Η Θυρίδα, Anders Roslund, Borge Hellstrom (είναι σουηδικά τα ονόματα, έχουν κι αυτές τις τελίτσες πάνω που δεν ξέρω να τις βάζω).

Η Λυδία Γκραγιάουσκας είναι μια Λιθουανή κοπελίτσα 20 χρονών που έπεσε θύμα trafficking, κι από μαθήτρια στο χωριό της, βρέθηκε πόρνη σ’ ένα διαμέρισμα στη Στοκχόλμη να εξηπηρετεί 12 πελάτες την ημέρα. ΔΩΔΕΚΑ.

Ο Χίλντινγκ Όλντεους είναι ένα πρεζάκι που το λυπόμαστε γιατί είμαστε cool και political correct αλλά καταβάθος όλοι χαιρόμαστε που θα πεθάνει.

Ο Έβερτ Γκρενς είναι ένας μοναχικός μπάτσος που το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα εκδικηθεί τον Γιόχουμ Λανγκ που έκανε φυτό τη γυναίκα που αγαπούσε (ο Γκρένς, όχι ο Λάνγκ).

Ο Γιόχουμ Λανγκ είναι ένα ζώο και μισό.

Το επίθετο του Σβεν είναι πάρα πολύ δύσκολο και δεν θα το γράψω, αλλά αυτός είναι ένας νέος ωραίος μπάτσος που κάνει σεξ με τη γυναίκα του κάθε μέρα αλλά είναι και κάπως μελαγχολικός. Τον συμπαθούμε.

Ο Μπέρκντ Νουρντβαλ είναι άλλος ένας μπάτσος.

Έχει κι άλλους χαρακτήρες το βιβλίο αλλά αυτοί είναι οι βασικοί. Όλα ξεκινάνε από τότε που η Λυδία Γκραγιάουσκας φλιπάρει τελείως κι αποφασίζει να τα κάνει όλα μπουρδέλο. Μπλέκονται μεταξύ τους, σκοτώνουν ο ένας τον άλλο, προσπαθούν να περάσουν μηνύματα, να καταστρέψουν και να καταστραφούν. Εμένα γενικά τα αστυνομικά δε μ’ αρέσουν, αλλά αυτό γάμησε. Πολύ ωραίο βιβλίο, ειδικά για κάποιον που νωρίτερα είχε διαβάσει το Όταν έκλαψε ο Νίτσε κι είχε χάσει την εμπιστοσύνη του στα βιβλία.

Οι συγγραφείς είναι σούπερ-πετυχημένοι στο χώρο τους, ιδρυτές οργανισμών μπλαμπλά αλλά κάποτε ο ένας δούλευε σε κονσερβοποιείο και σε χωράφι με ακτινίδια (χωράφι ή περιβόλι; Υπάρχει ακτινιδιά;) και ο άλλος ως κιθαρίστας-τραγουδιστής σε συγκροτήματα αλλά και καλλιτέχνης δρόμου. Δηλαδή μ’ αρέσουν και μου δημιουργούν και μια αίσθηση ασφάλειας για το δικό μου μέλλον. Το βιβλίο έχει γίνει διεθνές μπεστ-σέλερ, είναι πολύ ωραίο όπως ξαναείπα, αλλά άμα θέλεις μη το διαβάσεις, θα γίνει και ταινία.