Εδώ και χρόνια κάποιοι ήρωες κόμιξ και παραμυθιών βρίσκονται παρκαρισμένοι σε ένα οικόπεδο του Ρέντη. Παρόλες τις κακουχίες, οι φιγούρες από φελιζόλ άντεξαν στα στοιχεία της φύσης και τον χρόνο και παραμένουν όρθιες και περήφανες πίσω απ’ τα μπάζα.

Στα όρια του Αγίου Ιάννη Ρέντης και Αγίων Αναργύρων. Kατεβαίνοντας την Εθνική στο ρεύμα προς Λαμία, απέναντι από το Αllou Fun Park και σε ένα οικόπεδο με είσοδο κάθετα στον παράλληλο δρόμο της Εθνικής, υπάρχουν παρκαρισμένες εδώ και χρόνια κάποιες φιγούρες φτιαγμένες από φελιζόλ. Είναι κυρίως ήρωες από παραμύθια και κλασικές μορφές από την παιδική ζώνη της τηλεόρασης. Δεν είναι όλοι αναγνωρίσιμοι, πάντως ανάμεσα σε μουστακαλήδες αγάδες, χορεύτριες, αρχαίους Έλληνες με τεράστια κουλούρια Θεσσαλονίκης και Κουβανούς μουσικούς, υπάρχουν ο Σαρλό και ο Ποπάι με τον Βρούτο και την Όλιβ σε ένα φρικιαστικό τρίο που θα μπορούσε να είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών [«φάε το φαΐ σου, αλλιώς θα σε δώσω σ’ αυτούς τους τρεις να σε κατασπαράξουν»]. Τα ξεθωριασμένα χρώματα και η φθορά απ’ τα στοιχεία της φύσης έχουν κάνει την Όλιβ αλλήθωρη και στραβοκάνα [αν την δεις προφίλ τής λείπει κι ένα κομμάτι απ’ τη μύτη] και τον Ποπάι και τον Βρούτο τέρατα, έτοιμα να ορμήσουν στη στραβοκάνα και να της κάνουν τα χειρότερα. Τα δόντια του Ποπάι έχουν σπάσει από την πολυκαιρία και από όποια γωνία και αν τον δεις, μοιάζει με τον Κύκλωπα. Του βρούτου τού έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και έχει μια έκφραση κοκάκια που έχει κάνει τρεις γραμμές μαζί και μετά τρίζει τα δόντια από ευχαρίστηση. Παρόλο που στο οικόπεδο έχουν ρίξει βουνά από μπάζα και πέτρες, οι φιγούρες επιμένουν να στέκονται εκεί ακούνητες και σιωπηλές, σαν αγάλματα-μνημεία της ποπ κουλτούρας. Μού θύμισαν κάποια αγάλματα που είχα δει σε πλατείες Βαλκανικών χωρών [σε φωτογραφίες] με τον Ράμπο, τη Μαντόνα και τον Μπρους Λη, τα οποία αντικατέστησαν αγάλματα εμβληματικών μορφών του κόμματος όταν έπεσαν τα κομουνιστικά καθεστώτα.

Ποιος τα πέταξε εκεί και τι σκοπό εξυπηρετούσαν μέχρι να τα εγκαταλείψουν στην τύχη τους, είναι άγνωστο. Κάποιος μάς είπε ότι στόλιζαν το allou fun park, κάποιος άλλος ότι είναι φιγούρες από άρματα απ’ το καρναβάλι του Μοσχάτου, δεν έχει και τόση σημασία, σημασία έχει ότι οι φελλινικές φιγούρες που μυρίζουν παρακμή έχουν αντέξει στο χρόνο, στον καύσωνα, στις βροχές και τον παγετό και εξακολουθούν να στέκονται εκεί περήφανες αλλά και κάπως θλιβερές –κυρίως επειδή οι χαριτωμένοι καλοί ήρωες των παραμυθιών, όσο περνάει ο καιρός μοιάζουν περισσότερο με τους κακούς και ακόμα χειρότεροι.

[Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Ζώη].