να μου εξηγήσει – ή μάλλον εγώ προσπάθησα να καταλάβω -το πάθος του για το parkour. «Το parkour είναι η ζωή μου. Aπό τότε που ξεκίνησα σκέφτομαι τα πάντα με διαφορετικό τρόπο, δεν μπορώ να το σταματήσω. Ακόμη κι αν τραυματιζόμουν και λογικά σκεπτόμενος δεν έπρεπε να συνεχίσω, δεν θα τα παρατούσα. Με το parkour αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Πάντως δεν κυνηγάω κάτι, ζω αυτό που ζω τώρα. Κάνω parkour, κάνω αυτό μου αρέσει, τέλος». Όταν τον ρώτησα αν έχει χτυπήσει ποτέ του γέλασε. Έχει τέσσερα κατάγματα, από δύο σε κάθε πόδι, και έχει κάνει ράμματα πολλές φορές. Μου είπε πως με τον καιρό το σώμα σου συνηθίζει και πως ο αθλητής μαθαίνει τα όρια του, τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Κάνεις το επόμενο βήμα όταν είσαι έτοιμος. Κατ’ επέκταση και οι τραυματισμοί περιορίζονται. Όταν του ζήτησα να δώσει μια συμβουλή σε όσους θέλουν τώρα να αρχίσουν να ασχολούνται μου απάντησε αμέσως, σαν να έχει μάθει απ’ τα παθήματα του: «να μάθει καλές προσγειώσεις και να μην είναι τρελός. Να το πάει σιγά-σιγά, να ξέρει τι κάνει». Σίγουρα για να το λέει, κάτι ξέρει. Πάντως, παρά το νεαρό της ηλικίας του και την μικρότερη χρονικά εμπειρία του, συγκριτικά με τους άλλους, πιστεύω πως η εμφάνιση του ήτανε πάρα πολύ καλή και σίγουρα το παιδί το έχει μέσα του.

Ο δεύτερος που έσωσα από τα ποδοπατήματα των σε έξαρση θαυμαστριών ήταν ο Γάλλος Yoann Leroux, ο οποίος ήταν και ο «παππούς» της υπόθεσης, καθώς είναι στο χώρο περισσότερο καιρό από κάθε άλλο συμμετέχοντα. Έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερα από δέκα χρόνια ενασχόλησης με το parkour, μού περιέγραψε τη μαγεία του να ανήκεις σε αυτή την ομάδα ανθρώπων. «Στηρίζουμε ο ένας τον άλλο κι αυτό είναι το παν. Συζητάμε μεταξύ μας για το τι είναι εντυπωσιακό και τι όχι, για το τι είναι επικίνδυνο, δίνουμε συμβουλές μεταξύ μας. Είμαστε μια οικογένεια και βοηθάμε ο ένας το άλλο να γίνει καλύτερος». Και μιας κι εγώ μάλλον δεν είχα πιάσει ακόμα το νόημα, τον ρώτησα πώς είναι να διαγωνίζεται κόντρα στους φίλους του. «Μα δεν ανταγωνίζομαι τους φίλους μου, ανταγωνίζομαι το ίδιο το αντικείμενο, το parkour. Και φυσικά τον εαυτό μου». Μού μίλησε για τα χόμπι του, τα ταξίδια και τη φωτογραφία, και το πόσο του αρέσει να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, κάτι που ούτως ή άλλως το parkour του προσφέρει. Ανέφερε το σημαντικό ρόλο που παίζει η μουσική στη ζωή του και τον τρόπο με τον οποίο τον βοηθάει να συντονίσει τις κινήσεις του όταν προπονείται. Φυσικά, όπως και όλοι οι άλλοι, δεν παρέλειψε να τονίσει το πόσο έχει αλλάξει η ζωή του με το parkour, καθώς και το ότι δεν θα μπορούσε πλέον να φανταστεί τον εαυτό του έξω από τον χώρο αυτό. Κλείνοντας, ζήτησα και απ’ αυτόν να δώσει μια συμβουλή στους μελλοντικούς parkourίστες. Νομίζω τα είπε όλα σε πέντε λέξεις: «Be smart and be safe».

Λίγο πιο πέρα, ο Λεττονός Pavel Petkuns, γνωστός και ως Pasha, πρωταθλητής  του Red Bull Art of Motion 2012, έδινε τη δική του μάχη με τις κάμερες και τους δημοσιογράφους. Όταν ο κόσμος αραίωσε, τον βρήκα καθισμένο σε μια καρέκλα και με μια παγοκύστη στον αστράγαλο. Τον ρώτησα αν είχε μερικά λεπτά να μου διαθέσει και αυτός μου έγνεψε καταφατικά με μεγάλη προθυμία.

Πώς αισθάνεσαι;
Χαρούμενος (το πρόσωπο του κοκκινίζει ξανά από ενθουσιασμό και το χαμόγελο του φτάνει μέχρι τ’ αυτιά του). Βρίσκομαι σε ένα πανέμορφο μέρος, συμμετείχα σε έναν καταπληκτικό διαγωνισμό και κέρδισα την πρώτη θέση. Κι όλα αυτά την ημέρα των γενεθλίων μου. Για κάποιους ανθρώπους αυτό θα μπορούσε να είναι όνειρο ζωής.

Πώς ήταν η φετινή σου εμπειρία από το Art of Motion;
Ήταν όλα τέλεια. Βρεθήκαμε ξανά εδώ όλοι μαζί και διασκεδάσαμε. Η οργάνωση του event ήταν ακόμη καλύτερη από πέρυσι καθώς ο άνθρωπος που βλέπεις εκεί (μου έδειξε έναν καλοντυμένο κύριο) μας έδωσε φέτος την άδεια για να διαγωνιστούμε στο χώρο του. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη πίστα.

Ποια είναι οι σχέση σου με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες;
Είμαστε φίλοι, σαν οικογένεια. Ταξιδεύουμε συχνά όλοι μαζί ή συναντιόμαστε σε διάφορα μέρη για να λάβουμε μέρος σε διαγωνισμούς. Δεν πάμε για τη νίκη, πάμε για να περάσουμε χρόνο όλοι μαζί και να διασκεδάσουμε. Φαντάσου πως κάθε φορά, την ώρα που διαγωνίζομαι, χαμογελάω. Είμαι στον αέρα και χαμογελάω. Δεν έχει νόημα ν’ αφήσεις το στρες να σε κυριεύσει, χάνεις την ουσία έτσι.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το παρκούρ;
Ξεκίνησα πριν από εφτά χρόνια, όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών. Ξεκίνησα μαζί με μερικούς φίλους μου, μεγαλώνοντας, όμως, ένας-ένας τα παρατούσε καθώς είτε δεν είχε ελεύθερο χρόνο είτε θεωρούσε ότι μοιάζουμε με μαϊμούδες (και μου κάνει μία αστεία γκριμάτσα). Ωστόσο εγώ το είχα λατρέψει το parkour και δεν θα σταματούσα για κανένα λόγο.

Συνηθίζεις ν’ ακούς μουσική όταν κάνεις parkour;
Πάντα! Μπορεί αυτό που κάνουμε να μην είναι break dance, μοιάζει όμως. Όταν κινείσαι και ταυτόχρονα ακούς μουσική χαλαρώνεις κι έτσι οι κινήσεις βγαίνουν με πιο φυσικό τρόπο. Αλλιώς κουνιέσαι από δω κι από ‘κει σαν ρομπότ. Για σήμερα είχα διαλέξει το τραγούδι ενός Ρώσου φίλου μου.

Κάτι που να θυμάσαι απ’ όταν πρωτοξεκίνησες;
Θυμάμαι τον πρώτο διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχα. Τώρα πια γελάω όταν το θυμάμαι, δεν ήταν και τόσο ευχάριστη εμπειρία. Είχα στο μυαλό μου να δείξω σε όλο τον κόσμο το πόσο καλός είμαι, πως είμαι ο καλύτερος. Ένιωθα πολύ μεγάλη πίεση. Τότε όμως ήμουν μόνο δεκαέξι χρονών. Με τον καιρό κατάλαβα πως δεν έχει και τόση σημασία αν θα βγεις πρώτος, δεύτερος ή τελευταίος. Σημασία έχει να σου αρέσει αυτό που κάνεις και να προσπαθείς κάθε φορά να κάνεις αυτό που ξέρεις όσο καλύτερα μπορείς.

Από τραυματισμούς πώς τα πας;
(γελάει). Ειδικά στην αρχή όλο τραυματίζεσαι για βλακείες. Κοιτάς τον κόσμο, θες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου ακόμη κι αν δεν είσαι έτοιμος γι’ αυτό που πας να κάνεις και αουτς! Κάτι τέτοιο είχε συμβεί όταν έκανα το πρώτο μου άλμα. Μια άλλη φορά πάλι είχα σπάσει τον ώμο μου ενώ γυρίζαμε ένα βιντεάκι με κάτι φίλους για να δείξουμε πως είμαστε καλοί. Όμως τότε δεν ξέραμε. Με τον καιρό μαθαίνεις ν’ ακούς το σώμα σου και κατ’ επέκταση να κάνεις το επόμενο βήμα όταν αισθάνεσαι έτοιμος. Κάθε φορά, σε κάθε προπόνηση μπαίνουν άλλα όρια. Πάντα έχει να κάνει με το πώς νιώθεις.

Τέλος, θα ήθελα να δώσεις μια συμβουλή σε όσους σκέφτονται να ακολουθήσουν το δρόμο σας.
Να ξεκινήσουν σιγά- σιγά. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα από τη πρώτη μέρα. Να μην βλέπουν video και ύστερα να βγαίνουν έξω για να αντιγράψουν όσα είδαν. Σίγουρα θα καταλήξουν στο νοσοκομείο.

Καθώς απομακρυνόμουν τον παρατηρούσα από μακριά να χοροπηδάει με τους συναθλητές- φίλους του και να γιορτάζουν όλοι μαζί τη νίκη του και τα γενέθλια του..το party μάλλον θα συνεχιζόταν γι αυτούς μέχρι το επόμενο πρωί.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα και έχοντας για σκότωμα εννιά ώρες στη διάθεση μου, αναρωτιόμουν  τι μπορεί να προσέφερε στο καθένα από τους παρευρισκόμενους το συγκεκριμένο θέαμα. Σίγουρα θέαμα. Σε κάποιους χαρά και ενθουσιασμό, άλλοι απλά πέρασαν καλά παρακολουθώντας κάτι ξεχωριστό. Ίσως κάποιοι ανακάλυψαν αυτό που τους ταιριάζει, το νέο τους χόμπι. Μερικοί θα τα παρατήσουν με την πρώτη δυσκολία και ίσως άλλοι θα πάρουν μέρος στο Red Bull Art of Motion 2016. Σίγουρα οι δημοσιογράφοι κέρδισαν υλικό και το νησί φήμη, η νεολαία credits στην underground φάση της. Όλοι πάντως κέρδισαν εμπειρία. Εγώ πάλι ένιωσα θαυμασμό και δέος, αφού στα πρόσωπα των αθλητών αυτών είδα την επιστροφή σε μια πιο ανθρώπινη/φυσική κατάσταση, όπου το σώμα και οι κινήσεις του εναρμονίζονται πλήρως με το φυσικό περιβάλλον, υπενθυμίζοντας μας πως το σώμα μας δεν είναι φτιαγμένο μονάχα για να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, να ανασηκώνεται και να ξανακάθεται, να περπατάει ή να τρέχει. Αντιθέτως, είναι προικισμένο με απεριόριστες δυνατότητες, τις οποίες ο σύγχρονος τρόπος ζωής προσπέρασε -διέγραψε θα έλεγα αν δεν είχα δει από κοντά τους αθλητές αυτούς, που με έκαναν να σκεφτώ ξανά κάποια πράγματα για τα ένστικτά μας.